του Δημήτρη Κοσμόπουλου Οικονομολόγου – Πολιτικού Επιστήμονα
Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ) έχουν βαρύνουσα πολιτική σημασία, καθώς αυτές δεν αφορούν μόνο το ίδιο το ΚΙΝΑΛ, αλλά ευρύτερα δεδομένου ότι θα επιδράσουν καθοριστικά στην πολιτική ζωή της χώρας.
Προφανώς οι εκλογές αυτές δεν έχουν να κάνουν μόνο με την επιλογή του προσώπου στο οποίο θα ανατεθεί η ηγεσία της Δημοκρατικής Παράταξης, αλλά κυρίως αφορούν τις ιδέες, το αξιακό φορτίο και τις προτάσεις που αυτό το πρόσωπο φέρει και εκπροσωπεί.
Σήμερα που οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού -παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας- έχουν οδηγήσει σε όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, σε έξαρση των οικονομικών προβλημάτων και σε φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, οι αρχές και τα ιδεώδη της σοσιαλδημοκρατίας και του σοσιαλισμού αποκτούν μια νέα επικαιρότητα.
Σήμερα που το μέγεθος και η έκταση των προβλημάτων που αφορούν την αντιμετώπιση της κλιματικής και ενεργειακής κρίσης, το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, την εξάλειψη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, την αξιοποίηση των σύγχρονων καινοτομιών υπέρ των λαών, είναι σαφές ότι απαιτούνται διεθνείς συνεργασίες, γεωπολιτικές συμμαχίες και υπερεθνικές λύσεις.
Για τους πιο πάνω λόγους και όχι μόνο αυτούς, ο χώρος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας έχει ανάγκη από έναν ηγέτη ο οποίος έχει γνώση των γεωπολιτικών εξελίξεων, εμπειρία, κύρος στο εξωτερικό και διεθνή εμβέλεια.
Με σεβασμό προς τους υποψηφίους για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, θα έλεγα ότι αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά τα διαθέτει με πληρότητα ο έλληνας Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Η επώδυνη εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας κατέδειξε ότι η αποσιώπηση, τόσο από τη Νέα Δημοκρατία (όπως είναι φυσικό) όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ (κατά παράδοξο τρόπο) των πραγματικών αιτίων και ευθυνών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή για την χρεοκοπία της χώρας, τους προσέδωσε όντως πολιτικά οφέλη και τη δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας.
Απέδειξε όμως ότι η εύκολη, ανεύθυνη, δημαγωγική και ισοπεδωτική κριτική προς την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν συνοδεύτηκε από μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική – που η μεν Ν.Δ. εξήγγειλε από το Ζάππειο, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα την ασκούσε αφού πρώτα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο τα μνημόνια! – αλλά αντίθετα και οι δύο επιβάρυναν τον ελληνικό λαό με ακόμα επαχθέστερα μνημόνια.
Είναι φανερή η αδυναμία, τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουν λύσεις στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας και να δώσουν ένα όραμα, μία πρόταση ρεαλιστική για τη χώρα και τους πολίτες.
Γι αυτό πλέον η σημερινή πολιτική στασιμότητα που έχουν οδηγήσει τη χώρα και τους πολίτες, πρέπει να ανατραπεί.
Είναι αναγκαίο για τη χώρα να γίνει και πάλι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ένα μεγάλο σοσιαλιστικό Κίνημα με βαρύνοντα πολιτικό ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις. Με καθαρό πολιτικό λόγο που θα οριοθετεί τη σύγχρονη Κεντροαριστερά απέναντι στη Δεξιά και τις συντηρητικές πολιτικές και λογικές.
Με καθαρές πολιτικές προτάσεις για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, τον εκσυγχρονισμό του Κράτους, την ενίσχυση του κράτους Πρόνοιας και την υποστήριξη των πληττόμενων πολιτών, την ανασυγκρότηση και ποιοτική αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την ουσιαστική υποστήριξη των μικρομεσαίων και τον επαναπροσανατολισμό του αγροτικού τομέα της χώρας μας.
Με ιδιαίτερη μέριμνα για τη Νέα Γενιά και την επαναστοχοθέτηση του Δημόσιου Εκπαιδευτικού Συστήματος.
Σε αυτή την κατεύθυνση για τη Δημοκρατική Παράταξη, η ανάδειξη του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του Κινήματος, αποτελεί εγγύηση για την αυτόνομη, ακηδεμόνευτη πορεία της και για τον σαφή προοδευτικό προσανατολισμό της, προς όφελος της πατρίδας και των πολιτών της.
