Του Διονύση Ζακυνθινού
Τον παλαιό εκείνο καιρό, δεν είχαν όλες οι οικογένειες Ι.Χ. αυ-τοκίνητο. Για να ακριβολογούμε, οι περισσότερες δεν είχαν.
Και κάθε καλοκαίρι, πολύς κόσμος στοιβαζόταν σαν τις σαρ-δέλες στα αστικά λεωφορεία για ένα μπάνιο στις κοντινές πα-ραλίες.
Σε περίοπτη θέση, σαν να καθόταν σε… θρόνο, ο εισπράκτο-ρας του λεωφορείου δεν έκοβε μόνο τα εισιτήρια.
Είχε και την ευθύνη για τη σωστή ροή των επιβατών μέσα στο όχημα. Λίγοι οι καθιστοί, πολλαπλάσιοι οι όρθιοι, έπρεπε να στριμωχτούν όσο περισσότερο μπορούσαν, για να χωρέσουν όσο περισσό-τεροι γινόταν. Ήταν οι στιγμές που ο εισπράκτορας αναλάμ-βανε δράση: «Προχωρήστε, παρακαλώ, στον διάδρομο», έλεγε από μικροφώνου (!) με επιβλητικό ύφος, αντάξιο της θέσης του.
Όμως, δεν ήταν πάντα εφικτό να εισακουστεί η έκκλησή του. Και να ήθελαν, οι όρθιοι επιβάτες δεν μπορούσαν άλλο να προχωρήσουν μπροστά. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατον. Όχι ότι ήταν και ανθρωπίνως δυνατό, με τα μέτρα της κοινής λογικής, αυτό που συνέβαινε: να μεταφέρονται, δηλαδή, με ένα λεωφο-ρείο τριπλάσιοι ή και τετραπλάσιοι επιβάτες από όσους είχε προβλέψει ο κατασκευαστής του.
Κάποια στιγμή, το βαρυφορτωμένο λεωφορείο έφτανε, αγκο-μαχώντας επιτέλους, στον προορισμό του. Στο μεταξύ, όμως, το δύσμοιρο επιβατικό κοινό είχε κάνει δύο και τρία… μπάνια, πριν φτάσει για το κανονικό στη θάλασσα. Βλέπεις, τότε ο κλιματισμός ήταν ανύπαρκτος και μόνο από τα ανοιχτά παρά-θυρα έμπαινε κάποιο αεράκι που πάλευε να εισχωρήσει ανάμε-σα σε ιδρωμένα σώματα και δυσάρεστες ανθρώπινες οσμές.
Τα χρόνια πέρασαν. Ήλθε η εποχή της (επίπλαστης) ευημερίας. Κάθε οικογένεια απέκτησε το δικό της αυτοκίνητο, ουκ ολίγες, δύο ή και τρία ακόμη. Κι επειδή τα «μπάνια του λαού», κατά τον συχωρεμένο τον Ανδρέα, ήταν αδιαπραγμάτευτα, μετεξελί-χθηκαν σε πολυήμερες διακοπές και ολιγοήμερες αποδράσεις σε κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς. Όπως και να το κάνουμε, άλλο Ρίο, Τσουκαλέικα και Παραλία Προαστείου, άλλο Μύκονος και Σαντορίνη. Άλλωστε, τότε λεφτά υπήρχαν.
Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, πολλοί από εμάς συνειδητο-ποιήσαμε ότι ζούμε σε μια παραθαλάσσια πόλη. Μπορεί να μην διαθέτει τις πανέμορφες παραλίες των ξακουστών νησιών, αλλά όλο και κάποια βουτιά μπορείς να κάνεις, χωρίς να μετα-κινηθείς χιλιόμετρα μακριά.
Αναμενόμενο, λοιπόν, η Πλαζ και το Ρίο να ζουν πλέον και πάλι μέρες δόξας, εφόσον οι ζέστες σφίγγουν για τα καλά. Και όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι, πάμε (και) προς τα εκεί για ένα μπάνιο.
