Σε μια καταπράσινη πλαγιά της Λιγυρίας, μόλις 12 χιλιόμετρα από το διάσημο Σαν Ρέμο βρίσκεται ένα μικρό όμορφο χωριό, όπως πολλά άλλα στην περιοχή, η Σεμπόργκα. Έχει πλακόστρωτα σοκάκια και πανοραμική θέα στη θάλασσα. Μέχρι εδώ όλα μοιάζουν φυσιολογικά, οι εκπλήξεις ξεκινούν στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό: Καλωσήρθατε στο Πριγκιπάτο της Σεμπόργκα!
Η πινακίδα αυτή ακροβατεί ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Η ιστορία έχει και λίγο τρέλα αλλά σίγουρα και πολύ τουριστικό δαιμόνιο. Το μικρό χωριό, λοιπόν, βρήκε τον τρόπο να ξεχωρίσει απ’ όλα τα άλλα γύρω του, αφού εξελίχθηκε σε αυτό που λέμε «μικροκράτος» και πουλάει αυτή του τη διαφορετικότητα στους τουρίστες, οι οποίοι επισκέπτονται την περιοχή περιλαμβάνοντας στο πρόγραμμά τους και επισκέψεις στο γειτονικό (επίσημο, βέβαια) πριγκιπάτο του Μονακό, στη γαλλική Ριβιέρα.
Το χωριό που πιστεύει ότι είναι χώρα
Σύμφωνα με τα τοπικά αρχεία, ή τέλος πάντων μ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι τα έψαξαν, η Σεμπόργκα ήταν κάποτε ανεξάρτητο κρατίδιο υπό τον έλεγχο των Ναϊτών Ιπποτών ήδη από το 1079. Ένα από τα πολλά, στα οποία ήταν χωρισμένη η ιταλική χερσόνησος, με δούκες, πρίγκιπες, δόγηδες και Πάπες να τα ελέγχουν. Όταν τα ιταλικά κράτη ενώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1860, η Σεμπόργκα… ξεχάστηκε. Κανείς δεν ζήτησε από τους άρχοντες του τόπου να συναινέσουν στην ενσωμάτωση του τόπου τους στην Ιταλία. Η Σεμπόργκα, όπως και όλη η περιοχή της Λιγηρίας (που παλαιότερα ανήκε στην δικαιοδοσία της ναυτικής δημοκρατίας της Γένοβας) ενώθηκε κανονικά με το υπόλοιπο ιταλικό κράτος. Επί έναν και πλέον αιώνα όλα αυτά τα περιστατικά είτε είχαν ξεχαστεί, είτε γίνονταν αντικείμενο τοπικών συζητήσεων με μπόλικο χιούμορ. Μέχρι που ένας δαιμόνιος ανθοπώλης με καταγωγή από την περιοχή, ο Τζόρτζιο Καρμπόνε, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα σοβαρά.
Γεννημένος το 1936 στη Σεμπόργκα, ο Καρμπόνε ήταν γνωστός για την αγάπη του για τα λουλούδια και την τοπική παράδοση. Ανέπτυξε μια ανθοκομική συνεταιριστική επιχείρηση και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, ενώ παράλληλα μελέτησε την ιστορία του χωριού του. Μέσα σ’ αυτές τις μελέτες φέρεται να ανακάλυψε έγγραφα που υποδείκνυαν ότι η Σεμπόργκα δεν είχε ενσωματωθεί επίσημα στο Βασίλειο της Ιταλίας το 1861, όπως συνέβη με άλλες περιοχές. Αυτό τον ώθησε να διεκδικήσει την… ανεξαρτησία του χωριού του. Το 1963, ο Τζόρτζιο εξελέγη από τους κατοίκους της Σεμπόργκα ως πρίγκιπας, αναλαμβάνοντας τον τίτλο «Sua Tremendità» (Η Μεγαλειότητά του). Από τότε, η Σεμπόργκα άρχισε να λειτουργεί ως ανεξάρτητο κράτος με δικούς της θεσμούς. Εκδόθηκαν νομίσματα (τα «luigini»), γραμματόσημα και πινακίδες κυκλοφορίας. Η σημαία της Σεμπόργκα, με λευκό σταυρό σε μπλε φόντο, και το σύνθημα «Sub Umbra Sede» (κάθισε στη σκιά), έγιναν σύμβολα του νέου κράτους.
Η Σεμπόργκα, υπό την ηγεσία του Τζόρτζιο, απέκτησε «διεθνή αναγνώριση» από άλλα τέτοια μικροκράτη ανά τον κόσμο. Άνοιξε διπλωματικά γραφεία σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αργεντινή, η Αυστραλία και η Ινδία, τα οποία οι Σεμποργκανοί τα ονομάζουν πρεσβείες. Επιπλέον, η Σεμπόργκα δημιούργησε δικούς της θεσμούς, όπως υπουργικό συμβούλιο, εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και Ολυμπιακή επιτροπή, αν και αυτά δεν αναγνωρίζονται επίσημα από διεθνείς οργανισμούς.
Το λουιτζίνο (Luigino) είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό και… «παιχνιδιάρικο» στοιχείο του αυτοανακηρυγμένου Πριγκιπάτου της Σεμπόργκα. Αν και δεν αποτελεί επίσημο νόμισμα αναγνωρισμένο διεθνώς, έχει αποκτήσει συμβολική αξία για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες. Πήρε το όνομά του από τον Λουδοβίκο (Luigi) Γρίμαλντι, ο οποίος σύμφωνα με την έρευνα του Καρμπόνε υπήρξε ο πρώτος ηγεμόνας της περιοχής.
Το πρώτο luigino κόπηκε τη δεκαετία του ’90, στο πλαίσιο της δημιουργίας θεσμών του πριγκιπάτου. Παρά το ότι δεν έχει πραγματική αγοραστική αξία εκτός Σεμπόργκα, κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις και ονομαστικές αξίες, με συλλεκτική σημασία. Οι ντόπιοι το χρησιμοποιούν συμβολικά, κυρίως για τουριστικούς σκοπούς, ως αναμνηστικό ή και ως εναλλακτικό «νόμισμα» για μικρές συναλλαγές με τουρίστες. Θεωρητικά, ένα luigino αντιστοιχεί σε 6 δολάρια ΗΠΑ, καθιστώντας το ένα από τα πιο «ισχυρά» νομίσματα στον κόσμο… στα χαρτιά! Κυκλοφορεί σε μεταλλικά νομίσματα αλλά όχι σε χαρτονομίσματα. Περιλαμβάνει εικόνες του πρίγκηπα, του οικόσημου της Σεμπόργκα ή τοπικά σύμβολα.
Ο «πρίγκηπας» Τζόρτζιο έφυγε από τη ζωή το 2009, ωστόσο η διαδοχή πέρασε στο γιο του και μετά στη σύζυγό του. Εξαρχής η οικογένεια Καρμπόνε δεν υιοθέτησε επιθετική ρητορική κατά του ιταλικού κράτους, ούτε επεδίωξε κάτι περισσότερο από αυτή την «πολιτιστική» αυτονομία, την οποία εκμεταλλεύθηκε κατά κόρον για την ανάπτυξη του τουρισμού στην περιοχή. Οι Σεμποργκανοί χρησιμοποιούν κανονικά τις ιταλικές υπηρεσίες και πληρώνουν τους φόρους τους, οπότε το επίσημο κράτος τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το τρικ αυτό, το οποίο έχει αποδειχτεί πολύ προσοδοφόρο.
Σήμερα η Σεμπόργκα αποτελεί περήφανο μέλος του οργανισμού I Borghi più belli d’Italia (τα πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας), ουσιαστικά ενός συνασπισμού που θέλει να προωθήσει τον τουρισμό στην ιταλική περιφέρεια. Σε σχέση με τη δεκαετία του 1960, όπου ο τουρισμός εκεί ήταν τοπικός, η Σεμπόργκα εξελίχθηκε: δέχεται περισσότερους από 300.000 τουρίστες το χρόνο (κυρίως διερχόμενους), οι οποίοι χωρίς τον μανδύα και τις ιστορίες του «πριγκιπάτου» προφανώς θα ήταν πολύ λιγότεροι. Τα δε έσοδα από συλλέκτες γραμματοσήμων και νομισμάτων έχουν φτάσει να καλύπτουν σχεδόν όλα τα έργα υποδομής που γίνονται στο χωριό.
Η Σεμπόργκα δεν έχει ούτε καζίνο ούτε βασιλικά παλάτια, όπως το γειτονικό Μονακό. Έχει, όμως, γραφικές πλατείες, σοκάκια με πινακίδες που γράφουν «Κεντρική Διοίκηση του Πριγκιπάτου», καφέ που σερβίρουν λιμοντσέλο με παραδοσιακή «πριγκιπική συνταγή» και, φυσικά, ένα μικρό μουσείο που εξηγεί την ιστορία της «επανασύστασης του πριγκιπάτου». Πολλοί επιλέγουν να επισκεφθούν το χωριό απογευματινές ώρες, όπου η θέα προς τη Μεσόγειο με το ηλιοβασίλεμα είναι… πριγκιπική.
