Η εκλογή του Ζοράν Μαμντάνι ως δημάρχου της Νέας Υόρκης γεννά εύλογα το ερώτημα αν κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να δούμε και στη χώρα μας. Αν δηλαδή ένας καλλιτέχνης, ράπερ, τράπερ ή κάτι αντίστοιχο, θα μπορούσε να φτάσει και στην Ελλάδα στην κατάληψη ενός σημαντικού πολιτικού αξιώματος με λόγο καταγγελτικό κατά της εξουσίας και απέναντι στο ένοχο για όλα τα δείνα σύστημα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ο Λεξ να εκλεγεί δήμαρχος Θεσσαλονίκης; Πιθανότατα και ίσως είναι και θέμα χρόνου να παρακολουθήσουμε και εδώ μία εκλογική αναμέτρηση με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Αλλωστε, οι βασικές πλατφόρμες πολιτικής επικοινωνίας στην Ελλάδα, τα social media, είναι μέρος του εκλογικού οικοσυστήματος και όσο περνά ο χρόνος ο ρόλος τους ενισχύεται. Καταγράφηκε η σημαντικότητά τους στην απρόσμενη επιτυχία του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και στην ανάδειξη του youtuber Φειδία, στην Κύπρο, ως ευρωβουλευτή. Αρα, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι το περιβάλλον των κοινωνικών δικτύων θα μπορούσε να αναδείξει μία αντίστοιχη περσόνα με αυτή του Μαμντάνι σε ένα υψηλό πολιτικό αξίωμα και στη χώρα μας. Ο καταγγελτικός, διχαστικός λόγος που εμπεριέχεται στις ρίμες των βιντεοκλίπ του Youtube και στα reels του TikTok, γεμάτος με αφραγκιά, βρώμικα σοκάκια, αλκοόλ, προδομένες αγάπες, τσογλάνια και αγριάδες, θα έβρισκε τον δρόμο για να μεταμορφωθεί σε προεκλογικά, βαθυστόχαστα και εύπεπτα συνθήματα, όπως συνέβη και στην περίπτωση του νεοεκλεγέντος δημάρχου της Νέας Υόρκης.
Η οργή απέναντι στην εξουσία, μέσα από τις αλχημείες της πολιτικής επικοινωνίας θα μετατρεπόταν σε κάτι που θα αντικατόπτριζε την «ήρεμη δύναμη» των πολλών και την επιστροφή τους στην εξουσία, όπως έκανε και ο Ζοράν Μαμντάνι και κατάφερε να καταλάβει τον δημαρχικό θώκο της πόλης του. Αλλωστε, αυτή η διαδικασία της ενσωμάτωσης στον πολιτικό λόγο της αποδόμησης του συστήματος δεν αποτελεί κάτι νέο για την ελληνική πολιτική σκηνή. Εχει παρελθόν, παρόν και σίγουρα μέλλον και θα μπορούσε εύληπτα να ενσωματώσει ακόμη και την εξύμνηση του περιθωρίου και της παραβατικότητας και να τη μεταλλάξει σε επιτυχημένα σποτάκια και προεκλογικές αφίσες.
Μπορεί, λοιπόν, να ειπωθεί ότι η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα ή όποια άλλη ελληνική πόλη βρίσκεται σχεδόν σε συνθήκη αναμονής για τον Λεξ ή για κάποιον σαν τον Λεξ. Σίγουρα, τα χαρακτηριστικά του θα έπρεπε να είναι αντίστοιχα με αυτά του Μαμντάνι και να είναι εφικτή και ομαλή η μετάβαση από την ενδυματολογία του χούντι σε αυτήν του κοστουμιού. Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν θα μπορούσε πραγματικά και ουσιαστικά να υπηρετήσει ένα πολιτικό αξίωμα. Οπως κάθε φορά, όμως, αυτή η απάντηση είναι ελλειμματική στην πλειονότητα των περιπτώσεων και αυτό που έχει τελικά αξία δεν είναι το μέγεθος της αποτυχίας του εκάστοτε πολιτικού, αλλά το σπάνιο και πολύτιμο «νέκταρ» του παραγόμενου έργου, που αποτελεί προίκα για την κοινωνία.
Ο Τάσος Οικονόμου είναι διευθυντής σύνταξης στα nea.gr
