Την περίοδο της καραντίνας οξύνθηκαν η οικονομική ανασφάλεια, η εργασιακή αβεβαιότητα, η απελπισία των νέων για την εξέλιξη της ζωής τους… Όλα αυτά, συνδυαστικά με το φόβο της απειλής του κορωνοϊού χωρίς ουσιαστική κοινωνική προστασία, αλλά και των συνακόλουθων συναισθημάτων ματαιότητας λόγω της απραξίας και ανίας από τον εγκλεισμό, διαμόρφωσαν τις συνθήκες για απότομη αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση -μετά την πραξικοπηματική αντικατάσταση του άμισθου και εκλεγμένου Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ, με έμμισθο και διορισμένο το 2019- συρρικνώνει θεραπευτικά και επιστημονικά το ΚΕΘΕΑ μέσω συγχωνεύσεων, ενισχύει τη γραφειοκρατία και το συγκεντρωτισμό, εξαφανίζει τις Θεραπευτικές Κοινότητες και καταργεί τις επωνυμίες των προγραμμάτων απεξάρτησης -όπως καταγγέλλει και ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ- υπό το προπέτασμα καπνού της προεδρίας στην Ευρωπαϊκή και αντιπροεδρίας στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Θεραπευτικών Κοινοτήτων…
Με λίγα λόγια, βαίνει προς αποδόμηση η μεγαλύτερη μονάδα απεξάρτησης στη χώρα -με προγράμματα που στοχεύουν τόσο στη βαριά χρήση ουσιών, όσο και στον εθισμό από το διαδίκτυο και τον τζόγο, παρέχοντας παράλληλα υπηρεσίες πρόληψης που απευθύνονται σε όλο το ηλικιακό φάσμα-, στερώντας τη θεραπευτική επιλογή στα άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις εξαρτήσεις, με δραματικό αντίκτυπο στις οικογένειές τους και, κατά προέκταση, στην κοινωνία.
