Εγραψε ο γνωστός Αχαγιώτης Δημήτρης Μπάτσικας:
Τρία Χρόνια 13/3/18 – 13/3/21
Σήμερα κλείνω 3 χρόνια στο Λονδίνο. 36 μήνες. 1.095 μέρες. Έκανα κάθε μία από αυτές να αξίζει; Όχι. Αλλά έκανα αρκετές. Δεν έχω σκοπό να κάνω απολογισμό, αυτό μόλις θα αποχαιρετήσω αυτή τη μαγική πόλη. Θέλω απλά να γράψω μερικές σκέψεις, σκόρπιες και ίσως χωρίς ιδιαίτερο νόημα.
Αξίζει κάποιος να έρθει στο Λονδίνο; Ναι. Είναι εύκολα; Όχι. Το Λονδίνο είναι μία από τις πιο ζωντανές πόλεις στον πλανήτη, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια σκληρή, αρκετά απρόσωπη μητρόπολη που δεν δίνει δεκάρα για το ποιος είσαι. Αν καταφέρνεις να επιβιώνεις, μένεις. Αν όχι, φεύγεις. Αν επιβιώνεις και έχεις χρόνο ή/και μερικά χρήματα να απολαύσεις αυτά που σου προσφέρει, τότε σκέφτεσαι να παρατείνεις την διαμονή σου εδώ. Αν όχι, πάλι φεύγεις.
Η σχέση μου με το Λονδίνο είναι σχεδόν παθιασμένη. Όταν είμαι καλά, το λατρεύω. Όταν με παίρνει από κάτω, το μισώ. Ξέρω όμως ότι όταν κάνω το λάθος να φύγω, θα μου λείψει. Οι βόλτες στον Τάμεση, η ποικιλία στις εθνικές κουζίνες, η ποικιλία γενικώς σε ανθρώπους, χρώματα, κουλτούρες, θρησκείες καθώς και το πόσο με εξελίσσει σαν άνθρωπο αλλά και ως εργαζόμενο.
Από την άλλη, δεν θα μου λείψουν τα βρώμικα λεωφορεία το βράδυ, οι ακριβές μετακινήσεις, τα σπίτια που χρυσοπληρώνεις και με τα ίδια χρήματα Ελλαδα θα νοικιαζες ολόκληρο νησί , ο τρομερός ανταγωνισμός όταν ψάχνεις για δουλειά, η μυρωδιά της τηγανίλας από τα chips shops.
Δεν είναι για όλους το εξωτερικό, όπως δεν είναι για όλους η Ελλάδα. Εγώ ξέρω ότι όταν γυρίσω πίσω, θα γίνω ή τρομοκράτης ή καταθλιπτικός ή και τα δύο.
Αυτό που απολαμβάνω κυρίως στο Λονδίνο είναι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω τα αυτονόητα: γιατί ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να κρατήσουμε μια πόρτα ανοιχτή αντί να την αφήσουμε να κλείσει στη μάπα του άλλου, γιατί ΔΕΝ ΠΑΡΚΑΡΟΥΜΕ σε θέσεις που είναι αποκλειστικά για ΑμΕΑ, γιατί δεν βγάζουμε όλη την πραμάτειά μας στο ΠΕΖΟδρόμιο, γιατί ΔΕΝ δίνουμε φακελάκι στο γιατρό που ΟΡΚΙΣΤΗΚΕ να θεραπεύει τους ασθενείς του, γιατί ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε υπομονετικοί όταν εξυπηρετούμε ανθρώπους.
Σε έναν πιο προσωπικό τόνο, αυτό που μετανιώνω 3 χρόνια στο εξωτερικό είναι οι στιγμές που χάνω από την οικογένεια και τους φίλους μου. Δε μου αρέσει και με πονά όλο αυτό. Δυστυχώς τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω και χάνουμε μέρος των ανθρώπων μας.
Πριν 3 χρόνια πήρα μια απόφαση. Με δικαίωσε, αλλά χρειάστηκαν και χρειάζονται πολλές προσπάθειες. Αυτό που έμαθα είναι να προσπαθώ να κάνω την κάθε μέρα να προσθέτει κάτι αξιόλογο στις αναμνήσεις μου και στην ζωή μου! Το σημαντικότερο όμως που μου έμαθε αυτή η πόλη είναι πως η ζωή είναι πολύ δύσκολη και δεν πρέπει ποτέ να σταματάμε την προσπάθεια, και αν η προσπάθεια δεν φτάνει όσο μεγάλη και αν είναι ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ!
(Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία μου στο Λονδίνο)
