Τον έχουμε δει στα πρώτα του βήματα να κινείται ανάμεσα στο μπαρ “Decadence” στα Εξάρχεια και το Ρόδον, όταν ακόμα εμφανίζονταν στο μικρό πλήθος που ακολουθούσε τα μετα-πανκ του ξεσπάσματα, έχουμε γιορτάσει αργότερα τα γενέθλια του τον Σεπτέμβρη και τη στροφή του στο ευρύτερο κοινό στον Λυκαβηττό, όπου επέστρεφε συχνά, έχουμε πενθήσει παρέα και έχουμε γιατρευτεί σε εκείνη την αξέχαστη βραδιά στο Ταε Κβοντό, όπου αφέθηκε στα χέρια των πιστών οπαδών του που τον περιφέραμε στο κέντρο του γηπέδου σαν τον Ελ Σιντ ενώ πριν από δυο χρόνια πάθαμε την παλιά ξέφρενη αγαλλίαση όταν τον είδαμε στο Release-για να αναφέρουμε μόνο μερικές από τις εμφανίσεις και τα περάσματά του Νικ Κέιβ από τη χώρα μας.
Για πρώτη φορά, όμως, είχαμε τη χαρά να τον απολαύσουμε πριβέ, στην Κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και σε μια συναυλία που, όπως ο ίδιος προανήγγειλε επί σκηνής “σκοπό έχει να αναδείξει τα τραγούδια των τελευταίων σαράντα ετών στην καθαρότητά τους” γνωρίζοντας ότι μιλούσε σε ήδη μυημένους.
Γι’ αυτό και όταν χαιρέτησε το κοινό της Αθήνας, με ένα θερμό φιλί και σηκώνοντας ψηλά το χέρι, ήξερε ακριβώς που απευθυνόταν ακόμα και αν κάποιοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με την πιανιστική σολο του εκδοχή-συνοδευόμενη, ωστόσο, από την απόλυτη μορφή, Κόλιν Γκρίνγουντ (που καλά έκανε ο Κέιβ και τον ‘απήγαγε’ από τους Radiohead). Χωρίς πολλά λόγια ξεκίνησε τη σόλο περφόρμανς με το απόλυτα μυστικιστικό και ατμοσφαιρικό “Girl In Amber” από το Skeleton Tree μετατρέποντας τη Στέγη σε ένα μυστικιστικό μέρος με εμάς αμετανόητους πιστούς και αυτόν τον μοναδικό γκουρού στην πρώτη από τις τρεις εμφανίσεις που ακολούθησαν το Σάββατο 1η Ιουνίου.
Για πρώτη φορά είχαμε την αίσθηση ότι ο Κέιβ έπαιζε για εμάς, αποκλειστικά, άλλοτε πιο αισθαντικός με πιο τρυφερή φωνή, άλλοτε πιο άγριος με το γνώριμο βαρύτονο ύφος, γνωρίζοντας ακριβώς τι θέλουμε να ακούσουμε την επόμενη στιγμή, κάνοντας αστεία που έμοιαζαν πιο πολύ με τα inside jokes που μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που ξέρεις από τα παλιά. Ήταν ο δικός μας “Ιησούς των πλανητών και των αστεριών”, ένας Ιησούς που φαίνεται να έσκασε στην αθηναική πρωτεύουσα από ένα απόκοσμο φεγγάρι, όπως υπαγορεύει και το “Jesus of the moon”, μια από τις πρώτες επιλογές της βραδιάς. Η νοσταλγική-μελωδική του κατάσταση συνεχίστηκε με το αγαπημένο “Waiting for you”, από τις πιο ωραίες του στιγμές μαζί με τον Γουόρεν Έλις για να μας κάνει την έκπληξη με την αλλαγή στο πιο γρήγορο και δυναμικό “Papa Won’t Leave you, Henry”, το οποίο είπε ότι συνέλαβε ως νανούρισμα για το γιο του αφού χρειαζόταν κάτι έντονο για να μην κοιμηθεί. “Μόνο που ο γιος μου τώρα με απείλησε να μη διανοηθώ να κοιμίσω με αυτό τον εγγονό του” είπε γελώντας-άλλη μια απόδειξη ότι ο Κέιβ σήμερα ήταν σε μεγάλα κέφια.
Γι αυτό και το χάρηκε όταν έπαιξε μαζί μας το διαδραστικό παιχνίδι με το “Balcony Man” ζητώντας από τον κόσμο που καθόταν στα θεωρεία να το τραγουδήσει μαζί του απαγορεύοντας σε εμάς τους ‘προνομιούχους’ της πλατείας να συμμετάσχουμε αφού και λόγω τίτλου το άσμα απευθυνόταν αυστηρά σε αυτούς. Ωστόσο, Κέιβ δεν νοείται χωρίς το “The Ship Song”, όπου η συμμετοχή ήταν και πάλι μαζική-το πιο ωραίο, ίσως, ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ με τον ίδιο να παραδέχεται ότι “έχω γράψει 150 τραγούδια αλλά αυτό παραμένει το απόλυτο σουξέ μου”. Όλοι πάντως ανατριχιάσαμε όταν ακούσαμε το “O children”, αφιερωμένο από τον ίδιο στα παιδιά του κόσμου που “λόγω της συγκεκριμένης κατάστασης υποφέρουν” και όλοι ξέραμε ότι ακόμα και αν δεν το ανέφερε ήταν ξεκάθαρα ότι οι στίχοι “σφουγγαρίζουν το πάτωμα του κρεοπωλείου με τις πληγωμένες σας καρδιές” παραπέμπουν στα παιδιά στη Γάζα. Οι πιο φανατικοί δεν μπορούσαμε να μη χτυπηθούμε στις καρέκλες μας με το “Jubilee Street” και το πιο υπαρξιακό “Galleon Ship”, νομίζω από τις πιο στοχαστικές και αλλόκοτες στιγμές από το αταξινόμητο και μοναδικό Ghosteen με τους Bad Seeds. Καμία συναυλία, βέβαια, δεν μπορεί να κλείσει ποτέ χωρίς το κλασικό πια άσμα στην ιστορία της μουσικής “Whipping song” και το μαγικό “Push the sky away”-από τις πιο ωραίες, πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές του. “Ξέρετε τώρα το παιχνίδι που θα παίξουμε παρέα, εγώ θα βγω για τριάντα δευτερόλεπτα, εσείς θα κάνετε σαματά και θα επιστρέψω για να παίξω και άλλα κομμάτια” μας είπε αστειευόμενος, αποχαιρετώντας μας για λίγο, μετά από ένα χορτάτο δίωρο επί σκηνής με μια αναδρομή στις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.
Όταν, βέβαια, του ζητήθηκε στις παραγγελίες που ακολούθησαν, μετά από το παρατεταμένο χειροκρότημα-standing ovation-φόρο τιμής, να παίξει το κλασικό χιτ “Do you love me”, εκείνος χαριτωμένα αρνήθηκε λέγοντας στην φαν που το ζήτησε ότι “μπορείς να το ακούσεις στο σπίτι σου, μπορώ να σε φανταστώ” επιβεβαιώνοντας μας την αρχική υποψία ότι ήρθε εδώ, αν όχι να παίξει τα κομμάτια του στην ‘καθαρότητά’ τους, να μας θυμίσει ποιος είναι μέσα από τις συνεργασίες του, τα αλλόκοτα περάσματα στις πιο υπαρξιακές συνθέσεις, τα πιο ξεχασμένα B-sides όπως την πανέμορφη “Ευθανασία” του. Ανατριχιαστικό το “I Need you” με το παρατεταμένο ‘just breathe’ να αντηχεί στην αίθουσα σαν ιερό μάντρα κάνοντας μας να νιώθουμε ότι μας κόβεται, κυριολεκτικά, η ανάσα.
Στο ανκόρ, πάντως, ο Κέιβ σε μια ένδειξη νοσταλγικής τρυφερότητας, κάτι ασυνήθιστο γι αυτόν, φρόντισε να αποτίσει φόρο τιμής στις παλιές του συνεργασίες όπως στο πρότζεκτ των Grinderman (τους είχαμε δει σε εκείνη την αξέχαστη συναυλία το 2011 στην Αθήνα) παίζοντας με όλη του τη δύναμη το “Palaces of Montezuma” αλλά και στον αγαπημένο του κιθαρίστα από τα πρώτα του βήματα με τους Boys Next Door, προάγγελο του Birthday Party, τον αξέχαστο Ράουλαντ Χόουαρντ, λέγοντας ότι έγραψε το “Shivers” το 1979 σε ηλικία μόλις 16 ετών! Αντίστοιχα τιμητικά λόγια απηύθυνε στον αξέχαστο Μαρκ Μπόλαν (από τους T.REX, ο οποίος έφυγε νωρίς) ερμηνεύοντας μοναδικά το “Cosmic dancer” θυμίζοντας μας τον χορό, που στήνουμε για χάρη του, μέσα στα χρόνια που δεν θα σταματήσει ποτέ και θα είναι το ίδιο ξέφρενος, όσες φορές και αν τον δούμε, όσες φορές και αν θυμόμαστε ότι τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στη ζωή μας χωρίς τη σαμανική, ιαματική δύναμη του Κέιβ.
