Όταν πέρασε το πρώτο σοκ από την αυτοκτονία, με λήψη μεγάλου αριθμού χαπιών, στο κέντρο του Αγρινίου τη Δευτέρα, άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια πληροφορίες για την τραγική κατάληξη της πάλης του 54χρονου συμπολίτη επί δεκαετίες με τα ψυχικά νοσήματα.
Η Αστυνομία ειδοποιήθηκε, όταν πια δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, από μια γνωστή του αυτόχειρα, που είχε νωρίτερα προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί του. Αρχικά ο μετέπειτα αυτόχειρας δεν είχε απαντήσει, αλλά στην συνέχεια κάλεσε πίσω λέγοντας «πεθαίνω, έχω πάρει πάρα πολλά χάπια».
Όταν οι αστυνομικοί έσπασαν δύο πόρτες διαδοχικά για να μπουν στο διαμέρισμα όπου ζούσε με έναν συγκάτοικο, τον βρήκαν στο πάτωμα να μην έχει πια καμία επαφή με το περιβάλλον.
Μετά από λίγο διαπιστώθηκε ο θάνατός του κι άρχισε η συζήτηση στην κοινωνία για την τύχη τόσων και τόσων ανθρώπων τριγύρω μας με ψυχικά νοσήματα. Ο 54χρονος ζούσε σε διαμέρισμα ιδιοκτησίας του νοσοκομείου Αγρινίου, ενός εκ των δύο τέτοιων σπιτιών που φιλοξενούν προστατευόμενους του Κέντρου Ψυχικής Υγείας με ειδικό πρόγραμμα. Την ίδια δουλειά κάνουν και τα δύο οικοτροφεία που υπάρχουν στην πόλη και λειτουργούν παράλληλα με τις δύο δομές στην πόλη, την «Αργώ» και την «Ίριδα».
Ο ξενώνας Ίριδα στο Αγρίνιο (από τον Απρίλιο του 2001), είναι Μονάδα Ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του Γ.Ν.Ν. Αγρινίου που φιλοξενεί άτομα με ψυχικές διαταραχές ηλικίας από 40 έως 80 και ο ξενώνας ΑΡΓΩ, αντίστοιχα, λειτουργεί από το Μάρτιο του 2001 σύμφωνα με τις αρχές της εξωνοσοκομειακής ψυχιατρικής φροντίδας, αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης ανθρώπων με χρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας στα πλαίσια του Εθνικού Προγράμματος Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης «Ψυχαργώς».
Οι φιλοξενούμενοι είναι ενήλικα άτομα, άνδρες και γυναίκες, μετά από μακροχρόνιο εγκλεισμό, σε ένα περιβάλλον φροντίδας που σέβεται την ατομικότητά τους ώστε να ζουν ως μέρος της κοινωνίας.
Σαράντα περίπου συνάνθρωποί μας φιλοξενούνται και δραστηριοποιούνται μέσα σε αυτές τις δομές και τα διαμερίσματα που τους καθιστούν μη έγκλειστους. Ο άνθρωπος που έβαλε τέλος στη ζωή του είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρικό ίδρυμα τουλάχιστον δύο φορές, πριν αρχίσει να προστατεύεται από τον θεσμό του Κ.Ψ.Υ. στο Αγρίνιο για τριάντα ολόκληρα χρόνια!
Ναι, τόσα είναι τα χρόνια που συνδέθηκε με τους ανθρώπους, που προσπάθησαν να τον κρατήσουν όσο υγιή γινόταν. Είναι άλλωστε γνωστό στην τοπική κοινωνία του Αγρινίου ότι ο 54χρονος ήταν ένας εξαιρετικός μαθητής στο σχολείο, υπήρξε σημαιοφόρος στο σχολείο του, αλλά οι προσωπικοί του «δαίμονες» δεν τον άφησαν ποτέ να ανοίξει τα φτερά του, είχε εκδώσει ποιήματα και είχε πολεμήσει πολλά χρόνια με τα ψυχολογικά του προβλήματα.
Φίλοι και συμμαθητές του θυμήθηκαν πως ήταν ένας άνθρωπος με ταλέντα και με το μέλλον μπροστά του.
Σύμφωνα με τον συντονιστή ψυχίατρο και Διευθυντή του Κέντρου Ψυχικής Υγείας στο Αγρίνιο, κ. Χρήστο Σκαμνέλο, ο αυτόχειρας 54χρονος ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά πίστη και πνευματικότητα, αλλά και με μια μεγάλη γκάμα γνώσεων που φανέρωνε εξαιρετική καλλιέργεια.
«Σε εμάς ήρθε πολλά χρόνια πριν, 30 συγκεκριμένα, μετά από δύο εγκλεισμούς του σε ίδρυμα που είχαν προηγηθεί.
Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν σε αυτό το πρόγραμμα των ενοικιασμένων για προστατευόμενους ψυχικά πάσχοντες, μιας και δεν είχε εστία στο Αγρίνιο και παλιότερα πηγαινοερχόταν από γειτονική περιοχή. Δεν είχε εκφράσει ποτέ αυτοκτονικές τάσεις, όμως είναι σαφές ότι είχε τις δικές του αγωνίες.
Ήταν ένας διαβασμένος άνθρωπος, που θεωρούσε άλλωστε την αυτοκτονία έξω από το αξιακό του σύστημα. Πιστεύω ότι αυτό που τον οδήγησε στο να πάρει όλα αυτά τα χάπια ήταν ότι δεν άντεχε πια την πολύ βεβαρημένη του υγεία.
Είχε πολύ βάρος από χρόνια, κάπνιζε πολύ και οι γιατροί τον προειδοποιούσαν ότι η υγεία του χειροτερεύει. Δυστυχώς, πλέον περπατούσε πολύ δύσκολα μετά κι από μια ορθοπεδική επέμβαση που έκανε, με αποτέλεσμα η ποιότητα ζωής του να πέσει πολύ.
Πιστεύω ότι η πράξη του έτσι πρέπει να ερμηνευτεί, διότι, ξαναλέω, δεν είχε εκφράσει ποτέ τάσεις αυτοκτονίας», εξηγεί ο κ. Σκαμνέλος.
Σύμφωνα με τον Διευθυντή του Κέντρου Ψυχικής Υγείας, ο εκλιπών έδωσε τον δικό του αγώνα για πολλά χρόνια μαζί με τους ανθρώπους των δομών της ψυχικής υγείας στην πόλη.
Είναι, όπως εξηγεί, πάρα πολλοί οι άνθρωποι γύρω μας που χρειάζονται βοήθεια και που οι υποδομές μας σε φροντίδα, απασχόληση και στέγη θα έπρεπε να έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν.
Άλλωστε, όπως τονίζει, όλοι μας έχουμε τα ζητήματά μας και με τις τωρινές κοινωνικές συνθήκες με πανδημίες, πολέμους, κρίσεις κλπ, αυτά πολλαπλασιάζονται. «Ξέρετε τι λένε για παράδειγμα για την κατάθλιψη;», καταλήγει ρωτώντας:
«Στην κοινωνία μας κάποιοι έχουν κατάθλιψη κι αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε τελείως κατεστραμμένοι. Αν δεν είχαν, θα σήμαινε ότι έχουμε διαλυθεί τελείως».
Πηγή: Εφημερίδα “Συνείδηση”
