Ο μεγάλος φιλόσοφος Ζακ -Ζακ Ρουσσώ αναφέρει ΄’ ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος αλλά παντού είναι στις αλυσίδες ,εκείνος δε που πιστεύει ότι είναι κύριος άλλων είναι ο ίδιος περισσότερος σκλάβος από αυτούς’’.
Τις αλυσίδες αυτές μας τις δημιουργούν τα κοινωνικά πρότυπα που ενίοτε κατασκευάζονται εξυπηρετώντας ειδικούς σκοπούς και που μας κρατούν δέσμιους από πολύ μικρή ηλικία . Παρατηρούμε λοιπόν εμείς οι ΄’μυαλωμένοι ενήλικες’’ να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στην κουλτούρα στο να μαθαίνουν νωρίς και γρήγορα παρακάτω….θυσιάζοντας τον όμορφο και ανέμελο κόσμο της παιδικής τους ηλικίας. Διακατέχει λοιπόν τους γονείς μία υπερβολική βιασύνη και δείχνουν έναν εξαιρετικό ζήλο για την μελλοντική αποκατάσταση των παιδιών και από την νηπιακή τους ηλικία τα προετοιμάζουν για την ‘’επαγγελματική τους καταξίωση’’ παραβλέποντας ενίοτε την παρούσα ηλικιακή τους κατάσταση. Έτσι λοιπόν τα παιδιά πριν να πάνε στο σχολείο ‘‘ξέρουν’’ να διαβάζουν ,να γράφουν, να είναι εφοδιασμένα με ένα σωρό δεξιότητες που να τα κάνουν να ξεχωρίζουν…..έτσι να είναι άκρως προετοιμασμένα και να είναι πάντα παρακάτω….στο νήπιο και στο δημοτικό και έτσι να ανταπεξέλθουν σε ένα γυμνάσιο περισσότερο απαιτητικό που φτάνοντάς στο Λύκειο να πετύχει τον υπέρτατο στόχο που σε καταξιώνει κοινωνικά και δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο.
Τα παιδιά λοιπόν από νωρίς ’’μαθαίνουν’’ καθοδηγούμενα από τους μυαλωμένους ενήλικες γονείς τους που τους επιβάλουν ή τους χειραγωγούν ,ικανοποιώντας πολλές φορές όλες τις επιθυμίες τους νομίζοντας ότι έτσι θα είναι ικανοποιημένα στην ουσία όμως με μία μορφή ‘’εξαγοράς’’ να ταυτίζουν τα όνειρά τους ,τις προσδοκίες τους ,τις ανάγκες τους, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους ,με αυτούς επιζητώντας πάντα την αποδοχή τους.
Παρατηρώντας λοιπόν ένα χάσμα ευτυχίας να δημιουργείται ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς πρέπει να προσανατολιστούμε στο ότι
τα παιδιά μας από πολύ μικρά μπορούν να μάθουν μέσα πρωτίστως από εμάς την εν συναίσθηση λειτουργώντας οι ίδιοι πρωτίστως μέσα από αυτήν και όχι μέσα από την ανταγωνιστικότητα. Παράλληλα ένα σωστό σύστημα εκπαίδευσης πρέπει να συμβάλει το πως τα παιδιά θα συνεργάζονται κατανοώντας τα συναισθήματα των άλλων προσεγγίζοντας τους ανθρώπους με σεβασμό χωρίς να έχουν επικριτική στάση. Τα παιδιά πρέπει μέσα από το σχολείο να συνεργάζονται, να βοηθούν τον διπλανό τους και να αλληλοσυμπληρώνονται αντί να ανταγωνίζονται κυριαρχώντας η ιδέα ότι ένας που είναι πολύ καλός αντί να δεσπόζει πρέπει να έχει την κουλτούρα το πως θα βοηθήσει άλλους που είναι αδύναμοι στο να προοδεύσουν και αυτοί. Τα παιδιά μας θα πρέπει να μπορούν να αποκτούν εμπειρίες που θα τους κάνουν να έχουν σαφή εικόνα του εαυτού τους, να επιβιώνουν έχοντας δε την αυτογνωσία να ονειρεύονται μέσα από τον εαυτό τους αποκτώντας πραγματική σύνδεση με τον κόσμο λειτουργώντας με την σχέση του εμείς αντί του εγώ.
Πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε ‘’ευτυχισμένες οικογένειες ‘’με γερασμένα παιδιά που τους λείπει η χαρούμενη έκφραση από τα μάτια τους, ενήλικες που στην ωραιότερη ηλικία των 18-30 δεν έχουν κίνητρα δημιουργίας αλλά τους νοιάζει να περάσουν ανέμελα τον χρόνο τους που ίσως δεν πέρασαν στην μικρή τους ηλικία και οι ματαιώσεις να διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να μπορούν καν να τις διαχειριστούν .
Με εμπιστοσύνη ,αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση, εν συναίσθηση ,και αγάπη με όρια και χωρίς όρους που πολλές μπαίνουν δημιουργούμε ευτυχισμένα παιδιά που γίνονται και ευτυχισμένοι ενήλικες σε έναν κόσμο του συν-αισθάνομαι κατανοώντας ότι η ευτυχία των άλλων είναι το ίδιο σημαντική με την δική ΜΑΣ.
Μανουσάκη Μαρία
Εκπαιδευτικός/Κοινωνική Λειτουργός/
Συντονίστρια της Καλλιπάτειρα Πάτρας
