Το γλοιοβλάστωμα (GBM) είναι ο πιο κοινός και πιο θανατηφόρος τύπος καρκίνου του εγκεφάλου με ποσοστό πενταετούς επιβίωσης μόλις 5%. Ερευνητές στο Penn State College of Medicine εντόπισαν έναν βιοδείκτη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εξετάσεις αίματος για τη διάγνωση της GBM, την παρακολούθηση της εξέλιξής της και την καθοδήγηση της θεραπείας. Οι ερευνητές είπαν ότι μια τέτοια μη επεμβατική υγρή βιοψία για GBM θα μπορούσε να βοηθήσει τους ασθενείς να λάβουν τη φροντίδα που χρειάζονται πιο γρήγορα.
Γλοιοβλάστωμα
«Οι ασθενείς συνήθως λαμβάνουν απεικόνιση, όπως μαγνητική τομογραφία ή αξονική τομογραφία, για τη διάγνωση και παρακολούθηση της εξέλιξης των όγκων του εγκεφάλου, αλλά μπορεί να είναι δύσκολο για τους γιατρούς να καταλάβουν από αυτές τις σαρώσεις εάν ο ασθενής βελτιώνεται ή χειροτερεύει επειδή δεν παρέχουν λεπτομέρειες. σε κυτταρικό ή μοριακό επίπεδο», δήλωσε ο Vladimir Khristov, πτυχιούχος και φοιτητής ιατρικής στο Penn State. «Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα συμπληρωματικό διαγνωστικό τεστ για να βοηθήσουμε τους γιατρούς να προσδιορίσουν εάν οι όγκοι ανταποκρίνονται στη θεραπεία και υποχωρούν ή εάν επιδεινώνονται και χρειάζονται πρόσθετη θεραπεία».
Πράγματι, πρόσθεσε ο Μπραντ Ζαχαρία, αναπληρωτής καθηγητής νευροχειρουργικής και ωτορινολαρυγγολογίας στο Penn State, μια υγρή βιοψία για γλοιοβλάστωμα θα μπορούσε να έχει τεράστια αξία για ασθενείς που πάσχουν από αυτόν τον καταστροφικό όγκο. «Μια υγρή βιοψία μπορεί να διευκολύνει τη διάγνωση και το πιο σημαντικό να παρέχει καλύτερη κατανόηση της ανταπόκρισης του όγκου στη θεραπεία με τρόπο που λείπει από τις τρέχουσες τεχνολογίες μας», είπε.
Η ομάδα μελέτησε έναν συγκεκριμένο υποδοχέα αντιγόνου, που ονομάζεται υποδοχέας ιντερλευκίνης-13 α2 (IL13Rα2), ο οποίος είναι γνωστό ότι είναι αυξημένος στον ιστό όγκου σε περισσότερο από το 75% των ασθενών με GBM. «Παρά το γεγονός ότι υπερεκφράζεται σημαντικά στον ιστό όγκου, καμία μελέτη δεν έχει διερευνήσει τη διαγνωστική και προγνωστική δυνατότητα του IL13Rα2 που κυκλοφορεί στα βιορευστά των ασθενών», δήλωσε ο James Connor, διακεκριμένος καθηγητής νευροεπιστήμης και ανατομίας στο Penn State.
Για να διερευνήσουν τη χρησιμότητα του IL13Rα2 ως βιοδείκτη για το GBM, οι ερευνητές εξέτασαν τον ιστό όγκου και το πλάσμα αίματος 79 ασθενών με πρωτοπαθή GBM, μαζί με το πλάσμα αίματος 23 ασθενών ελέγχου, από δύο διαφορετικά συστήματα υγείας. Οι ασθενείς ελέγχου είχαν πρωτογενείς διαγνώσεις είτε σπονδυλικής στένωσης είτε αρτηριοφλεβικής δυσπλασίας, αλλά δεν είχαν καμία κακοήθεια ή χρόνια φλεγμονή.
Στο πλάσμα των ασθενών, οι ερευνητές εξέτασαν ειδικά εξωκυτταρικά κυστίδια, τα οποία είναι μικρά σωματίδια που απελευθερώνονται από τα κύτταρα και μεταφέρουν υλικό από αυτά τα κύτταρα. Βρήκαν ότι οι ασθενείς με GBM είχαν σημαντικά αυξημένα επίπεδα IL13Rα2 στο πλάσμα τους σε σύγκριση με τους ασθενείς ελέγχου και ότι η IL13Rα2 ήταν πιθανώς συγκεντρωμένη σε εξωκυτταρικά κυστίδια που προέρχονται από κύτταρα όγκου. Διαπίστωσαν επίσης ότι αυτά τα επίπεδα IL13Rα2 στο πλάσμα του αίματος συσχετίστηκαν με τα επίπεδα IL13Rα2 στους όγκους των ασθενών. Τα ευρήματά τους δημοσιεύτηκαν στο Journal of Neuro-Oncology.
«Το γεγονός ότι τεκμηριώσαμε το IL13Rα2 σε εξωκυτταρικά κυστίδια που προέρχονται από όγκο και ότι παρατηρήσαμε μια συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων του IL13Rα2 στο πλάσμα και του όγκου υποδηλώνει ότι το IL13Rα2 στο πλάσμα προέρχεται πράγματι από όγκους GBM», είπε ο Khristov. «Αυτό είναι σημαντικό γιατί προηγουμένως ήταν δύσκολο να πούμε αν η IL13Rα2 στο πλάσμα προερχόταν από τους όγκους ή αν προέρχονταν από την απόκριση του σώματος στους όγκους. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι το IL13Rα2 έχει όντως χρησιμότητα ως βιοδείκτης για το γλοιοβλάστωμα».
Ο Connor σημείωσε ότι το εύρημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου ότι το IL13Ra2 έχει αποδειχθεί ότι έχει αποσπασματική κατανομή σε όγκους GBM, εγείροντας το ερώτημα εάν μια βιοψία με βελόνα ή ένα μικρό δείγμα ιστού όγκου είναι αντιπροσωπευτικό του όγκου στο σύνολό του. «Ο έλεγχος για το IL13Rα2 που κυκλοφορεί στο πλάσμα μπορεί να παρέχει μια ακόμη καλύτερη εικόνα της παρουσίας και της έκτασης του GBM από ένα δείγμα όγκου», είπε ο Connor. Επιπλέον, είπε, «η φύση του IL13Rα2 που είναι ειδική για τον όγκο υποδηλώνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπείες που στοχεύουν τον όγκο χωρίς να επηρεάζει εξωτερικούς ιστούς».
Είναι ενδιαφέρον ότι η ομάδα διαπίστωσε ότι τα αυξημένα επίπεδα της IL13Rα2 τόσο στο πλάσμα όσο και στους όγκους προέβλεπαν μεγαλύτερη συνολική επιβίωση. Στην πραγματικότητα, οι ασθενείς με υψηλά επίπεδα IL13Rα2 στο πλάσμα είχαν 6,5 μήνες μεγαλύτερη διάμεση συνολική επιβίωση σε σύγκριση με ασθενείς με χαμηλά επίπεδα. «Φαίνεται αδιανόητο ότι τα υψηλά επίπεδα IL13Rα στο πλάσμα θα προσέφεραν πλεονέκτημα επιβίωσης, καθώς η παρουσία τους υποδηλώνει όγκο και, τελικά, δεν γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει αυτό», είπε ο Khristov. «Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η αυξημένη IL13Rα2 συσχετίζει την αυξημένη ίνωση στον όγκο, η οποία υποδηλώνει επούλωση των ιστών. Είναι σημαντικό για τους ασθενείς να γνωρίζουν εάν μπορεί να έχουν αυτό το πλεονέκτημα επιβίωσης ή όχι».
