Τέτοιες μέρες, για αυτήν, τη γιορτή τη μεγαλύτερη του Χριστιανισμού, ζητούνται λόγια ευχετικά να ειπωθούν και μέσα από τα λόγια να γεννηθεί ελπίδα και μέσα από την ελπίδα να βρεθεί διέξοδος.
Και ψάχνοντας τα λόγια, στέκομαι ικέτης του ανέσπερου φωτός που κομίζει ο μέγας θρίαμβος της Ανάστασης και εκεί ξαποσταίνω πνευματικά, σε δύο λέξεις μόνο: Ανάσταση, Αγάπη….
Είναι δώρα Του Θεανθρώπου που τα μοιράζομαι μαζί σας και σας καλώ να τα βγάλουμε από το αραχνιασμένο κουτί της καρδιάς μας. Να στολίσουμε την ψυχή μας, το σπίτι, τα έργα και τις ημέρες μας.
Την Ανάσταση όχι με τη θεϊκή της αξία αλλά με τον ανθρώπινη λειτουργία της όπως μας την παρέδωσε για χρήση ο Χριστός. Να πάμε στην Ανάσταση αλλά να μας πηγαίνει και η Ανάσταση…
Και την Αγάπη όχι με τη φιλοσοφική, τη, στοργική, τη συναισθηματική της δράση, αλλά με την μορφή της συμπόνιας και της προσωπικής αφοσίωσης, την Αγάπη ως ενστικτώδη αντίδραση στις καθημερινές δοκιμασίες.
Κάπου το διάβασα, δεν είναι δικό μου, το ζήλεψα και το γράφω εδώ για όλους μας: «Όπως και με το να θυμάσαι τη φωτιά δεν ζεσταίνεσαι, έτσι και με το να πιστεύεις χωρίς να εργάζεσαι την Αγάπη δεν σώζεσαι».
Καλή Ανάσταση, Χαρούμενη Λαμπρή!
