Του Γιώργου Καρβουνιάρη
Η εικόνα που βλέπει για πρώτη φορά ο επισκέπτης που έρχεται στην Πάτρα με πλοίο από Ιταλία είναι το γκρίζο, από τις καμένες εκτάσεις, Παναχαϊκό. Την ίδια ακριβώς εικόνα έχει ο ταξιδιώτης που περνά έξω από τις καμένες εκτάσεις της Αιγιάλειας.
Οι αποτεφρωμένες περιοχές δεσπόζουν σαν εφιάλτης από το πρόσφατο παρελθόν και στοιχειώνουν το μέλλον μας.
Την ίδια στιγμή δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί εντυπωσιακή η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού που μέσα σε δύο μέρες φύτεψε πάνω από 150 δέντρα στο Τατόι ώστε να δοθεί η μέγιστη δυνατή επισημότητα στη κηδεία του έκπτωτου βασιλέως της χώρας, σε μία διαδρομή που θα περιδιάβαιναν οι «υψηλοί» επισκέπτες.
Με λίγα λόγια για λόγους επικοινωνιακούς μπορούσε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε ταχύτατη αναδάσωση που είχε απτά αποτελέσματα.
Την ίδια στιγμή όμως φαίνεται να αδιαφορεί για τις περιοχές όπου πραγματικά υπάρχει ανάγκη. Αδιαφορεί για το ότι οι κοινότητες της Αχαΐας -και αλλού φυσικά- που «πνίγονταν» στο πράσινο, τώρα πνίγονται από πλημμύρες το χειμώνα και από ασφυκτικές, υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι.
Η τελευταία αναδάσωση στην Αχαΐα έγινε πριν από μία τουλάχιστον δεκαετία. Στο μεσοδιάστημα για να είμαστε δίκαιοι έγιναν κάποιες μικρές αναδασώσεις από ιδιώτες και συλλογικότητες. Το κράτος απλά έδειξε απόλυτη αδιαφορία. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό. Αποψίλωσε και τις δομές. Στο κρατικό φυτώριο στην περιοχή του Λάππα που κάποτε είχε ένα εκατομμύριο δέντρα -γυμνόριζα και βολόφυτα- η διαθεσιμότητα είναι μόλις μερικές χιλιάδες δέντρα.
Υποθέτουμε πως η κυβέρνηση των απευθείας αναθέσεων θα μπορούσε φυσικά να απευθυνθεί και σε ιδιώτες αφού κατά την πάγια τακτική της, απαξιώνει οτιδήποτε δημόσιο. Στην πράξη όμως ούτε αυτό δεν κάνει. Απλά αδιαφορεί για τις καμένες εκτάσεις, αφήνοντάς τες έρμαιο στα νύχια των καταπατητών και φροντίζει να έχουν αρκετό πράσινο για να περπατήσουν οι ντόπιοι και ξένοι «γαλαζοαίματοι» μαζί με τους «γαλάζιους» πολιτικούς τους παραστάτες!
