«Ένα πρόβλημα που μοιράζεται, είναι ένα πρόβλημα που λύνεται κατά το ήμισυ», εξηγεί σε άρθρο του στο The Conversation, ο Ray O’Neill, Επίκουρος Καθηγητής Ψυχοθεραπείας, του Πανεπιστημίου Dublin City.
Τα στοιχεία του Age UK δείχνουν ότι μόλις το 9% των ενηλίκων μοιράζονται τις ανησυχίες τους με το 36% των ενηλίκων αυτών, να νιώθουν πιο ανάλαφροι μετά, το 26% να αισθάνονται ανακούφιση που μίλησαν με κάποιον άνθρωπο εμπιστοσύνης και το 8% να αισθάνονται ότι το πρόβλημα γίνεται ηπιότερο αφού το μοιραστούν με κάποιον.
Ο Ray O’Neill επισημαίνει ότι πρόσφατα δημοσιεύματα στις εφημερίδες Sun και Daily Mail, ανέδειξαν ευρήματα μελέτης του Νοτιοδυτικού Πανεπιστημίου του Chongqing, στην Κίνα, σύμφωνα με τα οποία «η γκρίνια μπορεί τελικά να μας κάνει πιο ευτυχισμένους». Είναι όμως, όντως έτσι; Η απόδοση θετικού προσήμου στους έφηβους που γκρινιάζουν αποτελεί λογικό συμπέρασμα της παραπάνω έρευνας ή μήπως σύμφωνα με τον Ray O’Neill, πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο πλαίσιο – ή αλλιώς στο περιβάλλον – εντός του οποίου οι έφηβοι γκρινιάζουν;
Με απλά λόγια, ο έφηβος που γκρινιάζει και εκδηλώνει όλο του τον αρνητισμό στο πλαίσιο μιας υποστηρικτικής παρέας συνομήλικων, εν τέλει θα νιώσει ανακούφιση, θα αισθανθεί ότι αποτελεί μέρος μιας ομάδας, θα βιώσει την αποδοχή και η εμπειρία αυτή θα καταγραφεί ως «ψυχοθεραπευτική» για τον ευάλωτο και ταραγμένο ψυχικό του κόσμο.
Εάν όμως ο έφηβος μιλά στο πλαίσιο μιας κενής, μη αυθεντικής σχέσης, απέναντι σε αρνητικά φορτισμένους συνομιλητές, όχι μόνο δεν θα πετύχει την πολυπόθητη αποφόρτιση, αλλά θα ενισχύει τις αρνητικές εμπειρίες του καθώς και τον κίνδυνο κατάθλιψης και άγχους.
Συμπερασματικά η δυστυχία θέλει παρέα, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε ποια παρέα θα διασκεδάσει την αρνητική μας διάθεση και ποια θα την ενισχύσει, εξηγεί ο καθηγητής ψυχοθεραπείας.
Η νέα έρευνα αναγνωρίζει ότι υπάρχουν και θετικές πλευρές στην γκρίνια, την «κλάψα» και τη μίζερη παρέα, που οι ερευνητές ονομάζουν «εμμονική γκρίνια». Αν και αυτή η γκρίνια μπορεί να εστιάζει σε αρνητικό περιεχόμενο, δημιουργεί μια αίσθηση ομαδικότητας που επιτρέπει στους συμμετέχοντες να αισθάνονται λιγότερο μόνοι.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρούμε στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και στις διαδικτυακές πλατφόρμες, όπου η αρνητικότητα και η γκρίνια μας επιτρέπει να είμαστε μέρος μιας ομάδας, ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν. Και το να ανήκουμε σε μια ομάδα συχνά αντισταθμίζει την αρνητικότητα που αυτή φέρει με τη μορφή συναισθημάτων όπως ο θυμός, η απογοήτευση, ακόμη και το μίσος.
