Στο ελληνικό κοινό έγινε γνωστή μέσα από τα δύο ντοκιμαντέρ της για τη Χρυσή Αυγή: «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση», «Χρυσή Αυγή – Υπόθεση όλων μας». Και όχι άδικα, αφού πρόκειται για μοναδικά ντοκουμέντα, γυρισμένα με αυταπάρνηση και υψηλό ρίσκο, το πρώτο από τα οποία χρησιμοποιήθηκε ως τεκμήριο στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Στο δεύτερο πρωταγωνιστούν οι παράγοντες της δίκης, με εμβληματική φιγούρα τη Μάγδα Φύσσα. Ομως η Ανζελίκ Κουρούνη, η Ελληνογαλλίδα δημοσιογράφος και σκηνοθέτρια που τα υπέγραφε και που έδωσε την ψυχή της σε αυτό τον αντιναζιστικό αγώνα, δεν υπάρχει πια. Εσβησε χθες νωρίς το πρωί, μόλις στα 61 της χρόνια, σε νοσοκομείο του Παρισιού, χτυπημένη εδώ και περίπου έναν χρόνο από καρκίνο.
Η Ανζελίκ Κουρούνη ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος με τη δουλειά του. Είχε πάθος για την αλήθεια και πάθος επομένως για την ερευνητική δημοσιογραφία, σε μια εποχή που αυτή δεν ζει τις καλύτερες στιγμές της ούτε διεθνώς αλλά ούτε και στην Ελλάδα.
Το γαλλικό κοινό τη γνώριζε από τις τακτικές συνεργασίες της σε πολυάριθμα γαλλόφωνα μέσα ενημέρωσης. Ανταποκρίτρια για ελληνικά και βαλκανικά θέματα με έδρα την Αθήνα, διακρινόταν για την εγκυρότητα της πληροφόρησης που μετέδιδε, για τη συστηματική έρευνα και τη διασταύρωση των πηγών, για την τήρηση της δεοντολογίας και την παρουσίαση των ρεπορτάζ με δημοσιογραφική αρτιότητα αλλά και με άποψη, όπως και με σεβασμό και αναφορά σε όλες τις φωνές και τις οπτικές γωνίες.
Ηταν τακτική συνεργάτρια του εγκυρότατου γαλλικού κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού France Culture, όπου συμπύκνωνε με μοναδική ακρίβεια την ελληνική επικαιρότητα σε ολιγόλεπτα ρεπορτάζ. Ηταν επίσης τακτική συνεργάτρια του εβδομαδιαίου γαλλικού περιοδικού Politis και της καθημερινής βελγικής εφημερίδας La Libre Belgique και τακτική αρθρογράφος της διάσημης σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, που τον Ιανουάριο του 2015 έγινε στόχος βάρβαρης τρομοκρατικής επίθεσης με 12 θύματα.
Η Ανζελίκ Κουρούνη –ή Angélique Kourounis για τους Γάλλους– γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι από γονείς Καλύμνιους μετανάστες με μικρασιατικές ρίζες. Παιδί περνούσε τα καλοκαίρια στη γιαγιά της στην Κάλυμνο και, έχοντας στραφεί από νωρίς στη δημοσιογραφία, αποφάσισε πριν κλείσει τα τριάντα της χρόνια να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα – όπου μεγάλωσε και τα τρία παιδιά της. Είχε ήδη σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις στη Σορβόνη και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Paris VIII.
Το ζήτημα της παρουσίας νεοναζιστών στη δημόσια ζωή την απασχόλησε ήδη από τότε. Ως δημοσιογράφος με γαλλική παιδεία παρατηρώντας την κυκλοφορία της εφημερίδας «Στόχος», που στη Γαλλία δεν θα μπορούσε να κυκλοφορεί, άρχισε να ερευνά το θέμα, κάτι που την έφερε γρήγορα στα ίχνη της Χρυσής Αυγής, πολύ πριν ακόμα αυτή γίνει ευρύτερα γνωστή και αποκτήσει πολιτική δύναμη. Πολύ έγκαιρα λοιπόν άρχισε να φιλμογραφεί, μαζί με τον Θωμά Ιακόμπι, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις της οργάνωσης στις οποίες οι δύο κινηματογραφιστές γίνονταν αποδεκτοί κινούμενοι στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς να δηλώνουν αν είναι υπέρ ή κατά της οργάνωσης. Εν τέλει έγιναν στόχος σωματικής βίας και απειλών κατά της ζωής τους όταν πια οι δύο ταινίες είχαν αποσπάσει πολλά βραβεία και είχαν προβληθεί σε δεκάδες φεστιβάλ του εξωτερικού, έχοντας γίνει και διδακτικό υλικό σε γαλλικά Λύκεια.
Η Ανζελίκ Κουρούνη πέρα από τη δημοσιογραφική και κινηματογραφική δουλειά της, που περιλαμβάνει ακόμη δύο ντοκιμαντέρ, έχει και συγγραφικό έργο. Το 2021 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο της «Chypre. Le chagrin d’une île» (Κύπρος. Η οδύνη ενός νησιού) από τις εκδόσεις Nevicata στη σειρά «Η ψυχή των λαών», ενώ το 2015 είχε συμμετάσχει, μαζί με ακόμη τρεις ανταποκρίτριες γαλλικών μέσων από την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία στη συγγραφή του βιβλίου «Visages de la Crise» (Πρόσωπα της Κρίσης, με τον εύγλωττο υπότιτλο «Εμείς, άνθρωποι του Νότου, φτωχοί και τεμπέληδες»).
Η Ανζελίκ Κουρούνη υπήρξε δημοσιογράφος με υψηλή αίσθηση καθήκοντος, ακλόνητη συνείδηση, ακεραιότητα, εντιμότητα και δυναμισμό. Πέρα από τους αγώνες της κατά της αναβίωσης των ναζιστικών ιδεών, διακρίθηκε για την υποστήριξή της στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και –στη σχετική συζήτηση που προκάλεσαν τα γεγονότα του Charlie Hebdo– στη βλασφημία, την οποία θεωρούσε δημοκρατικό δικαίωμα. Ενα θέμα που την απασχόλησε πολύ στη δημοσιογραφική –και όχι μόνο– πορεία της ήταν η τουρκική κατοχή στην Κύπρο, γύρισε άλλωστε και σχετικό ντοκιμαντέρ για τα Βαρώσια.
Μέχρι τέλους ήταν στις δημοσιογραφικές επάλξεις αντιμετωπίζοντας τον θάνατο με γενναιότητα, με τελευταία της δημοσιογραφική ανταπόκριση, μόλις πριν από λίγες μέρες, την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας. Συνδύαζε τον γαλλικό επαγγελματισμό και τις αδιαπραγμάτευτες αρχές με το ελληνικό, νησιώτικο πείσμα και τη γενναιοδωρία. Η διπλή της ταυτότητα, ελληνική και γαλλική, έγινε στη ζωή και στη δημοσιογραφία μια πηγή αυτονομίας και ένα όπλο στην υπηρεσία μιας ουσιαστικής, βαθιά φιλαλήθους ενημέρωσης. Στη μνήμη όσων τη γνώρισαν μένει εν τέλει χαραγμένη η αποφασιστική επιλογή του στρατοπέδου της ανθρωπιάς, η ταύτιση ζωής και έργου σε ένα αξεχώριστο σύνολο.
