Ο Βασίλης ήταν πάντα ο κολλητός του Ηλία. Εμενε σε εκείνο το ισόγειο σπίτι και είχε πάθος με την μουσική. Κάποια στιγμή ήρθε και ο Διονύσης στην τάξη, που έπαιζε κιθάρα και καθόταν δίπλα στον Αλέκο. Μας ένωνε το πάθος για τη μουσική. Αρχισα να τραγουδάω σε κάτι στίχους που ‘χαμε φτιάξει. Δεν ήταν punk αυτό, ήταν περισσότερο classic ροκ, ούτε καν θυμάμαι, ο “Σάμπα” μου ‘πε ότι έχει ακόμη την κασέτα. Μετά τα 18 τον έχασα τον Βασίλη, απλά μάθαινα για την ζωή του, τη μουσική που λάτρευε, τις συνθέσεις, τα ταξίδια του, την απλή του ζωή πάντα κοντά στην φύση και την θάλασσα που λάτρευε. Είχε γκριζάρει από νωρίς, όμως παρέμενε αγέρωχος, με την ευθύτητα που πάντα τον διέκρινε. Χθες τη νύχτα με πήρε ο Ανδρέας τηλέφωνο. Και μου ‘πε το μαντάτο. Μίλησα και με τον άλλον Ανδρέα, τον κουμπάρο του Βασίλη και μου το επιβεβαίωσε. Τηλεφώνησα στον Νίκο έμεινε άφωνος για κάποια δευτερόλεπτα. Λες και έπεσε από τα σύννεφα πάνω από τα οποία τόσα χρόνια πετά. Μίλησα με τον Ηλία, με τον Αλέκο, τον Ντένη, τον Θωμά, τον Αλέξανδρο, τον Γιάννη, όσους ήμασταν μαζί από τα 12 μας χρόνια. Χάσαμε τον πρώτον. Χάσαμε τον Βασίλη μας.
Κ.Φ.
