Του Θέμη Μπάκα*
«Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Είναι μια φράση που έχουμε ακούσει πολλές φορές. Συνήθως, αυτή λέγεται με σοβαρό ύφος, με ένα μείγμα μετάνοιας και αυταπάρνησης. Στην πράξη, όμως, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν συνοδεύεται από παραιτήσεις, ούτε από αποκατάσταση της αδικίας ούτε φυσικά από παραπομπή στη Δικαιοσύνη. Είναι μια κίνηση που προβάλλεται σαν ηθικό άλλοθι και ασπίδα προστασίας. Ένα «άλλοθι ευθιξίας», που χρησιμοποιείται για να τερματιστεί μια συζήτηση χωρίς ουσιαστικές συνέπειες.
Η πολιτική ευθύνη έχει καταντήσει, λοιπόν, ανέξοδη. Ο πολιτικός μπορεί να αποτύχει, να ζημιώσει τη χώρα, να εμπλακεί σε σκάνδαλο, και στο τέλος να εξακολουθεί να έχει θέση σε δημόσια αξιώματα, να εκλέγεται, να αναλαμβάνει νέες θέσεις. Κι αυτό, διότι η δήθεν «απόδοση ευθυνών» γίνεται περισσότερο για το «θεαθήναι».
Σε αυτό το τοξικό περιβάλλον, κάθε ενεργός πολίτης – και κυρίως κάθε νέος -απομακρύνεται από την πολιτική, θεωρώντας την αδιέξοδη και διεφθαρμένη. Διότι ακριβώς η πολιτική δεν εμπνέει, δεν κινητοποιεί, δεν αγκαλιάζει τη δημιουργικότητα και τη φρέσκια σκέψη. Αντιθέτως, επιβραβεύει τα άτομα του «κομματικού σωλήνα», αυτούς που αναρριχήθηκαν μέσα από μηχανισμούς πιστότητας και όχι αξιοκρατίας, συχνά χωρίς να έχουν ποτέ εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς πραγματική επαφή με την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Κατά συνέπεια, αυτή η διαχρονική παθογένεια έχει οδηγήσει στην απαξίωση της πολιτικής στα μάτια πολλών πολιτών. Έτσι έχει διαμορφωθεί μια κοινωνία απαθής, απογοητευμένη, με πολίτες που δεν πιστεύουν πλέον ότι «κάτι θα αλλάξει».
Η αποστασιοποίηση από την πολιτική, η αύξηση της αποχής στις εκλογές, η ενίσχυση των άκρων με την άνοδο αντισυστημικών κομμάτων, όπως και η απαξίωση των θεσμών είναι αναπόφευκτες επιπτώσεις.
Τούτων δοθέντων, αν δεν υπάρξει πραγματική λογοδοσία, ουσιαστικός έλεγχος της εξουσίας και συνέπειες για όσους την κακοποιούν, η πολιτική θα συνεχίσει να βιώνει την παρακμή της. Και οι πολίτες, με τη σειρά τους, θα συνεχίσουν να την θεωρούν «βρώμικη υπόθεση», απομακρυνόμενοι όλο και περισσότερο από κάθε συμμετοχή, από κάθε ελπίδα για αλλαγή.
Αλλά δεν μπορούμε να μένουμε άλλο θεατές. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο κύκλος της ατιμωρησίας και της αναξιοκρατίας δεν θα σπάσει από μόνος του. Όσο οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, οι ενεργοί πολίτες, οι νέοι, οι άξιοι, μένουν στο περιθώριο, τόσο το πεδίο θα παραμένει στους ίδιους, στους ανέγγιχτους, στους επαγγελματίες της εξουσίας.
Ο κόσμος, όμως, δεν αντέχει άλλο. Οι πολίτες ζητούν και απαιτούν δικαιοσύνη.
Συγκεκριμένα, η κοινωνία απαιτεί:
*Δικαιοσύνη για την τραγωδία των Τεμπών, όπου χάθηκαν άδικα ανθρώπινες ζωές και καμία ευθύνη δεν αποδόθηκε όπως θα έπρεπε.
*Δικαιοσύνη στην οικονομία, απέναντι στην ακρίβεια που πνίγει τα νοικοκυριά και τους νέους που φεύγουν για ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό.
*Δικαιοσύνη στις ίσες ευκαιρίες, ώστε να μην επιβραβεύονται οι «ημέτεροι», αλλά οι άξιοι.
*Δικαιοσύνη στο μέλλον των παιδιών μας, που δεν πρέπει να καταδικαστούν σε μια ζωή ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
*Δικαιοσύνη στην καθημερινότητα, στη δουλειά, στη δημόσια Υγεία, στην Παιδεία, στις μετακινήσεις, στην ίδια τη ζωή.
Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι πολυτέλεια, είναι ευθύνη και ταυτόχρονα υποχρέωση. Αν δεν πάρουμε θέση, θα μας πάρει και πάλι το ρέμα. Και τότε, δεν θα φταίνε μόνο «οι άλλοι».
Επομένως, ήρθε η ώρα να φωνάξουμε δυνατά: Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ!
ΣΣ: Ο Θέμης Μπάκας είναι πολιτευτής Αχαΐας.
