ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗ (ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΓΝΩΜΗ): Ο παλιός κανόνας λέει ότι εμείς οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να ενοχλούμε τους αναγνώστες με τις προσωπικές μας υποθέσεις.
Σέβομαι τον κανόνα και ζητάω την άδεια να τον παραβιάσω κατ’ εξαίρεση
αναφερόμενος σε μια, ελπίζω ανώδυνη, περιπέτεια της υγείας μου
που μου παρείχε μια εμπειρία την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
===================================
Σκηνή πρώτη
Σάββατο (21/6) μεσημέρι. Στο θάλαμο που νοσηλεύομαι μπαίνει ένας κύριος για να
επισκεφθεί συγγενικό του πρόσωπο. Με κοιτάζει επίμονα.
-Εσύ δεν κολύμπαγες την Τετάρτη το απόγευμα στην πλαζ, με ρωτάει;
-Ναι, του αποκρίνομαι.
-Και τι κάνεις τώρα εδώ;
-Νοσηλεύομαι με εγκεφαλικό, του απαν-
τάω.
Μια μικρή υπενθύμιση της ευθραυστότητας όλων μας.
Σκηνή δεύτερη
Στα εξωτερικά ιατρεία και μετά τις πρώτες εξετάσεις. Μου φορούν στο χέρι το βραχιολάκι με τα στοιχεία μου. Είναι τα νέα κόλπα του Άδωνη. Το κοιτάζω και ξάφνου μου έρχεται η σκέψη. Βρίσκομαι σε ξενοδοχείο, είμαι σε καθεστώς all inclusive και όπου νάναι θα πάω στο μπαρ και θα τα πιώ όλα. Παρηγορητική σκέψη για οριστικά απολεσθέντες παραδείσους.
Σκηνή τρίτη
Πέμπτη μεσημέρι. Έχω τελειώσει τη δουλειά στην εφημερίδα και γυρίζω σπίτι. Στο Beau Rivage είναι ο Κώστας ο Πέττας. Κάθισε να πιείς ένα, μου λέει. Όχι, κάνει πολλή ζέστη, του λέω. Το εγκεφαλικό θα μπορούσε να με είχε χτυπήσει στο Beau Rivage και το ασθενοφόρο να με μάζευε από εκεί. Θα ήταν μια ένδοξη αποχώρηση και μια πλήρης ξεφτίλα εν ταυτώ.
Σκηνή τέταρτη
Πέμπτη μεσημέρι, γυρίζω σπίτι. Βγάζω το παντελόνι και ξάφνου το αριστερό πόδι τρελαίνεται. Κινείται με ανεξέλεγκτους σπασμούς και σύντομα συνειδητοποιώ ότι δεν το ελέγχω. Αδύνατο να το κινήσω, αδύνατο να το πατήσω, αδύνατο έστω και να λυγίσω τα δάχτυλα. Σοκ και δέος. Σε λίγο έρχεται σπίτι το ασθενοφόρο και με κατεβάζουν καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Το σώμα που πάντα με υπηρέτησε αδιαμαρτύρητα σε κάθε λογής αταξίες αρχίζει να εγκαταλείπει.
Σκηνή πέμπτη
Βίωσα την σύντομη σωματική κατάρρευση εν πλήρη συνειδήσει. Κι από κοντά βίωσα την αγωνία της Αντίτης που παρακολούθησε ανήμπορη και τρομαγμένη. Ο «δυνατός άντρας» παραδόθηκε μπροστά στα μάτια της. Ωστόσο λίγη ώρα μετά, κινητοποίησε εσωτερικές της δυνάμεις που τις χαρακτήριζε μια βαθιά και, θα έλεγα, σωτήρια αγάπη.
Που, καθώς λέγεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει και ουδέποτε εκπίπτει. Άλλο ένα μικρό θαύμα.
Σκηνή έκτη
Το ασθενοφόρο φτάνει στον «Άγιο Ανδρέα». Έχει προηγηθεί και με περιμένει εκεί ο
αδελφός μου ο Μάκης. Ανοίγει η πόρτα και βλέπει να με κατεβάζουν ξάπλα στο φορείο. ∆ιακρίνω ένα σοκ στο πρόσωπό του. Ο Μάκης είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος.
Σκηνή έβδομη
Οι πρώτες ιατρικές εκτιμήσεις είναι επιφυλακτικές. Η κρίση που τους περιγράφω οφείλεται στις κοίλες της οσφυϊκής μοίρας ή έχει νευρολογική αιτιολογία; Με κάνουν εισαγωγή και με πλακώνουν στις αξονικές και στις μαγνητικές. Εντοπίζεται αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Με κρατάνε μέσα για να παρακολουθήσουν την εξέλιξή του.
Σκηνή όγδοη
Ένα αιμάτωμα στον εγκέφαλο; Κάτι μου θυμίζει. Τηλεφωνώ και ρωτάω τον Άρη. -Βεβαίως, καλά θυμάσαι, μου λέει. Ο Άγγελος Σικελιανός είχε πάθει εγκεφαλικό, ο Γιώργος Σεφέρης τον επισκέφθηκε και τότε ο Σικελιανός τον έπιασε και στα δύο χέρια και του είπε, «Γιώργο, έχω ένα κατακόκκινο διαμάντι στον εγκέφαλό μου». Ωραιότερη περιγραφή για το εγκεφαλικό δεν μπορεί να υπάρξει.
Σκηνή ένατη
Πριν από περίπου 35 χρόνια. Μια εποχή που δούλευα πολύ, έτρωγα πολύ, έπινα πολύ, κάπνιζα πολύ και τα έκανα όλα πολύ. Κάποιο απόγευμα ένοιωσα μια δυσφορία. Τα μάζεψα και πήγα στο ιατρείο του μακαρίτη Παναγιώτη Ραμπαβίλα στην οδό Κανακάρη. Ο γιατρός με μέτρησε, με ζύγισε και με ξάπλωσε στο κρεβάτι. Με ακροάστηκε και με ψηλάφισε επιμελώς για περίπου ένα τέταρτο.
-Σήκω φύγε, μου είπε, δεν έχεις τίποτα. Αλλά να ξέρεις, στο μέλλον θα είσαι ένας ασθενής με αγγειακά προβλήματα.
Ο γιατρός το πέτυχε στην εντέλεια. Το μέλλον μου είναι εδώ.
Σκηνή δέκατη
Πριν μερικές ημέρες ο 80χρονος ∆ιονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε το «είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάμαι το αύριο». Θα ήθελα πίσω του, σαν ντεκόρ, να υπάρχει ένας τοίχος με το σύνθημα «δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη» που τόσο μας άρεσε στη μακρινή δεκαετία του 1970. Όταν σε περιλάβουν τα πουλιά της μοίρας με τις λευκές ρόμπες, οι παλιές βεβαιότητες κλονίζονται.
Σκηνή ενδέκατη
Ο κύκλος του ύπνου μου είναι καιρό τώρα προβληματικός. Στο Νοσοκομείο ξεχαρ-
βαλώθηκα ολότελα. Κοιμόμουν γύρω στις 11.30 το βράδυ και ξυπνούσα λίγο μετά
γύρω στη 1-1.30 σε πλήρη και συνήθως οδυνηρή διαύγεια. Ακολουθούσε ολονύ-
χτιο διάβασμα και γράψιμο. Μαζί μου λίγα βιβλία και το άγιο Lap-top. -Κύριε ∆ημήτρη με τόσο διάβασμα θα μπαίνατε στη Νομική, μου είπε σοβαρά-σοβαρά ένα ξημέρωμα καθώς τέλειωνε τη νυχτερινή της βάρδια η νεαρή νοσηλεύτρια.
«∆ιαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο…»
Σκηνή δωδέκατη
Κάνα δύο φορές χρειάστηκε να μείνω νηστικός και στεγνός από τα ξημερώματα για τις ανάγκες ειδικών εξετάσεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κυρία που μοίραζε τα πρωινά, έμπαινε στο θάλαμο, μοίραζε τα γάλατα, με κοίταζε και φώναζε: Αβραμίδης, νήστις. Το έλεγε με μία έμφαση, σαν να ανακοίνωνε κάτι σπουδαίο. Πρέπει να είναι από τις πιο σπάνιες λόγιες επιβιώσεις στη σύγχρονη γλώσσα. Έπειτα το γκούγκλαρα και είδα ότι κατά τον Εμπεδοκλή, Νήστις ήταν μια θεότητα του σπέρματος και του νερού. Νήστις ο Αβραμίδης.
Σκηνή δέκατη-τρίτη
∆είχνω αυτό το κείμενο στη θυγατέρα μου, την Ελένη. -Θα το δημοσιεύσεις, με ρωτάει;
-∆εν ξέρω, της απαντάω. Μέσα μου όμως ο νάρκισσος δημοσιογράφος, πρόκειται για κλασική δημοσιογραφική νόσο, έχει ήδη αποφασίσει.
Υστερόγραφο
∆εν είναι παρά μια μικρή προσωπική μαρτυρία χωρίς αξιώσεις γενίκευσης. Οι άνθρωποι που με περιέθαλψαν και με φρόντισαν στο νοσοκομείο υπήρξαν εξαίρετοι. Θερμές ευχαριστίες.
