Είναι από τους νέους ηθοποιούς που έχει βγει μέσα από την κυψέλη της Δραματικής Σχολής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.
Ο Δημήτρης Βαμβακάς ζει και αυτός την κατάσταση που περνάμε με προβληματισμό, προσπαθώντας να αντλήσει αισιοδοξία και ελπίδα.
Βλέπετε, τα κλειστά θέατρα και η αποχή από κάθε μορφή θεατρικής δραστηριότητας, τον έχουν βάλει και αυτόν σε μία μορφή, άτυπης, αλλά ουσιαστικής καραντίνας.
Όπως λέει ο ίδιος αισθάνεται μουδιασμένος όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας. «Είναι πολύ σκληρό να μην μπορείς να ασκήσεις το επάγγελμα σου.
Να μην μπορείς να πας στον χώρο εργασίας σου, να μην είσαι κοντά με ανθρώπους που αγαπάς και όλη η ζωή και το πρόγραμμα σου να έρχονται τούμπα» τονίζει και προσθέτει: «Είναι ζωτικής σημασίας να έχεις δικαίωμα στην εργασία και να έχεις στόχους, όνειρα και σχέδια. Όλα αυτά ξαφνικά μπήκαν στον πάγο».
Αυτό που του λείπει είναι η επικοινωνία και η φυσική του παρουσία στα πράγματα.
«Να σφίξω το χέρι ενός ανθρώπου χωρίς να φοβάμαι να πάρω μια εγκάρδια αγκαλιά κάποιον, να ανασαίνω χωρίς μάσκα, να δω τον εαυτό μου, αλλά και τους γύρω μου, χωρίς τον φόβο και την αβεβαιότητα στα μάτια που υπάρχει τώρα».
Ο φόβος αυτός είναι σίγουρα ανασταλτικός και για αυτό ο ίδιος προσπαθεί να τον βάλει στην άκρη. «Θέλω να βάλω στην άκρη τον φόβο, να τον βγάλω από το οπτικό μου πεδίο. Είναι ένας κακός σύμβουλος. Σίγουρα υπάρχει, θα ήταν ψέμα αν έλεγα το αντίθετο, αλλά επιλέγω να μην είναι τουλάχιστον ο πρωταγωνιστής. Θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό, αρκεί να είμαστε υγιείς ψυχή τε και σώματι».
Η γενιά του είναι μαθημένη άλλωστε από τις κρίσεις. «Η δική μου γενιά είναι πολύ σκληραγωγημένη, είμαστε γενιά της οικονομικής κρίσης και των όσων έφερε αυτή στις ζωές μας.
Τώρα ζούμε την πανδημία. Επιμένουμε όμως. Έχουμε αντέξει, το βλέπω από πολλούς συναδέλφους μου, έχουμε πείσμα. Είναι επιτακτική ανάγκη να έχουμε πείσμα στους καιρούς μας».
Όσο για το πώς βλέπει να εξελίσσονται τα πράγματα στο θέατρο για ένα νεαρό ηθοποιό, όπως αυτός; «Μάλλον θα είμαι ένας κακός μάντης.
Ελπίδα μου δίνει το ότι ξέρω πως όλα θα τα ξεπεράσουμε κάποια στιγμή. Η τέχνη μες τους αιώνες έχει αντέξει, έχει επιβιώσει, έχει βγει πιο δυνατή, πάντα άντεχε στις δύσκολες εποχές.
Η τέχνη και ο πολιτισμός είναι ότι και τα δάση για τον πλανήτη μας είναι ο πνεύμονας της κοινωνίας το οξυγόνο που όλοι έχουμε ανάγκη. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να κρατηθούμε όρθιοι, να βρούμε τρόπο να υπάρχουμε με αξιοπρέπεια και να παλέψουμε για αυτό.
Άλλωστε, σίγουρα μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα αποχής πιστεύω πως όταν ανοίξουν τα θέατρα θα δούμε πολλές και ενδιαφέρουσες δουλειές και στην πόλη μας».
