Απρόκλητη επίθεση από αστυνομικούς δέχθηκε ενώ περπατούσε αμέριμνος στην περιοχή τυων Εξαρχείων στην Αθήνα ο Πατρινός Αντώνης Ζήβας. Πρόκειται για γνωστό πατρινό d’j και φίλαθλο της Παναχαϊκής, ιδιαίτερα αγαπητό τόσο στην Πάτρα όσο και στην Αθήνα. Περπατούσε μόνος του όταν τον σταμάτησαν αναίτια δύο αστυνομικοί και αφού τον ξυλοφόρτωσαν, του πέρασαν χειροπέδες και η συνέχεια δόθηκε στο Α.Τ. Ομονοίας, γνωστό και για το “παρελθόν” του. Και εκεί τον χτύπησαν στο κεφάλι, και είναι χαρακτηριστικό το σημάδι στο κεφάλι του. Ηδη για το θέμα έχουν ενημερωθεί βουλευτές και σύλλογοι. Ο ίδιος περιγράφει όσα έζησε με ανάρτησή του στο facebook:
Ευχαριστώ όλες και όλους τις συντροφισσες- συντρόφους για την αλληλεγγύη που μου δείξατε, τόσο με τη φυσική σας παρουσία στο δικαστηριο όσο και με τις δημοσιεύσεις σας, τα σχόλια σας και τα μηνύματα σας. Ήταν πραγματικά συγκινητική η στάση σας και παίρνω δύναμη από αυτή. Τα γεγονότα ξεκίνησαν περίπου στις 1.30 τα ξημερώματα της Παρασκευής 12/08/22 όταν επέστρεφα στο σπίτι μου από τα Εξάρχεια. Στο ύψος της πλατείας Βάθη, εκεί που ξεκινά η Λιοσίων και απέναντι από τα αραβικά μαγαζιά με τα φαλαφελ επί του πεζοδρομίου ήταν αραγμένη μια ομάδα Δράση της ΕΛ.ΑΣ. στρίβοντας εγώ στη πρώτη κολώνα του ξενώνα αστέγων του δήμου Αθηναίων έπεσα επάνω σε ένα από τους αστυνομικούς οι οποίοι ήταν πίσω από τη κολώνα οπτικα χωρίς να τους βλέπω, σκουντοντας με τον ώμο μου τον ώμο ενός από συτους. Σταμάτησα και του ζήτησα συγνώμη καθώς δεν είχα κάποιο σκοπό να δημιουργήσω οποιαδήποτε φασαρία. Ο αστυνομικός μου απάντησε πολύ επιθετικά λέγοντας μου: ” τι συγνώμη ρε έλα εδω”, πιάνοντας μου ταυτόχρονα το δεξί μπράτσο μου και τραβώντας με προς τους άλλους. Αμέσως του απάντησα σε έντονο ύφος να μη με αγγίζει και να μου πει ότι θέλει χωρίς τσαμπουκάς, ενώ του θυμισα ότι του ζήτησα συγνώμη πέφτοντας Καταλαθος επάνω του. Αυτός συνέχισε με ακόμη περισσότερο τσαμπουκά όπου μπήκαν στο τραμπουκισμα και οι υπόλοιποι. Με πέταξαν κάτω δένοντας μου τα χέρια στη πλάτη, ενώ εγώ τους φώναζα φανερά οργισμένος να με αφήσουν. Με οδήγησαν πεζή στο Α.Τ. Ομονοίας όπου με ανέβασαν στον δεύτερο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας. Αντί όμως να με οδηγήσουν σε αυτό, με έστριψαν αριστερά πηγαίνοντας μου σε μια σκοτεινή γωνία χωρίς κανένα φως όπου βρίσκονται οι τουαλέτες κι ένα κρατητήριο. Εγώ κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά και άρχισα να φωνάζω ότι δεν μπαίνω εκεί και να με οδηγήσουν στο γραφείο του αξιωματικού. Συνεχίζοντας να είμαι δεμένος άρχισαν να με ψάχνουν και καλά στις τσέπες όπου έβγαλαν τα γυαλιά ηλίου και πετώντας τα κάτω σπάζοντας τα και ξεκίνησαν να με χτυπούν με γροθιές στο πρόσωπο. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες ακριβώς έφαγα, και το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο ένας από αυτούς ο πιο ψηλός κι εριστικός μου έσκασε στο μέτωπο μια γροθιά φορώντας γάντια με κοκκαλινη επένδυση. Το μέτωπο μου άνοιξε και άρχισε να τρέχει αίμα, πράγμα που με έσωσε από τη μανία τους γιατί μόλις εισαν τη πληγή και το αίμα σταμάτησαν. Με πήγαν στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας όπου μέσα ήταν δύο υπαξιωματικοι και μια γυναίκα αστυνομικός. Μου έδωσαν μερικές χαρτοπετσέτα να σκούπισε το αίμα ενώ άρχισαν να με καθησιχαζουν περιτο να πω ότι εγώ είχα γίνει έξαλλος και τους την έλεγα κοσμιοτατα μεν αλλά πολύ έντονα.Οφριλω να πω ότι ο επικεφαλης αξιωματικος ήταν πολύ φιλικός μαζί μου, ένα νέο παιδί που προφανώς τρόμαξε από την εικόνα μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι τρόμαξε περισσότερο για το πως θα κινηθώ εγώ νομικά. Προφανώς τρόμαξαν και οι άλλοι δυο καθώς κάποια στιγμή είδα στο γραφείο να μπαίνουν δύο διασώστες του ΕΚΑΒ το οποίο φώναξαν οι ίδιοι. Οι διασώστες με ρώτησαν αν ζαλίζομαι κλπ εγώ απάντησα αρνητικά και ήταν αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως ζήτησα στην αρχή να πα.ε σε ιατροδικαστη και οι αστυνομικοί με μισόλογα και πολύ φιλικά με απέτρεψαν λέγοντας μου ότι είναι έργα κλπ. Κάποια στιγμή μπήκαν οι δρασαδες στο γραφείο ώστε να δώσουν κατάθεση και να μου αποδώσουν με αυτή κατηγορίες πλημελειματικού χαρακτήρα όπως αντίσταση, εξυβριση, απειθια κλπ. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο αξιωματικός υπεύθυνος όλων των ομάδων δράση όπως μου είπε κι αφού πρώτα μίλησε εντός του γραφείου μαζί τους, εγώ ήμουν έξω από αυτό, μετά μπήκε σε ένα διπλανό δωμάτιο με τον αξιωματικό υπηρεσίας και όταν βγήκε μου ζήτησε να μιλήσουμε πηγαίνοντας στο ίδιο δωμάτιο. Με ρώτησε τι έγινε, του απάντησα σχεδόν με τα ίδια λόγια που διαβάζετε κι εδώ και μετά κάτι μου είπε περί εσωτερικών διαδικασιών έρευνας κλπ. Πράγμα το οποίο φυσικά δεν πίστεψα ενώ ήταν σχετικά εμφανής η διάθεση τους ώστε να μην κινηθώ νομικά εναντίον τους. Για να μην σας κουράζω το πρωί οδηγηθηκα προς φωτογράφιση ενώ το βράδυ μου είχαν πάρει στο τμήμα αποτυπώματα. Πήγαν στην Ευελπίδων γύρω στις 12 το μεσημέρι ενώ η δικη ξεκίνησε στις 3 όπου η έδρα μου έδωσε αναβολή για τις 18 του μηνα. Στο τμήμα επέλεξα να μην κάνω μήνυση ούτε επεμρνα μετά από κάποια στιγμή να πάω σε ιατροδικαστη, πράγμα που μάλλον ήταν λάθος μου, αλλά εκείνη την ώρα εβραζα κυριολεκτικά από τα νεύρα μου και δεν είχα και τη πιο καθαρή σκέψη και αντίδραση. Μήνυση φυσικά και θα κάνω αν και δεν ελπίζω σε κάτι από αυτό. Τιμόνι που με προβληματίζει λίγο αυτή τη στιγμή είναι μην τύχει και ξαναπέσει επάνω στην ίδια συμμορία γιατί από το συγκεκριμένο σημείο περνάω κάθε μέρα από και προς το σπίτι μου, ενώ τα σκουπίδια της ΕΛ.ΑΣ. σταθμεύουν εκεί κάθε μέρα και νυχτα- όχι μόνο οι ίδιοι αλλά γενικα- γιατί μπορεί να σιχαίνονται τους μετανάστες ειδικά αραβικής καταγωγής λατρεύουν όμως τη κουζίνα τους και το φαγητό τους. Κλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για την αλληλεγγύη σας, τα κείμενα που γράψατε και ανεβάσατε δημόσια όπως και για τα δεκάδες μηνύματα και τηλέφωνα. Ειλικρινά αυτές είναι οι μοναδικές στιγμές που πραγματικά νιώθω περήφανος και γεμάτος αγαπη για το ανταγωνιστικο κίνημα στο οποίο συμμετέχω με τις μικρές μου δυνάμεις εδώ και 35 χρόνια. Αυτά είναι που μας κάνουν και διαφέρουμε από τον υπόλοιπο κόσμο και αν κάτι αξίζει να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά στη ζωή του είναι ακριβώς με αυτή την αλληλεγγύη που απλόχερα χαρίζουμε χωρίς να περιμένουμε κάποιου είδους αντάλλαγμα η κάποια θέση εξουσίας. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλα σας και πάλι σας ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου.
