Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις των Γερμανών, ο Βουλπιώτης τους διαβεβαίωσε ότι ο ΕΔΕΣ της Αθήνας ήταν υπό τον έλεγχό του, ενώ ο ειδικός απεσταλμένος της κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής, Τσιγάντες, συμφωνούσε με την αποδοκιμασία του ΕΑΜ και την αποδοχή της ίδρυσης των Ταγμάτων Ασφαλείας για να προστατευτεί ο αστικός κόσμος από τη δράση του ΚΚΕ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιλήφθηκε τους σκοπούς του Βουλπιώτη και έστειλε τον Δημήτρη Γληνό, καθηγητή του Βουλπιώτη στο Γυμνάσιο και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (ο Βουλπιώτης αναφέρει ότι ήταν εν ενεργεία Γ.Γ. του κόμματος) για να διαπραγματευθεί μαζί του. Τελικά οι προσπάθειες συνεννόησης δεν καρποφόρησαν (ο Βουλπιώτης αναφέρεται σ’ αυτές σε επιστολή του στον τρίτο κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη στις 25 Μαΐου 1943) και ιδρύθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, με τα οποία θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό άρθρο.
Την επιστολή του Βουλπιώτη, όσο και την καθυστερημένη (19/10/1943) απάντηση Ράλλη παραθέτει ο Ιάκωβος Χονδροματίδης στο άρθρο του στο περιοδικό «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ» (τ.663, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2023). Τα Τάγματα Ασφαλείας ιδρύθηκαν με το νόμο 260/1943, στις 8 Ιουλίου 1943 και παρά τη δωσιλογική δράση τους ελάχιστα μέλη τους καταδικάστηκαν.
Ο Ιωάννης Βουλπιώτης μιλώντας στον αείμνηστο Δημοσθένη Κούκουνα (1950- 2022) το 1972 είχε πει: «… η ιδέα για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας στηριζόταν αποκλειστικά και μόνο στην προστασία του καθεστώτος, δηλαδή στη μη κομμουνιστικοποίηση της Ελλάδας όταν κάποια στιγμή θα ελευθερωνόταν από τους κατακτητές. Πράγματι έγιναν παρεκτροπές και ακόμη, θα έλεγα, εγκληματικές πράξεις. Τέτοια όμως έγιναν και από την άλλη πλευρά, μάλιστα κατά κόρον, με τις δολοφονίες αθώων πολιτών. Θελήσαμε με τη συνεργασία σπουδαίων ανδρών, όπως οι Πάγκαλος, Γονατάς και πολλοί άλλοι, ιδίως δε ο αείμνηστος πολιτικός Ιωάννης Ράλλης, να διασώσουμε την Ελλάδα. Και τη διαδώσαμε, διότι οι κομμουνιστές όταν ήρθε η ώρα της Απελευθερώσεως, δίστασαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα ενώπιον του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Ταγμάτων Ασφαλείας. Υπό την έννοια αυτή, εκ του αποτελέσματος, δικαιωθήκαμε όσοι είχαμε αυτή την ιδέα και αυτή την πεποίθηση. Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση ότι με τα Τάγματα Ασφαλείας δεν διασώσαμε το αστικό καθεστώς και δεν αφήσαμε την Ελλάδα να γίνει στάχτη; Αυτή είναι η αλήθεια».
Ο Βουλπιώτης μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- Για ποιους λόγους δικάστηκε;
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο Βουλπιώτης παρέμεινε στην Αθήνα, «ποντάροντας» στις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στους Βρετανούς. Όμως μετά την απελευθέρωση οι εταιρείες του επιτάχθηκαν ως εχθρικές προς την Ελλάδα και απαγγέλθηκε εναντίον του η κατηγορία της «συνεργασίας με τον εχθρό». Τον Φεβρουάριο του 1946 παραπέμφθηκε στο Α’ Ειδικό Δικαστήριο Δωσίλογων διότι «ενίσχυσε την πολεμικήν προσπάθειαν του εχθρού και εξήρεν το έργον αυτού δια του ραδιοφώνου ενσπείρων την ηττοπάθειαν μεταξύ του ελληνικού λαού! Κατέδωκεν Έλληνας πολίτας και αξιωματικούς εις τον εχθρόν, εκμεταλλευόμενος δε την γερμανομάθειάν του και την θέσιν του συνήψε συμφωνία μετά της γερμανικής εταιρείας Τελεφούκεν εις την οποίαν παρέδωκεν όλους τους ελληνικούς ραδιοσταθμούς».
Όμως ο Βουλπιώτης απαλλάχθηκε ομόφωνα, κυρίως χάρη στις ευνοϊκές καταθέσεις των Βρετανών μυστικών πρακτόρων, στις επιστολές ατόμων που είχαν αποφυλακιστεί από τις γερμανικές φυλακές χάρη στη μεσολάβησή του και κυρίως χάρη στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, προέδρου των Ελλήνων Τεκτόνων ( το 1950 ο Χατζηπάνος ως υπουργός ενεπλάκη στο «σκάνδαλο των καυσίμων» και αναγκάστηκε να παραιτηθεί). Ο εισαγγελέας Βελούζος όμως, δεν δέχθηκε την αθώωση Βουλπιώτη και ανέπεμψε την υπόθεση για εκ νέου εκδίκαση.
Στη νέα δίκη που ακολούθησε οι μάρτυρες κατηγορίας που εξετάστηκαν, όπως ο Στρατηγός Κλεάνθης Μπουλαλάς, ο δημοσιογράφος Δημήτριος Σβολόπουλος και ένας πρώην πράκτορας της γερμανικής SD (Υπηρεσία Ασφαλείας) ο Ιάσων Μανδηλαράς, τόνισαν ότι από τη συνεργασία τους με τον Βουλπιώτη δεν διαπίστωσαν κάτι επιλήψιμο. Ο Βουλπιώτης αθωώθηκε πανηγυρικά για τη δράση του στην Κατοχή και τα έξοδα της δίκης του πλήρωσε το Δημόσιο. Χαρούμενος ο Βουλπιώτης δεξιώθηκε τους δικηγόρους και τους φίλους του στο εστιατόριο «Αβέρωφ».
Η νέα δίκη Βουλπιώτη και η εμπλοκή Κων/νου Καραμανλή
Μετά το τέλος του Εμφυλίου, ο Βουλπιώτης απερίσπαστος ασχολήθηκε ξανά με επιχειρηματικές δραστηριότητες. Το 1952 κλήθηκε από την κυβέρνηση Παπάγου να προσελκύσει γερμανικές επενδύσεις στους τομείς τους οποίους γνώριζε. Κάποια στιγμή ο Βουλπιώτης βρέθηκε ξανά κατηγορούμενος. Συγκεκριμένα, το 1955 δικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση σε βάρος του Υφυπουργού Συγκοινωνιών Κωνσταντίνου Παπακωνσταντίνου, τον οποίο είχε καταγγείλει ότι ζήτησε μίζα από την Siemens. Εκτός από τον Παπακωνσταντίνου, βασικός μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Βουλπιώτη ήταν ο πολιτικός προϊστάμενός του, Υπουργός Συγκοινωνιών Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο δικηγόρος υπεράσπισης του Βουλπιώτη ήταν ο άγνωστος, τότε, νεαρός Τάκης Μακρής από τη Θεσσαλονίκη. Όπως γράφει ο Ιάκωβος Χονδροματίδης: «Ο Μακρής, έγινε αργότερα υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή και ήταν ο άνθρωπος κλειδί στην υπόθεση Μέρτεν, που ταλαιπώρησε τον πολιτικό κόσμο της χώρας». Τελικά ο Βουλπιώτης καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Όμως μετά την αποφυλάκισή του υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Πήγε στην Ιταλία απ’ όπου επέστρεψε το 1965 στη χώρα μας. Δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά όμως με επιχειρήσεις και πολιτική. Ο Ιωάννης Βουλπιώτης πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1999 μετά από απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια.
Το ντοσιέ με τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας, η ερωμένη του Βουλπιώτη και η εξαφάνισή του.
Ο Ιάκωβος Χονδροματίδης αποκαλύπτει και μια ακόμα άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία με πρωταγωνιστή τον Βουλπιώτη και ένα ντοσιέ όπου βρίσκεται καταγεγραμμένος όλος ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας. Η τύχη του ντοσιέ αυτού αγνοείται μέχρι σήμερα…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Βουλπιώτης δημιούργησε ερωτική σχέση με την παλιά του γνώριμη Ντόροθι Κλόντιους, σύζυγο του πανίσχυρου οικονομολόγου Καρλ Κλόντιους, ο οποίος ήταν ειδικός απεσταλμένος του Χίτλερ για τα οικονομικά ζητήματα των Βαλκανίων με έδρα τη Ρουμανία και γνώριζε μυστικά για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Ο Κλόντιους πέθανε στις 15 Ιανουαρίου 1952. Η ερωτευμένη Ντόροθι αποκάλυψε στον Βουλπιώτη ότι οι Γερμανοί είχαν φυλάξει μέσα σε ένα μεγάλο μαύρο ντοσιέ, που βρισκόταν σε ένα σιδερένιο κιβώτιο μονής (δεν αναφέρεται ποιας) του Αγίου Όρους, όλα τα μυστικά για το υπέδαφος της Ελλάδας. Το κιβώτιο είχαν παραδώσει στη μονή λίγο πριν φύγουν από την Ελλάδα οι Γερμανοί (Οκτώβριος 1944), με την ελπίδα ότι με τη χρήση νέων όπλων θα κέρδιζαν τον πόλεμο και θα επέστρεφαν για να λεηλατήσουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Η Ντόροθι είχε επιστρέψει στη Δύση από τις σοβιετικές φυλακές όπου κρατούνταν (σύμφωνα με γερμανικές πηγές) και δημιούργησε ερωτική σχέση με τον Βουλπιώτη. Το μυστηριώδες μαύρο ντοσιέ βρέθηκε, εξίσου μυστηριωδώς, στα χέρια του Βουλπιώτη, ο οποίος το παρέδωσε σε Υπουργό της κυβέρνησης ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι άγνωστο όμως τι απέγινε. Το πιθανότερο, γράφει ο Ι. Χονδροματίδης, είναι «πως βρίσκεται σκονισμένο στα υπόγεια κάποιου υπουργείου». Συμφωνούμε απόλυτα με τον κύριο Χονδροματίδη, άλλωστε το παράδοξο θα ήταν στην Ελλάδα να έχει αξιοποιηθεί η, έτοιμη, έρευνα των Γερμανών για τον ορυκτό πλούτο του υπεδάφους της…
Ποιος ήταν τελικά ο Ιωάννης Βουλπιώτης;
Ο ελληνομαθής αρχαιολόγος δρ. Ρόλαντ Χάμπε, διερμηνέας του γερμανικού στρατηγείου στην Αθήνα, γράφει για τον Βουλπιώτη: «Ήταν γνωστό ότι ο κύριος Βουλπιώτης διηύθυνε ένα μεγάλο μέρος του ΕΔΕΣ Αθηνών. Χάρη στις ικανότητές του και τις σχέσεις του με τις γερμανικές υπηρεσίες- ακόμη και με τον ανώτατο διοικητή, τη Γενική Διοίκηση, αλλά και τον επικεφαλής των Ες Ες και της Αστυνομίας στην Αθήνα, κατόρθωσε να αποκτήσουν τα Τάγματα Ασφαλείας της κυβέρνησης Ράλλη γερμανικό εξοπλισμό και να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση των κομμουνιστών».
Ο Ιάκωβος Χονδροματίδης γράφει ότι ο Βουλπιώτης ήταν ικανός επιχειρηματίας, ευφυέστατος, πολυμαθής και κοσμοπολίτης. Επίσης ήταν πολύ εργατικός, συνεπής, αποτελεσματικός, αλλά είχε «ποτιστεί» με τον γερμανικό κυνισμό και τη σκληρότητα. Βασικό στοιχείο της ζωής του ήταν το χρήμα, που το χρησιμοποιούσε για να έχει δύναμη και επιρροή, αλλά και για να εξαγοράζει συνειδήσεις και ανθρώπους. Αν και δεν καταδικάστηκε ποτέ ως δωσίλογος, σίγουρα το ελληνικό κράτος δεν ασχολήθηκε με τις σκοτεινές πτυχές της ζωής του.
