Ο Μενέλαος Ράπτης, ένας Έλληνας φοιτητής, έκανε μια επαναστατική ανακάλυψη. Ο Ράπτης, με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου της NASA, το James Webb , ανακάλυψε δύο γαλαξίες, ένα κατόρθωμα που έχει ήδη αναδιαμορφώσει την επιστημονική αντίληψη για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Ο Μενέλαος Ράπτης, φοιτητής στο τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας στο Κολέγιο Franklin & Marshall, χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο, κατάφερε να ανακαλύψει δύο γαλαξίες, δημοσιεύοντας τα ευρήματα του στο Astrophysical Journal Letters με τίτλο: “CECILIA: Ultra-Deep Rest-Optical Spectra of Faint Galaxies at Cosmic Noon.”
Η ανακάλυψή του αφορά πολύ μακρινούς και αμυδρούς γαλαξίες, κοντά στο λεγόμενο «κοσμικό μεσημβρινό» — δηλαδή τους πιο απομακρυσμένους γαλαξίες που μπορούμε να δούμε, όπως ήταν πριν από περίπου 12 δισεκατομμύρια χρόνια, λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Η ομάδα του Ράπτη ήταν η πρώτη που εντόπισε την παρουσία οξυγόνου σε τόσο μακρινούς και μικροσκοπικούς γαλαξίες.
«Σαν να βλέπουμε το σύμπαν να παίρνει την πρώτη του ανάσα»
«Ανιχνεύσαμε για πρώτη φορά οξυγόνο σε τόσο μακρινούς και μικρούς γαλαξίες», εξήγησε ο Ράπτης. «Το οξυγόνο που αναπνέουμε βρίσκεται στην αρχή της ιστορίας των πάντων. Λες και βλέπουμε το σύμπαν να παίρνει την πρώτη του ανάσα».
Αυτό το εύρημα δεν αποτελεί απλώς μια αστρονομική περιέργεια. Αντίθετα, έχει βαθιές επιπτώσεις στην αναζήτηση ζωής. Η παρουσία οξυγόνου σε αυτούς τους αρχαίους γαλαξίες δείχνει ότι οι συνθήκες για την εμφάνιση ζωής ίσως δημιουργήθηκαν πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύαμε μέχρι σήμερα.
Το πάθος του Έλληνα φοιτητή για το σύμπαν
Το ταξίδι του Ράπτη που τον οδήγησε στην ανακάλυψη, ξεκίνησε από το μόνιμο πάθος της ζωής του για το σύμπαν.
«Το θαύμα της ύπαρξής μας, υπερβαίνει τη φαντασία και την ομορφιά της δημιουργίας», εξηγεί. Μπροστά στο “κοσμικό χάος”, βλέπει την ανθρωπότητα ως μια ασήμαντη οντότητα αλλά ταυτόχρονα και την πιο σημαντική, συνδέοντας το έργο του με εκείνο του αρχαιολόγου που δεν ανακαλύπτει μόνο την ανθρώπινη ιστορία, αλλά την ίδια την ιστορία του σύμπαντος.
Ο Ράπτης γνωρίζει καλά το αχανές του σύμπαντος και την παροδική φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ωστόσο, καταλήγει στο αίσθημα του σκοπού: Στοχάζεται τα «συγκλονιστικά γεγονότα» του σύμπαντος – τον θάνατο των άστρων και την έλξη των μαύρων τρυπών – που κάνουν τη ζωή μας να μοιάζει μάταιη. Ωστόσο, καταλήγει με ένα αίσθημα σκοπού: η ανθρωπότητα δεν θα σταματήσει ποτέ την αναζήτηση απαντήσεων, ακόμη κι όταν κοιτά κατάματα το αναπόφευκτο τέλος του μικρού μας κόσμου.
Στο απέραντο μωσαϊκό του κοσμικού χρόνου, οι τελευταίες στιγμές του πλανήτη μας μπορεί να είναι μια σύντομη, ανεπαίσθητη λάμψη, αλλά η αναζήτηση της γνώσης που μας ορίζει θα έχει υπάρξει ένα άσβεστο φως.
