GALA: Αντρια, πώς κατέληξες να παίζεις στο «Hit Man»;
ΑΝΤΡΙΑ ΑΡΧΟΝΑ: Γνώρισα τον Ρικ (σ.σ.: Λινκλέιτερ) μέσω Zoom. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και πάντα ήθελα να παίξω σε ταινία του. Πάντα νιώθεις ότι οι χαρακτήρες του λένε αυτές τις λέξεις για πρώτη φορά και όλα είναι τόσο φρέσκα και καλοφτιαγμένα. Οταν κάναμε αυτό το Zoom, είχα πολύ άγχος γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να συνεργαστούμε. Τα πήγαμε καλά αμέσως. Βρέθηκα απέναντι από έναν άνθρωπο χωρίς εγωισμό, που τον ενδιέφερε πραγματικά η γνώμη μου για τη Μάντισον. Δεν συμβαίνει συχνά, και σίγουρα δεν συμβαίνει με έναν σκηνοθέτη σαν εκείνον.
G.: Η Μάντισον είναι πολύ συμπαθητική, αλλά έχει και μια σκοτεινή πλευρά. Πώς ερμήνευσες τις αντιθέσεις της;
A.A.: Μας ενδιέφερε η ιδέα της femme fatale. Αυτό νομίζω πως υποδύεται η Μάντισον. Είναι μια γυναίκα που μόλις βγήκε από μια τραυματική, σκοτεινή σχέση και θέλει απελπισμένα να επανεφεύρει τον εαυτό της. Νομίζω πως όλοι το κάνουμε αυτό στη ζωή μας, προσπαθούμε να βρούμε τη διαφορετική εκδοχή του εαυτού μας. Δεν τη βλέπω ως femme fatale, αλλά ως μια γυναίκα που προσποιείται ότι είναι. Ηταν πολύ διασκεδαστικό ερμηνευτικά. Πέρασα ωραία προσπαθώντας να το χτίσω μαζί με τον Γκλεν και τον Ρικ. Δεν με ενδιέφερε να είμαι απλώς μια μοιραία γυναίκα.
G.: Τι τη διαφοροποιεί από παρόμοιες ηρωίδες σε κωμωδίες δράσης;
Α.Α.: Καλή ερώτηση. Εχει κάτι το απρόβλεπτο που σε κάνει να θες να την ακολουθήσεις στο ταξίδι της. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη κίνησή της κι αυτό μου άρεσε πολύ. Και έχει πλάκα να το βλέπεις σε έναν χαρακτήρα. Συνήθως στις ρομαντικές κομεντί υπάρχει μια κοπέλα που με κάποιον τρόπο πρέπει να σωθεί, αλλά εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Εχει εφεδρικό σχέδιο. Είναι δυνατή και πανέξυπνη.
G.: Υπάρχει μια σκηνή όπου οι χαρακτήρες σας παίζουν άλλους χαρακτήρες. Μιλήστε μας λίγο για τη δημιουργία της.
ΓΚΛΕΝ ΠΑΟΥΕΛ: Θέλω να μιλήσω λίγο για τη συγγραφή της. Το ενδιαφέρον κομμάτι ήταν ότι έπρεπε να βάλουμε τον Γκάρι σε ένα αδιέξοδο. Είχαμε πολλές εκδοχές τού πώς θα
μπορούσε να ξεφύγει από αυτό. Η επιφοίτηση μας ήρθε όταν καταλάβαμε ότι πρέπει να θέσουμε υπ’ ατμόν και τους δύο. Είναι μια σκηνή συμφιλίωσης. Επανενώνονται αλλά είναι σε διαφορετικά στάδια. Ομως αυτή η σκηνή είναι διαφορετική, γιατί στο επίκεντρο της ερωτικής τους γλώσσας βρίσκεται το role playing. Το διασκεδαστικό είναι η εκπλήρωση της ευχής αυτής, μαζί με τα επίπεδα στα οποία λειτουργούν οι χαρακτήρες. Ολο αυτό γίνεται ένα παιχνίδι και επιτρέπει στο κοινό να τους ξαναερωτευτεί, να θυμηθεί τον λόγο που τους ερωτεύτηκε αρχικά.
Α.Α.: Συζητήσαμε εξαντλητικά οι τρεις μας γι’ αυτή τη σκηνή. Παίζαμε μέχρι και με τη φωνή μας, γιατί έπρεπε να είμαστε πειστικοί στα άτομα που άκουγαν από το φορτηγάκι.
Τη μέρα που γυρίσαμε τη σκηνή ήταν μια τέλεια χορογραφία και κράτησε λίγες ώρες. Είχαμε καταλήξει στον χορό, αλλά δεν είχαμε ακούσει ακόμα τη μουσική. Οταν ακούσαμε το πρώτο «πάμε», ο Γκλεν άρχισε να με καθοδηγεί με άψογο τρόπο. Η δουλειά μου ήταν να ακολουθήσω και να συμπληρώσω αυτό που έκανε. Δεν σταματήσαμε να κοιταζόμαστε. Κάθε χειρονομία του ενεργοποιούσε κάτι μέσα μου. Είναι μια σκηνή στην οποία η ομαδική συνεργασία είναι κρίσιμη. Θες να είσαι ο καλύτερος δυνατός ακροατής. Αυτό είναι η δουλειά του ηθοποιού. Ομως ο καθένας έχει το δικό του κίνητρο και υποδύεται τον δικό του χαρακτήρα. Μακάρι όλοι να δούλευαν έτσι. Μου λείπει αυτό.
G.: Τι είδατε σε αυτή την αληθινή ιστορία που σας έκανε να εμπνευστείτε κινηματογραφικά και να την κάνετε ταινία;
Γ.Π.: Στην αρχή της πανδημίας διάβασα ένα άρθρο στο περιοδικό «Texas Monthly» που λεγόταν «Hit Man». Αμέσως φάνηκε ότι υπήρχε ένας συναρπαστικός χαρακτήρας εκεί. Ο πραγματικός Γκάρι Τζόνσον ήταν καθηγητής Ψυχολογίας που βοηθούσε την αστυνομία, είχε οπτικοακουστικό εξοπλισμό, ήταν ορνιθολόγος, ζεν βουδιστής… Hταν φοβερός χαρακτήρας, αλλά δεν ήξερα πώς θα συνέχιζε από εκεί και πέρα. Hξερα μόνο ότι τον αποκαλούσαν «Λόρενς Ολίβιε των ψεύτικων εκτελεστών», γιατί προσέγγιζε την κάθε δουλειά διαφορετικά. Αντί να γίνεται ένας μισθοφόρος που προσλαμβάνεται από κάποιον για να σκοτώσει τη γυναίκα ή τον συνέταιρό του, ενσάρκωσε τη φαντασίωσή του ότι θα ήταν ένας εκτελεστής, εφόσον οι εκτελεστές δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Πήγε στο επόμενο επίπεδο και άρχισε να αλλάζει μεταμφιέσεις. Ηταν πολύ καλή ιδέα. Και μετά αναρωτήθηκα ποιος είναι ο καλύτερος (σκηνοθέτης) για χαρακτήρες, τηλεφώνησα στον Ρικ και μου είπε: «Ναι, διάβασα αυτό το άρθρο όταν εσύ πήγαινες Α’ Γυμνασίου».
G.: Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Λινκλέιτερ. Πώς έχει εξελιχθεί η συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά από το «Everybody Wants Some!!» και μετά;
Γ.Π.: Το «Hit Man» είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση γιατί συναντήθηκαν τα δύο ημισφαίρια του μυαλού μας με έναν εντελώς αβίαστο τρόπο. Ηταν η πιο εύκολη διαδικασία. Δεν χωρίστηκε στα συνηθισμένα στάδια της ανάπτυξης (μιας ταινίας). Κύλησε θαυμάσια και ποτέ δεν μας φάνηκε υπερβολική ή επιτηδευμένη. Το υπέροχο στη συγγραφή με τον Ρικ είναι ότι οι συζητήσεις γίνονται θαυμάσιες σελίδες και η φιλία με τη δουλειά συνδυάζονται με έναν αβίαστο τρόπο. Αυτό τον κάνει μαγικό σκηνοθέτη. Δεν επιτίθεται ποτέ σε μια ιστορία, την αφήνει να αποκαλυφθεί μόνη της. Και όταν επιλέγει τους ηθοποιούς τούς αφήνει χώρο να συμμετάσχουν στη διαδικασία. Είναι ένα διαφορετικό και παραγωγικό οικοσύστημα. Θα ήθελα να συνεχίσω να το κάνω μέχρι τα δάχτυλά μας να παγώσουν στο πληκτρολόγιο.
