χρόνος
η συνάντηση με την πραγματικότητα
ήταν όπως το σούρσιμο του χοντρού γυαλόχαρτου
πάνω στη λεπτή μεμβράνη μιας χαμένης ζωής
πήρε για κουπί τον ήχο μιας ασίγαστης βεβαιότητας
και κωπηλάτησε μέχρι το δέλτα της υποκρισίας
δεξιά κι αριστερά καλαμιώνες
από ανορθόγραφα οράματα
και πιο πίσω ένας βαρύς ήλιος
σαν κατακόκκινη πίκρα
έτοιμος να βουλιάξει στο ασάλευτο
στο μάταιο, στο τίποτα
στον ορίζοντα βούλιαζε μια αναχώρηση
γεμάτη βαθιές ρυτίδες
και χαμογελούσε δείχνοντας τα σάπια της δόντια
ήταν η ίδια που έτρεχε πάνω κάτω
στο κορμί του όταν έφεγγε έφηβος
ανάμεσα στα υπνοδωμάτια της μοίρας
και τους κήπους των αναδιπλώσεων
δίπλα ένας υποφωτισμένος δισταγμός
τυλίχτηκε γύρω από την σκελετωμένη απάθεια
ακούμπησε την παλάμη
στον κομμένο κορμό μιας αναπόλησης
κι εκείνη σκορπίστηκε σε μικρά κάρβουνα
και στάχτη από περασμένο χρόνο
μια βεβαιότητα είναι κι ο χρόνος
μέχρι να την αγγίξει το δάχτυλο
της ψευδαίσθησης
Μουσείο Φρα Όσλο
φωτογραφία: Αγγελική Βγεν.
20.6.21