Η ζωή αλλάζει διαρκώς από τη μια στιγμή στην άλλη και καταστάσεις που ίσως θεωρούνταν δεδομένες παύουν. Αυτή την πραγματικότητα της απόγνωσης και της φτώχειας ζούσαν τους τελευταίους δέκα μήνες ο 93χρονος Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος και η κόρη του Στέλλα, δίχως να χάσουν ποτέ την αξιοπρέπειά τους μέχρι και την τελευταία στιγμή του κ. Παναγιώτη που απεβίωσε την περασμένη Κυριακή μετά από νοσηλεία του στο νοσοκομείο Αμαλιάδας.
Μέσα σε ένα μικρό κόκκινο Fiat, ο 93χρονος με την κόρη του προσπαθούσαν να επιβιώσουν κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, με ζέστη και κρύο. Για πολλούς μήνες, αυτές οι λαμαρίνες είχαν γίνει το «σπιτικό» τους. Μάλιστα, η ανεργία της κόρης του και η πενιχρή σύνταξή του κατέστησαν αδύνατη την καταβολή του ενοικίου, με αποτέλεσμα την έξωσή τους από το διαμέρισμα που διέμεναν. Ήταν ουσιαστικά η «θηλιά» που τους έπνιξε και τους οδήγησε στη διαμονή εντός του αυτοκινήτου τους.
Παρότι τις τελευταίες ημέρες φαινόταν πως η Στέλλα Παναγιωτοπούλου έβρισκε το δρόμο της έχοντας λάβει μέσω προγράμματος εργασία στο Δασαρχείο Αμαλιάδας, ο πατέρας της δεν άντεξε… Μάλιστα χθες το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε και η κηδεία του στον τόπο καταγωγής τους τα Δουναίικα.
Βέβαια, παρά τις δύσκολες συνθήκες που έζησαν τον τελευταίο χρόνο, οι όμορφες και χαρούμενες στιγμές πατέρα και κόρης είναι αυτές που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη της κ. Στέλλας.
«Οι καιρικές συνθήκες δεν μας άγγιξαν καθόλου»
Για τις συνθήκες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αυτούς τους 10 μήνες που έμεναν στο αυτοκίνητο μίλησε η κόρη του 93χρονου, τονίζοντας πως σε καμία περίπτωση δεν επηρέασαν την κατάσταση της υγείας του μιας και γιατροί τον εξέταζαν ανά τακτά χρονιά διαστήματα. Ειδικότερα, σημείωσε: «Μπορώ να πω ότι οι καιρικές συνθήκες δεν μας άγγιξαν καθόλου. Ο πατέρας μου συσσώρευσε αρκετή στεναχώρια και δυστυχώς αυτή ήταν η αιτία, αφού από τη χαλάρωση του ευχάριστου νέου που εγώ έπιασα δουλειά, μας έφυγε. Οι καιρικές συνθήκες δεν επηρέασαν την κατάσταση της υγείας του. Έχουμε καλό καρδιολόγο και καλή πνευμονολόγο που τον είχαν από κοντά και τον προστάτεψαν, βοηθώντας τον να αντέξει τις άσχημες συνθήκες, τις καιρικές αλλά κι αυτές που ήταν άδικο για εκείνον να ζήσει 10 μήνες στο αυτοκίνητο».
«Θέλαμε να σταθούμε στα πόδια μας από μόνοι»
Παράλληλα, αναφέρθηκε στον απλό κόσμο και την καλή αντιμετώπιση που τους έδειχναν, καθώς και στο δύσκολο χαρακτήρα τους που επιθυμούσε να σταθούν από μόνοι τους στα πόδια τους και πάλι. «Από τον απλό κόσμο είχα πολύ καλή αντιμετώπιση σε πολλά επίπεδα. Όμως επειδή είμαστε λιγάκι δύσκολοι, δεν θέλουμε να ενοχλούμε ούτε φίλους, ούτε συγγενείς. Θέλαμε να σταθούμε στα πόδια μας μόνοι. Περιμέναμε αυτή την ευκαιρία της εργασίας για να μπορέσουμε και εμείς να ορθοποδήσουμε και να πάμε σε δικό μας χώρο για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας», δήλωσε.
«Ήμασταν ομάδα με τον πατέρα μου»
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στα αισθήματα του πατέρα της όταν η ίδια κατάφερε προ ολίγων ημερών να βρει δουλειά, τονίζοντας πως ήταν πολύ δεμένοι με τον πατέρα της και αντιμετώπιζαν τα πάντα μαζί. Η ίδια υπογράμμισε συγκεκριμένα: «Η στιγμή αυτή έφτασε λίγο πριν το φευγιό του, όπου χάρηκε πραγματικά και έφυγε ανακουφισμένος. Όμως δε θα είναι τόσο ανακουφισμένος, διότι ήθελε να είμαστε πάντα μαζί. Ήμασταν οικογένεια. Ήμασταν ομάδα με τον πατέρα μου! Αντιμετωπίζαμε τα πάντα μαζί. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ήθελε να πάει σε ίδρυμα που του πρότεινε η Μητρόπολη. Ήθελε να μείνει μαζί μου. Ήταν το στήριγμα ο ένας για τον άλλον».
«Ήθελε τα χρόνια του Άγιου Χαράλαμπου»
Μάθημα ζωής αποτελεί για την ίδια το μότο που χρησιμοποιούσε ο πατέρας της καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ενώ αποκάλυψε πως επιθυμία του ήταν να ζήσει όσα χρόνια έζησε και ο Άγιος Χαράλαμπος, δηλαδή 113 έτη. «Το μότο του ήταν “δέξου τη ζωή όπως σου έρχεται”. Ήταν ένας άνθρωπος με διάθεση και θέληση για ζωή. Ήθελε τα χρόνια του Άγιου Χαράλαμπου, 113 στον αριθμό. Ήταν ένας άνθρωπος όλο ζωή.
«Ήταν ένα παράδειγμα για όλους μας»
Κλείνοντας, μίλησε και για τις τελευταίες στιγμές της με τον 93χρονο πατέρα της, αποκαλύπτοντας μάλιστα πως ο πατέρας της απεβίωσε ημέρα Κυριακή, όπως είχε συμβεί και με τη μητέρα της μερικά χρόνια πριν. «Θα χαρακτήριζα τις τελευταίες στιγμές που ζήσαμε μαζί πολύ ευχάριστες. Έζησε την τελευταία μέρα, Κυριακή κιόλας, ίδια μέρα με αυτή που έφυγε η μητέρα μου πριν χρόνια, πολύ ευχάριστα. Φάγαμε, κάναμε πλάκα με αποκριάτικα γυαλιά που του είχα πάρει και του είπα ότι θα του έπαιρνα και το καπέλο, με τον ίδιο χαριτολογώντας να αναρωτιέται για ποιο λόγο δεν του το πήρα για να το κάνει “σετάκι”» υπογράμμισε και συνέχισε σκιαγραφώντας το χαρακτήρα του αλλά και δίνοντας την υπόσχεση πως θα κάνει τα πάντα για να τον κάνει υπερήφανο. «Ήταν ένας άνθρωπος που είχε αίσθηση του χιούμορ και θέληση για ζωή. Ήταν ένα παράδειγμα για όλους μας. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Σημασία έχει τι σκοπούς έχεις για τη ζωή σου. Να βλέπεις τη ζωή σου θετικά. Ήταν αισιόδοξος και θετικός άνθρωπος. Αυτός ήταν που μου έδωσε το κουράγιο και άντεξα μέχρι τώρα. Δεν ξέρω από εδώ και πέρα τι θα κάνω. Θα προσπαθήσω να τον βγάλω και εγώ ασπροπρόσωπο πιστεύω και θα σταθώ στα πόδια μου όπως πρέπει», κατέληξε.
