Η Yuki Watanabe συνήθιζε να περνάει 12 ώρες κάθε μέρα δουλεύοντας στο γραφείο. Στη χώρα του «karoshi», δηλαδή του θανάτου από υπερβολική εργασία, αυτό δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Ο τυπικός εργαζόμενος αναμένεται να δουλεύει από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ τουλάχιστον.
Η 24χρονη Γιαπωνέζα, κάποιες φορές έμενε στο γραφείο έως τις 11 το βράδυ. Και οι απαιτήσεις της δουλειάς της ήταν τόσο έντονες ώστε άρχισε να αναπτύσσει προβλήματα υγείας. Τα πόδια της έτρεμαν και το στομάχι της πονούσε.
Η Watanabe ήξερε ότι έπρεπε να παραιτηθεί, αλλά στην διαβόητη εργασιακή κουλτούρα της Ιαπωνίας, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο.
Το να ζητάς να φύγεις από το γραφείο στην ώρα σου ή να πάρεις λίγη άδεια μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να υποβάλεις την παραίτησή σου, αφού αυτό θεωρείται η απόλυτη μορφή ασέβειας στην Ιαπωνία, όπου οι εργαζόμενοι παραδοσιακά παραμένουν στον ίδιο εργοδότη για δεκαετίες, αν όχι για μια ζωή.
Στις πιο ακραίες περιπτώσεις, οι προϊστάμενοι σκίζουν τις επιστολές παραίτησης και παρενοχλούν τους υπαλλήλους για να τους αναγκάσουν να παραμείνουν.
«Δεν ήθελα ο εργοδότης μου να αρνηθεί την παραίτησή μου και να με κρατήσει να δουλεύω εκεί για περισσότερο», είπε η Watanabe στο CNN.
Βρήκε όμως τον τρόπο να δώσει τέλος στο αδιέξοδο. Στράφηκε στην Momuri, μια υπηρεσία παραίτησης που βοηθά τους συνεσταλμένους υπαλλήλους να αφήσουν τα τρομακτικά αφεντικά τους.
Η υπηρεσία κοστίζει όσο ένα ακριβό δείπνο σε εστιατόριο, και έτσι, πολλοί Ιάπωνες εργαζόμενοι προσλαμβάνουν αυτές τις εταιρείες για να τους βοηθήσουν να παραιτηθούν χωρίς άγχος.
Η βιομηχανία αυτή υπήρχε πριν από την πανδημία. Όμως, η δημοτικότητά της αυξήθηκε έκτοτε, αφού μετά από χρόνια τηλεργασίας, ακόμη και μερικοί από τους πιο πιστούς εργαζόμενους της Ιαπωνίας πήραν σοβαρές αποφάσεις για τη δουλειά και τη ζωή τους.
Ο Shiori Kawamata, διευθυντής της Momuri, είπε ότι μόνο τον περασμένο χρόνο η εταιρεία έλαβε έως και 11.000 ερωτήματα από πελάτες. Με το όνομά της να σημαίνει «δεν μπορώ να το κάνω άλλο», η Momuri χρεώνει περίπου 150 δολάρια για να βοηθήσει έναν εργαζόμενο να υποβάλει την παραίτησή του, να διαπραγματευτεί με την εταιρεία του και να του συστήσει έναν δικηγόρο, εάν προκύψουν νομικές διαφορές.
Όπως λέει ο Kawamata, κάποιοι από τους πελάτες του είχαν προσπαθήσει να παραιτηθούν τρεις φορές, αλλά ο εργοδότης πάντα έσκιζε τις επιστολές τους. Άλλοι αναγκάστηκαν ακόμα και να γονατίσουν στο έδαφος, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. «Μερικές φορές λαμβάνουμε κλήσεις από ανθρώπους που κλαίνε», λέει ο Kawamata. «Τους λέμε ότι είναι εντάξει και ότι η παραίτηση από τη δουλειά τους είναι εργατικό δικαίωμα».
Μερικοί εργαζόμενοι παραπονιούνται ότι τα αφεντικά τους τους παρενοχλούν εάν προσπαθήσουν να παραιτηθούν. Κάποιοι εμφανίζονται στο διαμέρισμα του υπαλλήλου και χτυπούν επανειλημμένα το κουδούνι, αρνούμενοι να φύγουν.
Όπως λέει ο Kawamata, οι άνθρωποι που τον προσεγγίζουν συχνά εργάζονται για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Πιο ψηλά στη λίστα είναι οι επιχειρήσεις στη βιομηχανία τροφίμων και ακολουθούν η υγειονομική περίθαλψη και η πρόνοια.
