Γράφει ο Βασίλης Μπεκίρης – τ. Υφυπουργός
Όπως είναι γνωστό ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον η ανθρωπότητα είναι η έλλειψη νερού.
Ήδη πολλές περιοχές στον πλανήτη μας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτό και πολλές χώρες λαμβάνουν μέτρα για την αντιμετώπιση του επερχόμενου κινδύνου.
Βέβαια μεταξύ των χωρών που θα αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο πρόβλημα είναι η χώρα μας και γι’ αυτό η σημερινή Κυβέρνηση λαμβάνει ορισμένα γενικότερα μέτρα. Μεταξύ των μέτρων αυτών συμπεριλαμβάνεται και η χρηματοδότηση του έργου Πείρου – Παραπείρου, το οποίο ήδη ολοκληρώθηκε και το οποίο θα σώσει στην κυριολεξία την περιοχή της Δυτικής Αχαΐας. Όμως το έργο Πείρου – Παραπείρου εξασφαλίζει την περιοχή των Πατρών και της Δυτικής Αχαΐας από πλευράς ποσίμου ύδατος.
Τι γίνεται όμως με το τομέα της άρδευσης; Εδώ πρέπει να ομολογήσουμε ότι προς το παρόν δεν βλέπουμε τίποτε στον ορίζοντα. Έτσι δύο μεγάλες αγροτικές περιοχές, η Δυτική Αχαΐα και η Αιγιάλεια, αντιμετωπίζουν άμεσους κινδύνους. Και τούτο διότι καθυστερούν από πολλά έτη δύο αρδευτικά έργα, τα οποία θα έδιναν πνοή στην περιοχή και θα έσωζαν τους αγρότες από το πρόβλημα της λειψυδρίας.
Πρόκειται για την επέκταση του Πηνειού στην Δυτική Αχαΐα και το αρδευτικό έργο Σελινούντος στην Αιγιάλεια. Γιατί όμως καθυστερούν τα δύο αυτά έργα, τα οποία θα έσωζαν τις περιοχές από τον κίνδυνο της λειψυδρίας; Προσωπικά πιστεύω ότι η καθυστέρηση οφείλεται στους τοπικούς φορείς, οι οποίοι δεν έχουν ενδιαφερθεί όσο θα έπρεπε να ενδιαφερθούν, με εξαίρεση βέβαια ορισμένους Βουλευτές, οι οποίοι κινούνται και μεμονωμένα. Ειδικότερα η καθυστέρηση της επέκτασης του Πηνειού στη Δυτική Αχαΐα είναι εγκληματική εάν ληφθεί υπόψη ότι τα πάντα είναι έτοιμα και μένει μόνον η ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα. Για την ιστορία πρέπει να αναφέρουμε ότι το έργο αυτό πολλάκις έχει φθάσει στον αρμόδιο Υπουργό για υπογραφή και αόρατες δυνάμεις την τελευταία στιγμή παρεμβαίνουν και εμποδίζουν την υπογραφή.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση του Πηνειού δεν βλάπτει καθόλου την Ηλεία, διότι οι Αχαιοί ζητούν μόνο τα περισσεύματα τα οποία χύνονται στη θάλασσα. Πέραν τούτων το 43% των υδάτων του φράγματος προέρχονται από την Αχαΐα.
Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει και για το αρδευτικό έργο του Σελινούντα που θα σώσει στην κυριολεξία την Αιγιάλεια.
Όμως εκτός από αυτό οι τοπικοί φορείς πρέπει να ενδιαφερθούν ώστε να μην γίνεται σπατάλη νερού και να περιορίσουμε τα νερά που χύνονται στη θάλασσα. Είμαστε από τους Νομούς που έχουμε πολλούς ποταμούς και αφήνουμε όλα αυτά τα νερά να χύνονται στη θάλασσα και να μην μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε.
Τέλος, εν όψει όλων αυτών των κινδύνων που υπάρχουν, οι φορείς πρέπει να κινητοποιηθούν και να λάβουν όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα, ώστε να είμαστε έτοιμοι σαν Νομός να αντιμετωπίσουμε τον επερχόμενο κίνδυνο λειψυδρίας. Και πρέπει να έχουν υπόψη τους οι φορείς ότι οι λύσεις της άντλησης υδάτων έχει φθάσει στο τέλος διότι ήδη οι γεωτρήσεις φθάνουν σε βάθος 250 – 300 μέτρων και αντλούν υφάλμυρο νερό.
Όλα αυτά μαρτυρούν ότι έχουμε φθάσει στο τέλος και όλοι αναμένουμε οι φορείς να πάρουν τα μέτρα τους εάν θέλουν να σώσουν την περιοχή μας από τον επερχόμενο κίνδυνο της λειψυδρίας.
