Μερικές σκέψεις σχετικά με την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή επι της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε κατά της Κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόταση δυσπιστίας κατατίθεται εφόσον την υπογράψουν το 1/6 των βουλευτών, δηλαδή πενήντα βουλευτές. Αποτελεί την κορυφαία διαδικασία άσκησης Κοινοβουλευτικού ελέγχου κατά της Κυβέρνησης. Κατά κανόνα κατατίθεται για λόγους εντυπωσιασμού και δημιουργίας εντυπώσεων και πολιτικού κλίματος, δεδομένου οτι ποτέ και καμία Κυβέρνηση δεν έπεσε για το συγκεκριμένο λόγο.
Και αυτό διότι η πρόταση δυσπιστίας ή μομφής μετατρέπεται σε ψήφο εμπιστοσύνης από την εκάστοτε Κυβέρνηση και τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας των βουλευτών.
Άς ανατρέξουμε όμως να δούμε τι έχει συμβεί Μεταπολιτευτικά με τις προτάσεις δυσπιστίας. Έχουν κατατεθεί δεκατέσσερις προτάσεις με προεξάρχοντες τούς μήνες Ιανουάριο και Μάρτιο, που αριθμούν από τέσσερις προτάσεις, αν αυτό στατιστικά μπορεί να πεί κάτι.
– Ιούνιος 1988 απο την ΝΔ και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατά της Κυβέρνησης Ανδρέα
Παπανδρέου για την εξωτερική πολιτική και την οικονομία.
-Μάρτιος 1989 με τους πιο πάνω πρωταγωνιστές για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
-Μάρτιος 1993 κατά της Κυβέρνησης Κ Μητσοτάκη απο τον Ανδρέα Παπανδρέου για το Σκοπιανό.
-Ιανουάριος 1996 απο την Νέα Δημοκρατία κατά της Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου με επίκληση της ακυβερνησίας της χώρας λόγω της νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ωνάσειο.
-Ιανουάριος 1999 απο τη ΝΔ κατά του μέλους της Κυβέρνησης Σημίτη, Γεράσιμου Αρσένη, σχετικά με την Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
-Ιανουάριος 2001 κατά του μέλους της Κυβέρνησης Σημίτη, Γιάννου Παπαντωνίου, για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου.
-Ιούνιος 2005 απο το ΠΑΣΟΚ κατά του μέλους της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή, Γεωργίου Αλογοσκούφη, σχετικά με την οικονομία.
-Φεβρουάριος του 2007 απο το ΠΑΣΟΚ κατά της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή, με θέμα την Δημόσια Παιδεία και την Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
-Μάρτιος του 2008 απο το ΠΑΣΟΚ κατά της Κυβέρνησης Κων Καραμανλή.
-Νοέμβριος του 2023 απο τον ΣΥΡΙΖΑ κατά της Κυβέρνησης Σαμαρά για το <<μαύρο>> της ΕΡΤ.
-Μάρτιος του 2014,απο τον ΣΥΡΙΖΑ κατά του Υπουργού Οικονομικών της Κυβέρνησης Σαμαρά, Γιάννη Στουρνάρα, με θέμα την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση και την χρεοκοπία. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή καθότι δεν είχε παρέλθει εξάμηνο απο την κατάθεση της προηγούμενης, δεδομένου οτι το άρθρο 84 του Συντάγματος απαγορεύει ρητα την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προτού παρέλθει εξάμηνο απο την κατάθεση της προηγούμενης.
-Ιούνιος 2018 απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
-Μάιος 2019, απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κατά του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας Παύλου Πολακη, με αφορμή τις αναρτήσεις του τελευταίου στο διαδίκτυο εναντίον του υποψήφιου Ευρωβουλευτή της ΝΔ Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Μετά τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς οτι με προτάσεις δυσπιστίας δεν ανετράπη Κυβέρνηση. Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι για ποιό λογο ο Κος Τσίπρας σπατάλησε ένα δυνατό αντιπολιτευτικό του όπλο. Υποθέσεις αρκετές. Το γεγονός οτι δεν πατάει καλά ως Αξιωματική Αντιπολίτευση και προσπαθεί να βρεί βηματισμό. Το επικείμενο Συνεδριο του κόμματός του, που όλο έρχεται αλλά συνήθως αναβάλλεται, οι ορατές και μετ επιτάσεως πολλές φορές συγκούσεις στελεχών του, το εάν ο αρχηγός θα εκλέγεται από τη βάση ή από το Συνέδριο κά. Τέλος και σημαντικότερο αναμφίβολα η δημοσκοπική άνοδος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και το ανακάτεμα της τράπουλας στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Άξιο αναφοράς είναι το ότι από την όλη συζήτηση στη Βουλή επι τριημερον δεν βγήκε κάτι θετικό. Γιατί το ζητούμενο ήταν οι θεομηνίες και η αντιμετώπιση της Υγειονομικής κρίσης και αντ αυτών γίναμε μαρτυρες του Πολακισμού και Γεωργιαδισμού, εικόνες που έτρωσαν ετι περαιτερω τον Κοινοβουλευτισμό.
