Σήμερα στα Καλάβρυτα βρέθηκα σε δύο σημεία που σηματοδοτούν ποιοι είμαστε ως Έλληνες:
στην Αγία Λαύρα, όπου τιμήσαμε τους εκτελεσθέντες Μοναχούς του 1943,
και λίγο μετά στο μπλόκο των αγροτών, εκεί όπου η σημερινή Ελλάδα δίνει τη δική της μάχη για αξιοπρέπεια και επιβίωση.
Με τους αγρότες είχαμε μια ουσιαστική συζήτηση.
Χωρίς συνθήματα.
Χωρίς υποσχέσεις.
Με αλήθειες.
Μου μίλησαν για όσα τους χρωστούν, για το βάρος της φορολογίας, για το κόστος του ρεύματος και του πετρελαίου, για την αγωνία τους να κρατήσουν ζωντανές τις καλλιέργειες και τα κοπάδια τους.
Οι κτηνοτρόφοι μίλησαν για την ευλογιά που χτυπά τα ζώα τους και για το πόσο μόνοι νιώθουν απέναντι σε μια Πολιτεία που αργεί να στηρίξει.
Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η στάση τους:
ανοικτοί, φιλικοί, αποφασισμένοι.
Ζήτησαν να φωτογραφηθούμε μαζί, μιλήσαμε σαν άνθρωποι που κατοικούν στην ίδια γη, την γη της Αχαΐας.
Το ίδιο και οι επαγγελματίες της περιοχής, οι οποίοι βιώνουν τα ίδια προβλήματα:
υπερφορολόγηση, υψηλό κόστος λειτουργίας, αγωνία για το αύριο.
Το μήνυμά τους ήταν καθαρό:
“Θέλουμε πολιτική που μας υπολογίζει, όχι πολιτική που μας θυμάται μόνο προεκλογικά.”
Στην Αγία Λαύρα τιμήσαμε εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία.
Στο μπλόκο των αγροτών είδαμε εκείνους που σήμερα παλεύουν για την αξιοπρέπεια.
Και στις δύο περιπτώσεις, κεντρική λέξη είναι η ίδια:
Σεβασμός.
Η Ελληνική Λύση έχει ξεκάθαρη θέση:
ο πρωτογενής τομέας δεν είναι πρόβλημα·
είναι λύση για τη χώρα.
Και όσοι παράγουν αξίζουν στήριξη, καθαρές πολιτικές και αλήθεια.
Θα συνεχίσω να είμαι δίπλα στους ανθρώπους της Αχαΐας,
όχι για φωτογραφίες,
αλλά για το δικαίωμά τους να ζουν από τον κόπο τους.
