Πόσο αγώνα πρέπει να κάνει ένας πτυχιούχος για να βρεθεί σε θέση ανακούφισης και ευόδωσης του στόχου της εξασφάλισης μιας θέσης εργασίας στον τόπο του, κοντά στο σπίτι και την οικογένεια που στο μεταξύ δημιούργησε; Σήμερα η «Πολιτεία» μεταφέρει το παράδειγμα μιας Κοινωνικής Λειτουργού από την Πάτρα, μια περιγραφή όπως ακριβώς την έκανε ο σύζυγος της εν λόγω γυναίκας.
Έχουν αποκτήσει ένα παιδί που πηγαίνει ήδη δημοτικό σχολείο. Ο σύζυγος επαγγελματίας χρόνια στην εστίαση, με βαρύ καθημερινό πρόγραμμα εργασίας και υποχρεώσεων. Η σύζυγός του και μητέρα επί σειρά ετών «παλεύει» για να κατακτήσει το «όνειρο», μια… θέση στον ήλιο, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο σύζυγός της, δηλαδή, να βρεθεί θέση εργασίας εντός της πόλης.
Για να γίνει όμως αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμπλήρωση των μορίων. Από την χιλιοστή θέση έχει ήδη βρεθεί στην 500αδα των υποψηφίων συναδέλφων της. Και για να το πετύχει αυτό, εργάστηκε σκληρά ως ωρομίσθια σε απομακρυσμένες περιοχές ενώ παράλληλα φρόντιζε να πληρώνει και τα Μεταπτυχιακά έτσι ώστε, και να επιμορφώνεται και να επεκτείνει τις γνώσεις της, αλλά και να αυξάνει τα μόριά της και να ανεβαίνει στις θέσεις.
«Για να έχει ελπίδα, πρέπει να βρεθεί μέσα στην πρώτη 150αδα των υποψηφίων. Που σημαίνει ότι έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της ώστε από τη θέση ‘500’ να φθάσει στη θέση ‘150’», εξηγεί ο σύζυγος. Και συμπληρώνει: «Και πρέπει στο μεταξύ να κάνει πολλά, όπως και πρόσθετο Μεταπτυχιακό, διότι αλλιώς θα την προσπεράσουν άλλοι που βρίσκονται πιο… πίσω».
Και όλα αυτά, ποιος τα πληρώνει; «Βγαίνουν από τα έσοδα του μαγαζιού, γιατί όσα εισπράτει η γυναίκα μου δεν φθάνουν καλά καλά για τις καθημερινές της μετακινήσεις», απαντά ο ίδιος. Και εξηγεί: «Πέρυσι ήταν στο Μεσολόγγι και πλήρωνε βενζίνες και γέφυρα. Μαζί με άλλους που μετακινούνταν και μοιράζονταν τα έξοδα».
Και σε όλα αυτά δεν βάζουμε καν τις υποχρεώσεις της ως μητέρα. Το ότι ξυπνά στις 5 το πρωί αφήνοντας σύζυγο και παιδί μόνους μέχρι το απόγευμα…
