της Σοφίας Καυκοπούλου
Ήταν μία παγωμένη νύχτα, το χιόνι έπεφτε πυκνό και όλη η φύση ησύχαζε. Στη ρίζα ενός τεράστιου δέντρου, ενός χιονισμένου κυπαρισσιού, ο φτωχός σκαντζόχοιρος είχε γίνει μια μπάλα και βρισκόταν από καιρό σε χειμερία νάρκη. Κοιμόταν, κι ένα όνειρο έβλεπε: ότι κατάφερε να δει τον Αη βασίλη. Κατάφερε να νικήσει τη φύση, το ίδιο του το είναι, να υπερβάλλει εαυτόν και να ξυπνήσει μέσα στο καταχείμωνο…
Μακριά από το δάσος, σε μία πολύβουη πόλη, η Ηλέκτρα περνούσε βιαστική τον δρόμο. Ψώνια της τελευταίας στιγμής, αλλά οι κινήσεις της μηχανικές. Το μυαλό της ζητούσε κάτι άλλο, πάσχιζε για ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο που δεν υπήρχε στην αγορά. Για την ανθρώπινη επαφή. Σκεφτόταν ότι κάποιος την περιμένει στο σπίτι, ότι δεν θα μείνει μόνη, μόλις φύγει από το ρεβεγιόν στο φιλικό σπίτι…
Στην άλλη άκρη της χώρας, σε ένα μεγάλο νοσοκομείο ο κ. Πέτρος κοιτάζει τη γυναίκα του που έχει γείρει το κεφάλι πάνω στο κρεβάτι του. Ξέρει ότι είναι οι τελευταίες μέρες κοντά στους αγαπημένους του. Μόνο ένα θαύμα είπαν οι γιατροί. Κι εκείνος ελπίζει. Κοιτά μια τα φωτάκια της στολισμένης πόλης από το παράθυρο, μια τη γυναίκα του που κοιμάται νικημένη από την κούραση…
Σε ένα μικρό χωριό, ο Δημήτρης και η Νίνα, δυο παιδιά δημοτικού, κρατώντας δυο μεταλλικά τρίγωνα στα χέρια και με φωνές γεμάτες όνειρα, πάνε από σπίτι σε σπίτι και ψάλλουν χαρούμενα τα κάλαντα. Τα χρήματά τους, τα βάζουν με περισσή λαχτάρα σε ένα τσαντάκι γιατί έχουν ιερό σκοπό! Το χειρουργείο της Αγαθούλας, της τετράποδης φίλης τους, έφτασε τα 300€. Τα μικρά παιδιά, κάθε βράδυ ονειρεύονται πως θα ξαναπαίξουν με την αγαπημένη τους φίλη. Γεμάτα αισιοδοξία περίμεναν αυτή τη μέρα για να βοηθήσουν στην αποπληρωμή του χρέους, την τοπική φιλοζωική…
Φίλες και φίλοι, κάθε άνθρωπος έχει στην καρδιά του κάποιον πόθο, κάποιο φόβο, μια κρυφή ελπίδα. Αυτές τις μέρες, συνηθίζουμε να διασκεδάζουμε και να απολαμβάνουμε στιγμές χαράς δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι να μένουν στην επιφανειακή χαρά, αλλά κάποιοι φρονούν τα υψηλά και πασχίζουν για έναν κόσμο ποιο δίκαιο, έναν κόσμο με ίσα δικαιώματα (όπως ο σκαντζόχοιρος), με ανθρώπινη επαφή (όπως η Ηλέκτρα), με ελπίδα (όπως ο κ. Πέτρος), με αισιοδοξία και αγάπη (όπως τα παιδιά).
Ας μάθουμε να αγαπάμε και να προσφέρουμε χωρίς ανταλλάγματα!
Σας εύχομαι το νέο έτος να φέρει το Θείο Φως στις καρδιές!
Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά!
Σ. Κ.
