Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Eπιτ. Δικηγόρου Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών
Είναι χωρίς αμφιβολία και αμφισβήτηση η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία το λιγότερο κακό πολίτευμα. Έχουν ιστορικά δοκιμασθεί ή επιβληθεί διαφόρων μορφών δημοκρατίες ή κατ’ επίφαση δημοκρατίες. Έχουμε συνεπώς μέτρο σύγκρισης. Ο λαός μας μετά την εφτάχρονη δικτατορία των Συνταγματαρχών και τα δεινά που επισώρευσε ,με την ανελευθερία ,την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την μισή Κύπρο στα νύχια του Αττίλα, ανέτειλε μία Δημοκρατία την οποία απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα. Όλα καλά ,όλα ωραία. Όμως ήρθε ένα πρωινό και στις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη εκλέξαμε στη θέση της αποτυχημένης κυβέρνησης Καραμανλή μια Κυβέρνηση Σοσιαλιστικού Κόμματος υπό τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργο Παπανδρέου.
Κι εκεί που όλοι χαρήκαμε πως γλιτώσαμε τα όσα δυσμενή και δυσοίωνα επαγγέλλονταν ο πρόεδρος της Ν. Δ. και θα απολαμβάναμε νέες καλύτερες μέρες για το λαό μας, ξάφνου βρεθήκαμε με ένα Πρωθυπουργό να έχει ξαμοληθεί σε εξαντλητικά ταξίδια αναζήτησης βοήθειας κι ένα Υπουργό Εθνικής Οικονομίας να τα έχει κυριολεκτικά χαμένα σα να ζούσε σε κάποιο άλλο πλανήτη. Κι εκεί που οι ελπίδες είχαν αναπτερωθεί ,καταχνιά και μαυρίλα πλάκωσε τον ορίζοντα της χώρας και μετά την καταιγίδα που ακολούθησε, αντί να δούμε ένα ουράνιο τόξο που να αναγγέλλει την λήξη της καταιγίδας, μας ήρθε η «Αγία Τριάς» των επιτηρητών και ο Πρωθυπουργός ως άλλος Μωυσής παρέλαβε τις «Δέκα εντολές», το Μνημόνιο και μας τις ανέγνωσε από το μακρινό Καστελόριζο. Τους Γερμανούς της Μέρκελ δεν τους έφεραν όπως στο παρελθόν τα τεθωρακισμένα του Χίτλερ. Τους φέραμε με παρακάλια και γονυκλισίες. Εμείς τον Οκτώβρη εκλέξαμε Ελληνική Κυβέρνηση και αντί να αποφασίζει για την μοίρα του τόπου και τη δική μας εκείνη ,αποφασίζουν άλλοι. Αυτή η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από την κατοχή των Γερμανών το 1941.
Τότε μετά την κατοχή είχαμε και την μεγαλειώδη εθνική αντίσταση. Τώρα ποιος έχει κουράγιο και δύναμη με τέτοια οικονομική εξαθλίωση που να βγει στο κλαρί; Γι’ αυτή μας την υποδούλωση έχουμε όλοι, μα όλοι μας ευθύνες. Πολύ μεγαλύτερες βεβαίως οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως ιδιαίτερα η τελευταία. Ο μέχρι πέρυσι Πρωθυπουργός της χώρας ,ανέλαβε την ευθύνη της αποτυχίας του κόμματός του , αποχώρησε ιδιωτεύων και εισπράττει τη βουλευτική αποζημίωση, για να ανοίξει μια φορά το στόμα του και να πεί καταψηφίζω. Έκτοτε και πάλιν σιωπά!… Από το «υπάρχουν λεφτά» που προεκλογικά ηχούσαν στα αυτιά μας, μέχρι το «δεν υπάρχει σάλιο» υπάρχει τεράστια απόσταση και αναζητούνται τα λεφτά ,σήμερα στις τσέπες των μικρομεσαίων, των μισθωτών και των συνταξιούχων. Όσοι έκαναν τις μεγάλες «μπάζες» απολαμβάνουν τα κλεμμένα λεφτά του Ελληνικού λαού, αδιάφοροι και ατιμώρητοι. Η Κυβέρνηση χωρίς να έχει εξυπακούεται πρόγραμμα αντιμετώπισης της ξένης εισβολής , των ακρίδων της διεθνούς και εγχώριας τοκογλυφίας, κινούμενη σπασμωδικά επιδιώκει την έξοδο χωρίς φως στο τούνελ. Και δεν έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν πρακτικές που θυμίζουν την παπαδιά που εμφορούμενη από το κήρυγμα του ευαγγελίου και του εφημερίου περί του έχοντος «δύο χιτώνας διδόναι το μη έχοντι», άκουσε εμβρόντητη τον παπά της να την επιπλήττει λέγοντας της ότι αυτά είναι για τους άλλους , δεν είναι για εμάς.
Κάτι παρόμοιο κάνουν και οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Πέρυσι η απελθούσα Κυβέρνηση ενώ ζητούσε συναίνεση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης καλώντας τους πολίτες να τα βγάλουν πέρα με αυξήσεις μισθών που δεν επρόκειτο να ξεπεράσουν το 2% όλα τα κόμματα της Βουλής πήραν οικονομική επιχορήγηση από τον προϋπολογισμό του Κράτους 70 εκατομμύρια ευρώ αυξημένη κατά 10% σε σχέση με εκείνη του παρελθόντος έτους. Από το 2002 μέχρι σήμερα μπήκαν στα κομματικά ταμεία 64,8% περισσότερο δημόσιο χρήμα. Όμως παρά το ότι και η σημερινή Κυβέρνηση πειθαρχούσα στο Διευθυντήριο επέβαλε στον Ελληνικό λαό σκληρή λιτότητα. η ίδια δεν εννοεί να εφαρμόσει μέτρα περιστολής των δαπανών και κυρίως των κομματικών δαπανών. Συγκεκριμένα στο τεύχος Β και με αριθμό φύλλου 1056 της 12ης Ιουλίου 2010 δημοσιεύθηκε απόφαση περί της κατανομής κρατικής οικονομικής ενίσχυσης έτους 2010, στα δικαιούχα κόμματα. Έτσι το ΠΑΣΟΚ θα λάβει 19.809.717,78 ευρώ. Η Νέα Δημοκρατία 15.056.167,38 Το Κ.Κ.Ε. 4.692.086,60 Το ΛΑΟΣ 3.991.816,38 Το ΣΥΡΙΖΑ 3.504.108,56 Οι ΟΙΚ. ΠΡΑΣΙΝΟΙ 1.746.103,30 Ήτοι θα εκταμιευθούν συνολικώς από τα δανεικά που των αυξημένων επιτοκίων που λάβαμε ή που θα λάβουμε το συνολικό ποσό των 48.800.000.00. Θα μας αντείπει κάποιος ότι η κρατική επιχορήγηση είναι κατά πολύ μειωμένη από την περυσινή.
Αυτό όμως δεν απαλλάσσει την Κυβέρνηση και τα κόμματα από την αναντιστοιχία λόγων, εξαγγελιών και πρακτικών. Ούτε πείθει με το παράδειγμά της για την αναγκαιότητα λήψης των συγκεκριμένων μέτρων. Δεν είναι δυνατόν να καταργείς επιδόματα εορτών, δώρων, αδειών και να μειώνεις ακόμη και τις συντάξεις ενώ παράλληλα και ταυτόχρονα να εκταμιεύσεις 49 εκατομμύρια ευρώ για τη λειτουργία των κομμάτων. Το σκεπτικό της κρατικής επιχορήγησης ήταν να παύσουν τα κόμματα να επιχορηγούνται από κάποια μεγάλα οικονομικά κέντρα και να μην είναι δέσμια για άλλου είδους αντιπαροχές . Όμως όπως αποδείχθηκε από το πρόσφατο παρελθόν αλλά και την πρακτική κομματικών παραγόντων, υπάρχουν οι επιχορηγήσεις του κρατικού κορβανά, διατηρούνται όμως και οι άλλες… Μήπως θα πρέπει τα κόμματα αφού δεν μπόρεσαν να αποδεσμευτούν από τους μεγάλους χρηματοδότες , μεγάλων συμφερόντων να σκεφθούν το ενδεχόμενο κατάργησης αυτής της κρατικής επιχορήγησης και αναζήτησης «λίγων από τους πολλούς κι όχι πολλά από τους λίγους» όπως προεκλογικά τόνιζαν; Μήπως στα πλαίσια της οικονομίας θα πρέπει να υπάρξει περιορισμός και του αριθμού των βουλευτών από τους 300 σε 200 που προβλέπει σαν ελάχιστο αριθμό το Σύνταγμα της χώρας; Μήπως θα πρέπει Υπουργοί να διορίζονται εξωκοινοβουλευτικά στελέχη που θα έχουν αποστολή την εφαρμογή του Κυβερνητικού προγράμματος και όχι την επανεκλογή τους; Μήπως είναι κάπως ακριβούτσικη η Δημοκρατία μας; Μήπως;
