Οι ιθαγενείς της Ιαπωνίας, οι Αϊνού (Ainu), ήταν οι πρώτοι έποικοι του Χοκάιντο, του βόρειου νησιού της Ιαπωνίας. Αλλά οι περισσότεροι ταξιδιώτες δεν θα έχουν ακούσει ποτέ για αυτούς.
«Αυτή είναι η καλύβα της αρκούδας μας», φώναξε η κοντή, ζωηρή γυναίκα μέσα από ένα φορητό ηχείο, με το μεγάλο χαμόγελό της να δημιουργεί στο μέτωπό της βαθιές ρυτίδες. Έδειξε μια ξύλινη κατασκευή από στρογγυλούς κορμούς, υψωμένη πάνω από το έδαφος σε στύλους, όπως περιγράφει η δημοσιογράφος του BBC, Ellie Cobb.
«Πιάσαμε τις αρκούδες ως μωρά και τις μεγαλώσαμε ως μέλος της οικογένειας. Μοιράστηκαν το φαγητό μας και έζησαν στο χωριό μας. Όταν έφτασε η ώρα, ελευθερώσαμε το ένα στη φύση και σκοτώσαμε τον άλλο για να φάμε».
Έχοντας αντιμετωπίσει καλά την αρκούδα στη ζωή, οι άνθρωποι της πιστεύουν ότι το πνεύμα του ιερού ζώου, το οποίο λατρεύουν ως θεότητα, θα εξασφαλίσει τη συνεχή καλή τύχη της κοινότητάς τους.
Η Κιμίκο Ναράκι είναι 70 ετών αλλά φαίνεται δεκαετίες νεότερη. Είναι
Αϊνού, οι αυτόχθονες που ζουν πλέον κυρίως στο Χοκάιντο, το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας, αλλά των οποίων τα εδάφη εκτείνονταν κάποτε από το βόρειο Χονσού (την ηπειρωτική Ιαπωνία) έως το Σαχαλίν και τα Νησιά Κουρίλ (που αποτελούν πλέον αμφισβητούμενο μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας). Οι Αϊνού έχουν από καιρό τραβήξει το ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων λόγω της πολιτιστικής, γλωσσικής και φυσικής τους ταυτότητας, αλλά οι περισσότεροι ταξιδιώτες δεν θα τους έχουν ακούσει. Αυτό συμβαίνει επειδή παρόλο που ήταν οι πρώτοι έποικοι του Χοκάιντο, καταπιέστηκαν και περιθωριοποιήθηκαν από την ιαπωνική κυριαρχία για αιώνες.
Οι Αϊνού είχαν μια δύσκολη ιστορία. Η καταγωγή τους είναι σκοτεινή, αλλά ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι είναι απόγονοι ενός αυτόχθονου πληθυσμού που κάποτε εξαπλώθηκε σε όλη τη βόρεια Ασία. Οι Αϊνού ονόμασαν το Χοκάιντο «Ainu Moshiri» («Γη των Αϊνού»), και η αρχική τους απασχόληση ήταν το κυνήγι, η αναζήτηση τροφής και η αλιεία, όπως πολλοί αυτόχθονες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Ζούσαν κυρίως κατά μήκος των θερμότερων νότιων ακτών του Χοκάιντο και έκαναν εμπόριο με τους Ιάπωνες. Αλλά μετά τη Μεταρρύθμιση Μεϊτζί (πριν από περίπου 150 χρόνια), άνθρωποι από την ηπειρωτική Ιαπωνία άρχισαν να μεταναστεύουν στο Χοκάιντο, καθώς η Ιαπωνία αποίκισε το βορειότερο νησί και πρακτικές που εισήγαγαν διακρίσεις, όπως ο πρώην νόμος για την προστασία των ιθαγενών του Χοκάιντο του 1899, εκτόπισαν τους Αϊνού από τα παραδοσιακά εδάφη τους, στην ορεινή, άγονη περιοχή στο κέντρο του νησιού.
«Είναι μια πολύ άσχημη ιστορία», δήλωσε ο Kunihiko Yoshida, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Χοκάιντο.
Αναγκασμένοι να ασχολούνται με τη γεωργία, δεν μπορούσαν πλέον να ψαρεύουν σολομό στα ποτάμια τους και να κυνηγούν ελάφια στη γη τους, είπε ο Yoshida. Ήταν υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν ιαπωνικά ονόματα, να μιλούν την ιαπωνική γλώσσα και σιγά-σιγά απομακρύνθηκαν από τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, συμπεριλαμβανομένης της αγαπημένης τους τελετής της αρκούδας. Λόγω του μεγάλου στιγματισμού, πολλοί Αϊνού έκρυψαν την καταγωγή τους. Και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις είναι ξεκάθαρες σήμερα, με μεγάλο μέρος του πληθυσμού Ainu να παραμένει φτωχός και στερημένος με το δικαίωμα ψήφους, με πολλές από τις προγονικές γνώσεις τους να χάνονται.
Μεταξύ άλλων ειδεχθών πρακτικών, οι Ιάπωνες ερευνητές έσπασαν τους τάφους των Αϊνού από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τη δεκαετία του 1960, συγκεντρώνοντας τεράστιες συλλογές από οστά Ainu για τη μελέτη τους, τα οποία και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Πρόσφατα, ωστόσο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για τους Αϊνού. Τον Απρίλιο του 2019, αναγνωρίστηκαν νόμιμα ως ιθαγενείς της Ιαπωνίας από την ιαπωνική κυβέρνηση, μετά από πολλά χρόνια συζήτησης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μια πιο θετική εκτίμηση του πολιτισμού Ainu, ενώ ανανέωσε την υπερηφάνεια για τη γλώσσα και την κληρονομιά τους.
«Είναι σημαντικό να προστατεύσουμε την τιμή και την αξιοπρέπεια του λαού Αϊνού και να τους παραδώσουμε στην επόμενη γενιά για να δημιουργήσουμε μια ζωντανή κοινωνία με διαφορετικές αξίες», δήλωσε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Γιοσιχάιντ Σούγκα, όπως αναφέρεται στους The Straits Times.
«Η Ναράκι συνέχισε να μας δείχνει γύρω από το Ainu kotan (χωριό). Ακόμα χαμογελώντας, μας έδειξε μια ξύλινη δομή σαν ντουλάπα. “Αυτή είναι η τουαλέτα για τους άντρες”, είπε. Δίπλα ήταν μια μικρότερη καλύβα σε στυλ ινδιάνικης σκηνής. «Και αυτό είναι για τις γυναίκες”», αναφέρει η δημοσιογράφος του BBC.
Η Ναράκι κάνει ξεναγήσεις σε αυτό το χωριό για να διδάξει στους επισκέπτες τον πολιτισμό της. Είναι μέρος του Sapporo Pirka Kotan (Κέντρο Προώθησης Πολιτισμού Ainu), της πρώτης δημοτικής εγκατάστασης της Ιαπωνίας με ιθαγενείς, όπου οι επισκέπτες μπορούν να δουν από κοντά χειροτεχνίες Αϊνού, να παρακολουθήσουν παραδοσιακούς χορούς και να φανταστούν την παραδοσιακή ζωή Ainu όταν αυτή η περιοχή ήταν μια τεράστια έρημος και οι άνθρωποι ζούσαν με τη γη. Το κέντρο, που βρίσκεται περίπου 40 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο του Σαπόρο, την πρωτεύουσα του Χοκάιντο, άνοιξε το 2003 για να διδάξει και άλλους Ιάπωνες και ξένους επισκέπτες για τον πολιτισμό των Ainu και να διαδώσει το μήνυμά τους στον κόσμο.
«Το 97% των Αϊνού είναι κάτω από τη γη. Αλλά οι άνθρωποι που έρχονται εδώ σε εκδηλώσεις είναι πολύ περήφανοι για τον πολιτισμό τους», δήλωσε ο Τζέφρι Γκέιμαν, εκπαιδευτικός ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο του Χοκκάιντο, ο οποίος συνεργάζεται με τους Ainu για 15 χρόνια.
Η υπερηφάνεια είναι ιδιαίτερα εμφανής στο μικρό, καλά διατηρημένο μουσείο του κέντρου, όπου εκτίθενται αντικείμενα Αϊνού, όπως παραδοσιακά ρούχα και εργαλεία. Στον επάνω όροφο υπάρχουν αίθουσες όπου οι επισκέπτες μπορούν να συμμετάσχουν σε εργαστήρια κεντήματος Ainu ή να μάθουν πώς να φτιάχνουν το παραδοσιακό μουσικό όργανο Ainu mukkuri (μια άρπα στόματος από μπαμπού). Με τη διοργάνωση εκδηλώσεων, τα μέλη της κοινότητας είναι σε θέση να εκπαιδεύσουν τον ευρύτερο κόσμο για την ιστορία και την κατάστασή τους.
«Εάν προσπαθήσω να πω στους ανθρώπους τα δικαιώματα και την ενδυνάμωση των Αϊνού, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Αλλά όταν οι άνθρωποι βλέπουν το χορό ή τη μουσική μας, τους κάνει να ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για εμάς », εξήγησε η Ryoko Tahara, ακτιβίστρια των Ainu και πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Ainu.
Αν και αυτό το κέντρο είναι ένα σημαντικό βήμα στην κοινή χρήση του πολιτισμού Αϊνού σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κανείς δεν ζει εδώ. Το κοτάν (χωριό) είναι ένα αντίγραφο για να δείξει στους ανθρώπους πώς ήταν η παραδοσιακή ζωή των Ainu. Απομένουν μόνο λίγες μεμονωμένες μικρές γειτονιές ανθρώπων Ainu, διάσπαρτες στο Χοκάιντο, με τους περισσότερες από τους εκτιμώμενες 20.000 Ainu (δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία) να έχουν αφομοιωθεί σε πόλεις και κωμοπόλεις γύρω από το νησί.
Οι ξεχασμένοι ιθαγενείς της Ιαπωνίας Αϊνού / Φωτογραφία: ΑΡ
Ωστόσο, οι ταξιδιώτες που κοιτάζουν προσεκτικά θα μπορούν να δουν τα ίχνη του πολιτισμού τους παντού. Πολλά ονόματα τόπων στο Χοκάιντο έχουν προέλευση από τον πολιτισμό των Αϊνού, όπως το “Sapporo”, το οποίο προέρχεται από τις λέξεις των Ainu sat (στεγνός), poro (μεγάλος) και pet (ποταμός) λόγω της θέσης του γύρω από τον ποταμό Toyohira. Ή τη λέξη “Shiretoko” – μια χερσόνησος που ξεχωρίζει από τη βορειοανατολική άκρη του Χοκάιντο – η οποία μπορεί να μεταφραστεί ως “του εδάφους” (siri) και “προεξέχον σημείο” (etuk).
Και η υπερηφάνεια των Αϊνού είναι ορατή σε εκδηλώσεις όπως το ετήσιο Φεστιβάλ Marimo στη λίμνη Akan και το φεστιβάλ Shakushain στο Shizunai, καθώς και σε ομάδες όπως το The Ainu Art Project, μια ομάδα 40 μελών που μοιράζεται τον πολιτισμό Ainu μέσω του συγκροτήματος Ainu και rock fusion και χειροτεχνιών. Εστιατόρια όπως το Kerapirka στο Σαπόρο σερβίρουν παραδοσιακό φαγητό Ainu και λειτουργούν ως κόμβος για την τοπική κοινότητα.
«Και μπορείτε να δείτε τις αξίες των Αϊνού όταν μαζεύονται οι άνθρωποι Ainu, είτε βρίσκονται μέσα στο σπίτι τους, σε μια τοπική συγκέντρωση πόλεων ή σε μια εκδήλωση. Αλλά πρέπει να ξέρετε τι ψάχνετε », είπε ο Γκέιμαν, εξηγώντας ότι «η γενναιοδωρία και η φιλοξενία» είναι βασικές αρχές των Ainu. «Είναι εύθυμοι άνθρωποι», είπε.
Οι Αϊνού έχουν επίσης γίνει πιο εμφανείς στην εθνική σκηνή, με τον ακτιβιστή Kayano Shigeru να εκλέγεται στο ιαπωνικό κοινοβούλιο το 1994, όπου υπηρέτησε πέντε θητείες. Και η εξαιρετικά δημοφιλής σειρά manga, το Golden Kamuy, έχει βοηθήσει πολύ, ωθώντας τον πολιτισμό των Αϊνού στο εθνικό προσκήνιο τα τελευταία δύο χρόνια.
«Τα τελευταία χρόνια, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για τους Αϊνού. Έχουν γίνει ένα καυτό θέμα στην Ιαπωνία », δήλωσε η Tahara «Αυτό με κάνει περήφανη που οι άνθρωποι θα γνωρίζουν για τους Ainu, αλλά πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά πράγματα».
Το τελευταίο βήμα προς τα εμπρός για αυτήν την κοινότητα, είναι ο Συμβολικός Χώρος για την Εθνοτική Αρμονία στο Shiraoi του Χοκάιντο, ένα νέο συγκρότημα που βρίσκεται υπό κατασκευή από την κυβέρνηση για να επιδείξει τον πολιτισμό των Αϊνού. Αποτελούμενο από ένα Εθνικό Μουσείο Ainu, το Εθνικό Πάρκο Εθνικής Αρμονίας και ένα μνημείο, είχε προγραμματιστεί να ανοίξει τον Απρίλιο του 2020 εγκαίρως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έχει καθυστερήσει λόγω του Covid-19.
Ωστόσο, πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι η πρόσφατη αναγνώριση της κοινότητας δεν αρκεί, λέγοντας ότι είναι απλώς λόγια του αέρα από την κυβέρνηση, με το νέο νομοσχέδιο Αϊνού να μην παρέχει στους ιθαγενείς της Ιαπωνίας σαφή και ισχυρά δικαιώματα.
«Οι Αϊνού δεν μπορούν ακόμα να ψαρέψουν το σολομό τους και ακόμη κατασκευάζονται φράγματα που βυθίζουν ιερούς χώρους», δήλωσε o Yoshida. «Δεν υπάρχει αυτοδιάθεση, ούτε συλλογικά δικαιώματα και αποζημιώσεις. Είναι απλώς μια πολιτιστική παράσταση».
«Η αναγνώριση είναι πολύ συμβολική, αλλά όχι τόσο σημαντική», πρόσθεσε με ένα θλιβερό γέλιο, σημειώνοντας ότι η Ιαπωνία είναι πολύ πίσω από το παγκόσμιο πρότυπο στη μεταχείριση των αυτόχθονων ανθρώπων. «Είναι μια επαίσχυντη κατάσταση. Αυτή είναι η πραγματικότητα».
«Καθώς ακολούθησα τη Ναράκι στην ξενάγησή της στο κοτάν, φάνηκε σαφές, ωστόσο, ότι το δημόσιο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό Αϊνού είναι έντονο. Ομάδες Ιαπωνών και άλλων επισκεπτών, που έφτασαν με λεωφορείο από το Σαπόρο, να σπρώχνονται για φωτογραφίες μπροστά από το pu, την καλύβα για την αποθήκευση φαγητού, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το poro-ci-set, όπου οι αρχηγοί του χωριού ζούσαν για να παρακολουθούν αυστηρά τον χώρο αποθήκευσης τροφίμων της κοινότητας. «Οι πρεσβύτεροι θα επίλυαν τυχόν διαφορές στο χωριό», είπε η Ναράκι. Εάν κανείς δεν μπορούσε να συμφωνήσει, θα συζητούσαν για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες και στη συνέχεια θα λάμβαναν μια απόφαση.
Εξήγησε πώς συνδέθηκαν οι ζωές των Αϊνού με τη γη. Τα κοτάν θα κατασκευάζονταν κατά μήκος των ποταμών ή δίπλα στη θάλασσα, όπου το νερό ήταν άφθονο και ασφαλές από φυσικές καταστροφές. Τα τρόφιμα ήταν από αναζήτηση τροφής ή από κυνήγι, με βασικές πρωτεΐνες, συμπεριλαμβανομένων σολομού, ελαφιών και αρκούδων. Θα διάλεγαν άγρια χόρτα, λαχανικά, μανιτάρια και μούρα, όπως το kitopiro (αλπικό πράσο) και το shikerepe (είδος μούρων από φελλοφόρο δρυ), ποτέ δεν θα μάζευαν τα πάντα ταυτόχρονα και πάντα θα άφηναν τις ρίζες, ώστε τα φυτά να συνεχίσουν να αναπτύσσονται. Το φαγητό ήταν απλό, με τα ζωικά έλαια, φύκια και αλάτι τα μόνα αρώματα και κεχρί το κύριο σιτάρι τους. Τα ρούχα κατασκευάζονταν με δέρμα ζώου ή ψαριού, ή υφαίνονταν με φλοιό δέντρου ή ίνες τσουκνίδας.
Ζώντας σε αρμονία με τη φύση είναι ένας τρόπος ζωής στον οποίο πολλοί Ainu θα ήθελαν να επιστρέψουν. «Τελικά αυτό που θέλω είναι να επιστρέψω σε κάποια γη για να μπορέσουμε να κυνηγήσουμε και να ψαρέψουμε ελεύθερα, καθώς και να κάνουμε την παραδοσιακή γεωργία μας», είπε η Tahara. Οι Αϊνού που αυξάνονται σε αριθμό, αρχίζουν επίσης να μαθαίνουν εκ νέου τη γλώσσα τους, η οποία είναι γλωσσικά απομονωμένη και έχει δηλωθεί ότι κινδυνεύει, από την Unesco.
Όσο για το ποιες άλλες είναι ελπίδες των Αϊνού, η Tahara, απάντησε το εξής: «Θέλω να πω στον κόσμο ότι η Ιαπωνία έχει αυτόχθονες ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν το ξέρουν», είπε. «Θέλω όλοι να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο με σεβασμό και να ζούμε ειρηνικά σε αυτήν τη χώρα. Και, φυσικά, θα ήθελα να επιστρέψουν τα οστά των προγόνων μας. Φέρτε τους πίσω στους τάφους από τους οποίους τους πήραν».
