Η συγκλονιστική χθεσινή ιστορία του Αχαιού γιατρού Νίκου Σπηλιόπουλου, ενός επιστήμονα που πάνω από όλα είναι άνθρωπος! Την ανήρτησε στο διαδίκτυο:
Εχθές το βράδυ κλήθηκα να εξετάσω έναν υπερήλικα ασθενή 93 ετων .
Βρήκα το μικροσκοπικό σπιτάκι με δυσκολία καθώς δεν υπήρχε αριθμός στην είσοδο,ούτε κάποιο φως ανοιχτό.
Υπέθεσα πως αυτό είναι το σπίτι.Διαίσθηση;Ισως.
Χτυπάω την πόρτα ,καμμία ανταπόκριση.Μετα από λίγο βλέπω ένα αχνό φως στο το τζάμι της παλιάς πόρτας και μια φιγούρα να πλησιάζει σιγά-σιγά.
-Είσαι ο γιατρός μου λέει μια γυναικεία φωνή.
-Ναι,απάντησα.
Μου άνοιξε μια υπερήλικη επίσης γυναίκα με περιπατητήρα και το πρόσωπο της φώτισε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Σιγά σιγά με κατεύθυνε στο δωμάτιο που βρισκόταν ο άντρας της.
Πήρα το ιστορικό ,είδα τα φάρμακα και ξεκίνησα να τον εξετάζω .
Καθ´ολη τη διάρκεια της εξέτασης ή ίδια ήταν καθισμένη στο κρεβάτι και κρατούσε το χέρι του άντρα της (για να μην φοβάται όπως μου είπε).
-Τον αγαπάς πολύ εεε;Την ρωτησα.
-Πως να μην τον αγαπάω γιατρέ ,66 ολόκληρα χρόνια μαζί .
Επάνω απ το κρεβάτι ,στον τοίχο ,αρκετές αγιογραφίες.Παραδίπλα κρεμασμένες φωτογραφίες από γάμους με τους ίδιους μέσα στις φωτογραφίες αυτές σε μικρότερη ηλικία .
-Εχετε παιδιά ρώτησα;
-Έχουμε 4 ,μου απαντάει η γιαγιά αλλά όλα δουλεύουν και έχουν τις δικές τους οικογένειες.
-4 και έναν άγγελο στον ουρανό ,λέει ο παππούς με δάκρυα στα μάτια (ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν μου είχε μιλήσει καθόλου,ούτε καν το όνομα του θυμόταν ).
Έφυγα με ένα σοκολατάκι και την καρδιά μου κομμάτια στα χέρια.
Άνθρωποι 90 χρονών ,εντελώς μόνοι . Τα παιδιά τους, έχοντας κάνει δικές τους οικογένειες, δικά τους παιδιά ξέχασαν που μεγάλωσαν, με ποιους έπαιξαν, ποιοι ήταν εκεί για να φτάσουν να γίνουν οι άνθρωποι που είναι σήμερα.
Που να φανταστεί ο γονιός πως θα γίνει ένα φορτίο για τα παιδιά μεγαλώνοντας.
Σε όλους εμάς που έχουμε υπερηλικες γονεις …το άπλωμα του χεριού λύνει προβλήματα και ζεσταίνει ψυχές.
Δεν ζητάει κανείς ελεημοσύνη, τα αυτονόητα ζητάει, τα παιδιά του να είναι εκεί, δίπλα, έως το τέλος.
