Η ηλικία ίσως δεν θα είναι το προεξάρχον κριτήριο όταν, σε λίγο καιρό από σήμερα, θα γίνεται λόγος για τη «Γενιά της COVID» ή απλώς για τη «Γενιά C». Είναι πολύ πιθανόν ότι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών -αλλά στο φάσμα της νεότητας- θα αναγνωρίζονται ως μέλη της Γενιάς C από χαρακτηριστικά στοιχεία της συμπεριφοράς τους. Για παράδειγμα, έχοντας συνηθίσει να φορούν μάσκα, θα συμμετέχουν στο παιχνίδι της ερωτικής έλξης τονίζοντας τα υπόλοιπα σωματικά τους θέλγητρα, με οποιοδήποτε άλλο εμφανισιακό προσόν εκτός από το πρόσωπό τους.
Τα άτομα αυτά δεν θα τείνουν αυθόρμητα το χέρι για χαιρετισμό διά χειραψίας, δεν θα αγκαλιάζονται και δεν θα ανταλλάσσουν ασπασμούς με τον τρόπο που γινόταν κατά κόρον στην προ COVID-19 εποχή. Εχοντας μεγαλώσει μέσα στην πανδημία, η Γενιά C προβλέπεται να έχει «μεταλλαχθεί» κοινωνικά, υιοθετώντας έναν εντελώς διαφοροποιημένο κώδικα του φέρεσθαι, ο οποίος σταδιακά θα εξοστρακίσει κάθε παλιά συνήθεια. Η διά ζώσης συναναστροφή θα τους ξενίζει και θα εμπιστεύονται κυρίως τη μακρόθεν επαφή, μέσω τηλεδιασκέψεων και εικονικών συνευρέσεων – ενδεχομένως και των ερωτικών αυτών καθαυτών. Γενικότερα, η COVID-19 διαπλάθει μια καινούρια γενιά, προσαρμοσμένη στις προδιαγραφές μιας κοινωνίας η οποία θα έχει μάθει πια να ζει με τον κορωνοϊό. Σε βαθμό που δεν θα αναγνωρίζει πια τον εαυτό της χωρίς την πανδημία και τις παρενέργειές της.
Φοιτητική ζωή με τη μαμά
Μια τυπική περίπτωση ατόμων τα οποία ανήκουν πλέον στη Γενιά C είναι οι εκτός έδρας φοιτητές. Παιδιά τα οποία μετά από το Λύκειο εγκατέλειψαν την οικογενειακή εστία για να σπουδάσουν σε άλλη πόλη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους για την περίφημη «φοιτητική ζωή». Ωστόσο, επιστρέφοντας στο πατρικό τους, εγκλωβίστηκαν. Και κλήθηκαν να προσαρμοστούν από την αρχή σε όλα όσα είχαν θεωρήσει ότι τα είχαν αφήσει πίσω τους, όπως την οικογενειακή ζωή, την έλλειψη ιδιωτικότητας κ.ο.κ. Οι νέοι αυτής της κατηγορίας μετρώνται σε εκατομμύρια ανά τον κόσμο, συναπαρτίζοντας ένα σεβαστό μερίδιο της Γενιάς C. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ όπου τα παιδιά απομακρύνονται το νωρίτερο δυνατόν από την οικογενειακή εστία, τον τελευταίο χρόνο έχει καταγραφεί το υψηλότερο, ιστορικά, ποσοστό ατόμων μεταξύ 18 και 29 ετών να διαμένουν μαζί με τους γονείς και τους στενούς συγγενείς τους. Για μια κοινωνία σαν την αμερικανική, το κάπως οπισθοδρομικό αυτό ρεύμα σηματοδοτεί μια ανατροπή τεκτονικού μεγέθους και με μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Ανεργία και emo
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), τα άτομα έως 25 ετών απειλούνται από την ανεργία 2,5 φορές περισσότερο από τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες όσων είναι μεταξύ 26 και 64 ετών. Επίσης, η αποφοίτηση και η απόκτηση πτυχίου κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης αντιμετωπίζεται ως μειονέκτημα βάσει αντιλήψεων οι οποίες τείνουν να παγιωθούν το τελευταίο διάστημα στην αγορά εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι από την άποψη της αναζήτησης εργασίας, η Γενιά C έχει κιόλας στιγματιστεί ως ελαττωματική. Κανείς δεν φαίνεται να βρίσκει ελκυστική, προς το παρόν τουλάχιστον, την προοπτική συνεργασίας με τα «παιδιά της πανδημίας».
Καθόλου ασύνδετη με το αυξημένο ποσοστό ανεργίας που απειλεί, σε ζωτικούς τομείς, τη Γενιά C, είναι η τάση των Millennial, όσων έχουν γεννηθεί την περίοδο 1981–1996, να αποστρέφονται την καθεστηκυία πολιτική τάξη. Ιδιαίτερα μετά την περιπέτεια της COVID-19, προβλέπεται ότι οι νεότεροι θα αμφισβητούν τους δημοκρατικούς θεσμούς, θεωρώντας ότι το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως αυτό έχει παγιωθεί τις τελευταίες δεκαετίες στην πλειονότητα των χωρών της Δύσης, δεν τους καλύπτει. Η Γενιά C οργίζεται, καθώς νιώθει ότι οι κυβερνήσεις την απογοήτευσαν και την εγκατέλειψαν, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να αντεπεξέλθουν στις κατεπείγουσες και σύνθετες ανάγκες που δημιούργησε η πανδημία.
Επισημαίνοντας ανακολουθίες και διαχειριστική ανεπάρκεια, οι νέοι σε Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ, που απαντούν σε σχετικά ερωτηματολόγια, εκδηλώνουν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους με την κυβέρνηση των χωρών τους. Και φυσικά έχουν προ πολλού αποσύρει την εμπιστοσύνη τους στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, τουλάχιστον υπό την τρέχουσα μορφή τους. Ταυτόχρονα, παρατηρείται ότι η σημερινή νεότητα προσεγγίζει όλο και περισσότερο στον μηδενισμό, μια τάση η οποία προβλέπεται ότι θα αποτυπωθεί στην τέχνη, με μια αντεπίθεση της σκοτεινής και μελαγχολικής ατμόσφαιρας προηγούμενων περιόδων και ρευμάτων, με κυριότερο αυτό του ρομαντισμού. Εκείνο που απεύχονται οι ειδικοί είναι η εκτόνωση της πίεσης που υφίστανται οι νεότεροι με το ανεπίστροφο και απονενοημένο διάβημα της αυτοχειρίας.
Η αληθινή Γενιά C
Ο προσδιορισμός τού τι ακριβώς συνιστά μια ξεχωριστή γενιά, ποιοι ανήκουν σε αυτήν και ποιοι όχι είναι ένας κοινωνιολογικός γρίφος. Τυπικά, στα μητρώα της Γενιάς C θα έπρεπε να καταχωρίζονται οι γεννήσεις του τελευταίου χρόνου, στην πράξη όμως τα άτομα που επηρεάζει καθοριστικά η πανδημία διατάσσονται σε ένα πολύ μεγαλύτερο ηλικιακό εύρος. Η Γενιά της COVID γεννιέται σαν υποσύνολο της λεγόμενης «Γενιάς Αλφα», όσων δηλαδή έχουν γεννηθεί τη δεκαετία 2010-2020. Η οποία είχε διαδεχτεί τη Γενιά Ζ, των Zoomer (1997-2012). Είχαν προηγηθεί η Γενιά Υ, δηλαδή οι Millennial (1981-1996), η Γενιά Χ (1965-1980), τα τέκνα της μεταπολεμικής δημογραφικής έκρηξης ή Baby Boomer (1946-1964), η Σιωπηλή Γενιά (1928-1945), η Μεγάλη Γενιά (1901-1927) και η Χαμένη Γενιά (1883-1900). Και ενώ μια μερίδα κοινωνικών επιστημόνων θεωρεί ως αυθεντική Γενιά C τα παιδιά που γεννήθηκαν στο διάστημα ανάμεσα στον Δεκέμβριο του 2019 και τους πρώτους μήνες του 2021, άλλοι υποστηρίζουν ότι ως παιδιά της COVID δεν μπορεί παρά να λογίζονται όσοι έχουν γεννηθεί από το 2016 ές σήμερα, αλλά και όσοι πρόκειται να έρθουν στον κόσμο έως το μέσον της δεκαετίας του 2030.
Χρησιμοποιώντας μεθοδολογία παρόμοια με αυτή των επιστημόνων που μελετούν τις συνέπειες της πανδημίας σε συλλογική και ατομική κλίμακα, κοινωνιολόγοι και παιδοψυχολόγοι προσπαθούν να προεικάσουν το μέλλον της Γενιάς C συγκρίνοντας το σημερινό γίγνεσθαι με την περίοδο μετά τη Μεγάλη Υφεση, της δεκαετίας 1929-1939. Τότε, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα μεγαλύτερα παιδιά επηρεάστηκαν λιγότερο από τις παρενέργειες της κρίσης, σε σύγκριση με τα μικρότερα αδέλφια τους, στα οποία ξεσπούσαν οι γονείς τους για τα δεινά που υφίσταντο εκείνοι, κυρίως στην επαγγελματική τους ζωή. Τα παιδιά που είχαν ήδη μεγαλώσει αρκετά ώστε να έχουν διαμορφώσει μια σχετικά αυτόνομη προσωπικότητα, ανεξαρτητοποιήθηκαν και βρήκαν δουλειά.
Αυτό δεν συνέβη τόσο εύκολα και ομαλά με τους πιο μικρούς, φαινόμενο που φέρνει στην επιφάνεια και τονίζει τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει η συμπεριφορά των γονέων κατά τη διάρκεια της CΟVID-19. Οι δικές τους ενέργειες είναι αυτές που θα ορίσουν το μέλλον των παιδιών και, πιθανότατα, θα σημαδέψουν για πάντα την ψυχοσύνθεσή τους. Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά της σημερινής κατάστασης με εκείνη που επικρατούσε πριν από έναν αιώνα έγκειται στην ψηφιακή τεχνολογία. Τα παιδιά της Γενιάς C γεννιούνται μαζί με το 5G και σχεδόν δεν θα βρεθούν καν προ του διλήμματος να εργαστούν σε κάποιον επαγγελματικό χώρο ή με τηλεργασία – εφόσον, βέβαια, αυτό είναι εφικτό με βάση το αντικείμενό τους.
Για τους υπαλλήλους γραφείων, πάντως, η εξ αποστάσεως εργασία προβλέπεται να αναδειχθεί σε Νο1 επιλογή. Αυτομάτως, η συγκεκριμένη δυνατότητα απελευθερώνει τις εργασιακές σχέσεις σε σημαντικό βαθμό και όχι μόνο σε ό,τι αφορά στη φυσική παρουσία. Η Γενιά C γαλουχείται απευθείας με μια νέα κοσμοθεωρία για το τι σημαίνει άσκηση βιοποριστικού επαγγέλματος, σε μια πρωτοφανή ενσωμάτωση και όχι πια σε διαρκή κόντρα με την υπόλοιπη προσωπική και οικογενειακή ζωή. Υπό αυτή την έννοια, η Γενιά C είναι προνομιούχος. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα υπάρχουν επαρκείς θέσεις εργασίας για τα παιδιά της CΟVΙD, κάτι που, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, δεν μοιάζει, ούτε αμυδρά, εξασφαλισμένο.
