Ο Γιώργος Γρηγοριάδης γράφει για την συνάντηση Μητσoτάκη – Ανδρουλάκη, τα αυτονόητα που… καθυστέρησαν και το άφθονο μελάνι που χύθηκε πριν από την συνάντηση, παρά για όσα έγιναν σε αυτήν!
======================
Κυριάκος Μητσοτάκης και Νίκος Ανδρουλάκης έσπασαν τον πάγο της πολιτικής αντιπαράθεσης και βρέθηκαν τετ α τετ για πρώτη φορά στο γραφείο του Πρωθυπουργού.
Η συζήτηση που έγινε μεταξύ τους διήρκησε πάνω από μία ώρα και περιγράφεται ως «πολύ καλή» και «εποικοδομητική» και «θεσμική» ταυτόχρονα και από το Μέγαρο Μαξίμου και από τη Χαριλάου Τρικούπη. Τα χαμόγελα περίσσευαν μπροστά στις κάμερες, το χιούμορ το ίδιο, το καλωσόρισμα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είχε «πράσινο» τσάι παρ’ όλο που ο Νίκος Ανδρουλάκης περίμενε… ντολμαδάκια εξαιτίας μάλλον της προτίμησης στο ανατολίτικο έδεσμα που έχει γνωστοποιήσει ότι έχει ο Πρωθυπουργός.
Και αυτή η συνάντηση έγινε πρώτη είδηση. Γιατί άραγε; Συζητάμε για το αυτονόητο. Έτσι πρέπει να λειτουργούν οι πολιτικοί της χώρας που έχουν στα χέρια τους την τύχη των πολιτών. Να συναντώνται σε τακτά μάλιστα χρονικά διαστήματα και να συζητούν ιδίως για εθνικά θέματα που είναι αρκετά. Δεν είναι μόνο τα εθνικά ζητήματα, η εξωτερική μας πολιτική, είναι και το κόστος ζωής, είναι η στεγαστική κρίση, η υπογεννητικότητα, η υγεία και η παιδεία. Να υπάρχουν προτάσεις και αντιπροτάσεις, να πέφτουν στο ίδιο τραπέζι, να βρίσκουν θετικά και αρνητικά, να καταλήγουν σε κοινές συνιστώσες για το κοινό όφελος, να μπορούν συντεταγμένα να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Κι όχι μόνο Πρωθυπουργός και αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί.
Αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό θέλει ο Έλληνας, κάτι που δυστυχώς δεν θεωρείται καθόλου «κανονικός» στη χώρα μας. Αποτελεί κοινή παραδοχή πως το τοξικό κλίμα στη σχέση κυβέρνησης – αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι μόνο πρέπει να σταματήσει. Κακά τα ψέματα μεγάλες προσδοκίες από το πρώτο κιόλας ραντεβού δεν υπήρχαν. Μη γελιόμαστε. Και μόνο που ξεπεράστηκε όμως η αρνητικότητα και μπήκαν τα θεμέλια για έναν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, θεωρείται ως ένα σημαντικό βήμα για τον πολιτικό βίο της χώρας.
Σαφώς και δουλειά της αντιπολίτευσης δεν είναι να συμφωνεί με την κυβέρνηση, καθώς αυτό θα ήταν παράδοξο να συμβαίνει σε μεγάλη συχνότητα όπως είπε κι ο Πρωθυπουργός. Συμφωνούμε κι εμείς. Η κριτική είναι απαραίτητη. Συγκεκριμένες προτάσεις και συγκεκριμένα κοστολογημένα προγράμματα για τα μείζονα προβλήματα χρειάζονται, σωστή εκτίμηση μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες ώστε να επιτυγχάνεται διακομματική συναίνεση για το καλό του τόπου. Ένα «καλό» που δεν έχει κομματική ταυτότητα, ούτε παραταξιακό χρώμα. Ένα «καλό» που το φωνάζει η κοινωνία και αποτυπώνεται στα κοινωνικά χαρακτηριστικά της κάθε δημοσκόπησης.
