«Είναι αδύνατον να μάθεις τη σκέψη, τη γνώση, τη συμπεριφορά κάποιου, πριν εκείνος δοκιμαστεί στην εξουσία και την τήρηση των νόμων»: δήλωνε με νόημα ο Δημήτρης Λιγνάδης στις 30 Αυγούστου του 2019, στην Κεντρική Σκηνή του κτιρίου Τσίλλερ παίρνοντας τη σκυτάλη του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θέατρου από τον προκάτοχό του Στάθη Λιβαθινό. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πως αυτά τα σοφά λόγια του Κρέοντα, που επέλεξε για την ξεχωριστή εκείνη συγκυρία, θα αποδεικνύονταν προφητικά για τον ίδιο και πως σχεδόν ενάμιση χρόνο αργότερα θα βρισκόταν από το καλλιτεχνικό στρατηγείο της πρώτης θεατρικής σκηνής της χώρας στην αστυνομική διεύθυνση Αττικής, κατηγορούμενος για το βαρύ αδίκημα του βιασμού κατά συρροή και μάλιστα έναντι ανήλικων παιδιών.
Τις τελευταίες ημέρες η υπόθεση Λιγνάδη, που συγκλόνισε τον χώρο του ελληνικού θεάτρου αλλά και την κοινωνία στο σύνολό της, αποδείχτηκε ως το σοβαρότερο σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει ποτέ στον χώρο του σύγχρονου πολιτισμού ενώ έλαβε και πολιτικές διαστάσεις. Οι καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση νεαρών αγοριών, ανήλικων και ενήλικων, που έρχονταν σταδιακά στο φως, μέσω μηνύσεων, συνεντεύξεων και μαρτυριών, κατεύθαναν η μία μετά την άλλη και παρά την πεισματική άρνηση του κατηγορούμενου να παραιτηθεί από την δημόσια θέση που κατείχε, έστω και για λόγους ευθυξίας, όδευε με γοργά βήματα προς τη δικαιοσύνη. Στο μεταξύ το ολικό «άδειασμά» του, το μεσημέρι της Παρασκευής, από την κυβέρνηση διά στόματος της υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη, η οποία κάνοντας στροφή 180 μοιρών τον χαρακτήρισε «επικίνδυνο άνθρωπο», αποτέλεσε ένα σαφές προμήνυμα γρήγορων και σοβαρών εξελίξεων. Το ένταλμα σύλληψης λοιπόν, που έκδόθηκε το απόγευμα του Σαββάτου οδηγώντας τον στη ΓΑΔΑ, επισφράγισε επί της ουσίας την προδιαγεραμμένη πορεία μιας από μέρες πυροδοτημένης χειροβομβίδας που έσκασε ξαφνικά προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο και πυροδοτώντας συζητήσεις σχετικά με τις αθέατες πλευρές της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Παράλληλα, έγινε η πρώτη υπόθεση του φρέσκου αλλά εξαιρετικά ορμητικού ελληνικού κινήματος #MeToo που κρίθηκε επιβεβλημένο να παραπεμθεί στην κρίση της δικαιοσύνης.
Κάπως έτσι η πολύχρονη καλλιτεχνική διαδρομή του Λιγνάδη, στο πλαίσιο της οποίας έχει παίξει μεγάλους ρόλους, του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου αλλά και του αρχαίου δράματος, έχει σκηνοθετήσει σημαντικές παραστάσεις διατηρώντας, παράλληλα, και την σημαντική όσο και ευαίσθητη ιδιότητα του θεατρικού δάσκάλου σε διάφορες δραματικές σχολές, μεταξύ των οποίων και αυτή του Εθνικού Θεάτρου, οδηγείται σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο. Γιατί το ταλέντο, η ευφυία, η δουλειά και οι επιτυχίες, μοιάζουν πολύ μικρά μπροστά στην βαθύτερη πτυχή της τέχνης της υποκριτικής που υπαγορεύει στους εκπροσώπους της, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να ποιούν ήθος.
Αν και οι διάφορες φήμες σχετικά με την προσωπική του ζωή αιωρούνταν επί χρόνια, οι κατηγορίες που του αποδίδονται σοκάρουν όπως και οι λεπτομέρειες του σκοτεινού παρελθόντος του, τις πτυχές του οποίου άρχισαν να φωτίζουν, σταδιακά, τις τελευταίες 15 ημέρες, τα βαθιά τραυματισμένα αλλά πολύ γενναία θύματα του. Οι λεπτομερείς περιγραφές του Νίκου Σ., του Βασίλη, του Χρήστου Πέρρου και των άλλων ανώνυμων καταγγελλόντων για όσα βίωσαν στα κοντά του συγκλόνισαν, ενώ η επιθετική και αλαζονική στάση του ίδιου απέναντι στις καταγγελίες και τα τα σχόλια που μοιραία τις συνόδευσαν προκάλεσε αλγεινή εντύπωση.
Το λόγο τώρα έχει η δικαιοσύνη…
