Γροθιά στο στομάχι τα όσα εξομολογείται στην «Πελοπόννησο της Δευτέρας» ο Κωνσταντίνος Κούκιος, συντονιστής διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Άγιος Ανδρέας».
Κι όταν λέει «τέτοιες κουβέντες» ένας άνθρωπος με τόση εμπειρία και που εδώ και ενάμιση χρόνο είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης,
καταλαβαίνετε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και πόσο ανεξέλεγκτη κινδυνεύει να γίνει η κατάσταση…
Ο Κωνσταντίνος Κούκιος δεν κρύβει:
Οτι το ΕΣΥ είναι στο όριο της κατάρρευσης.
Οτι είναι αδιανόητο να διαχωρίζονται ασθενείς ή να τους κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα.
Οτι τα περιφερειακά νοσοκομεία «ρουφάνε το αίμα» των κεντρικών νοσοκομείων.
Οτι βασιλεύει εδώ και χρόνια ένας απίστευτος στρουθοκαμηλισμός.
Οτι δεν υπήρξε και δεν υπάρχει κανένα στρατηγικό σχέδιο για την αναβάθμιση της Δημόσιας Υγείας.
Οι επισημάνσεις του Διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής του «Αγιος Ανδρέας»:
«Δεν βλέπω ορατό ένα λοκντάουν. Μια τέτοια απόφαση είναι καθαρά κυβερνητική και δεν νομίζω πως η κυβέρνηση θα πήγαινε τώρα σε λοκντάουν, για πολλούς και διάφορους λόγους. Το πρόβλημα είναι πράγματι είναι πολύ σοβαρό. Ο κορονοϊός θερίζει, καθημερινά τα περιστατικά αυξάνονται, είμαστε σε πολύ οριακές καταστάσεις αλλά με τους άλλους ασθενείς τι γίνεται; Αυτούς πού θα τους βάλουμε; Θα τους παρατήσουμε; Δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι;
Σχεδόν όλο το νοσοκομείο έχει τεθεί στις υπηρεσίες του κόβιντ. Και υπάρχει πρόταση να μη δέχεται ο «Αγιος Ανδρέας» περιστατικά από άλλα νοσοκομεία που δεν αφορούν κόβιντ. Θα τους αφήσουμε να πεθάνουν στον δρόμο, δηλαδή, αυτούς με τα άλλα σοβαρά προβλήματα;».
«Υπάρχει μια γενικότερη υστερία που οδηγεί σταδιακά αλλά δραματικά σε κατάρρευση του συστήματος. Σε ολοκληρωτική κατάρρευση. Βλέπω έναν αδιανόητο στρουθοκαμηλισμό. Βάζουμε το κεφάλι μας μέσα και κάνουμε πως δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Καμία κυβέρνηση εδώ και χρόνια δεν προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα. Ολοι το έθαβαν…».
«Το μεγάλο, για μένα, και πιο σοβαρό πρόβλημα είναι τα περιφερειακά νοσοκομεία, που είναι σχεδόν διαλυμένα. Ο Πύργος δεν έχει καν γιατρούς. Στέλνουμε εμείς γιατρούς για εφημερίες. Και μάλιστα για διπλές εφημερίες, σε έξι μέρες. Αυτό σημαίνει ότι τις αντίστοιχες μέρες και ώρες στερούμαστε εμείς αυτούς τους γιατρούς. Και τώρα, έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και το Νοσοκομείο Αιγίου. Κι εκεί εικόνα διάλυσης. Ξέρετε τι θα γίνει; Θα φύγουν επικουρικοί γιατροί από τα νοσοκομεία της Πάτρας για να πάνε στο Αίγιο. Αυτοί οι γιατροί, όμως, θα λείψουν από εμάς. Δεν θα αναπληρωθούν. Αυτό λέγεται λύση; Οταν δεν λειτουργούν τα περιφερειακά νοσοκομεία, ποιος θα επιβαρυνθεί; Οταν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και στο δικό σου σπίτι. Γι’ αυτό και υπερφορτώνονται τα νοσοκομεία της Πάτρας».
«Και ξέρετε τι άλλο συμβαίνει; Καθυστερεί κόσμος να έρθει στο νοσοκομείο. Ερχεται έχοντας τρεις μέρες πυρετό και συμπτώματα. Γιατί δεν ήρθατε αμέσως; τους ρωτάμε. Και ξέρετε τι απαντούν; Οτι περίμεναν να εφημερεύουμε εμείς για να έρθουν, γιατί τους πέφτει μακριά το Ρίο. Δυστυχώς, έχουμε και τέτοια περιστατικά».
«Δεν υπάρχει καμία γραμμή άμυνας. Αυτό είναι το σοβαρό. Πριν φτάσεις στο κεντρικό στρατόπεδο, δεν συναντάς καμία γραμμή άμυνας. Οι δυνάμεις μας είναι διασκορπισμένες. Σε Κεφαλονιά, σε Ζάκυνθο, σε Αίγιο, σε Πύργο. Δεν ξέρω, είναι ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Κατακερματισμός δυνάμεων. Εχουμε ένα πόλεμο κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε όλοι σε ένα κοινό μέτωπο, αναγκάζεσαι να σκορπίσεις τις δυνάμεις σου και άλλος να πολεμά εδώ, άλλος πιο πέρα».
«Ακόμα και αυτό που έγινε με τις αναστολές, αποδείχθηκε μεγάλο σφάλμα… Ξεμείναμε από δυνάμεις την ώρα του πολέμου. Εφυγαν έμπειροι νοσηλευτές και ήρθαν καινούργιοι με μεγάλη διάθεση να προσφέρουν αλλά χωρίς εμπειρία. Ακόμα και σε γραμματειακή υποστήριξη υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Ερχονται επείγοντα έγγραφα και δεν υπάρχει προσωπικό να τα τακτοποιήσει και να τα τρέξει..Κι ο κόσμος τα βάζει μ’ εμάς. Μια παράνοια…».
«Βγάζω μια κραυγή αγωνίας και απόγνωσης γιατί ζω την κατάσταση από μέσα. Και δεν βλέπω φως πουθενά.
Ξαναλέω, οι άλλοι ασθενείς, που δεν έχουν σχέση με κόβιντ, τι θ’ απογίνουν; Γιατί τους πετάμε αυτούς; Μόνο οι ασθενείς με κόβιντ υπάρχουν; Ναι, σαφώς έχουν προτεραιότητα, ειδικά τα βαριά περιστατικά, αλλά οι άλλοι; Να πεθάνουν;».
«Βγαίνει πλέον και η κόπωση του συστήματος μετά από ενάμιση χρόνο και γίνεται πιο οξύ το πρόβλημα. Το ΕΣΥ γέρασε… Και κρατιέται στη ζωή με ενέσεις. Φεύγουν γιατροί και δεν αναπληρώνονται. Εγιναν λίγα πράγματα εδώ και χρόνια, και με λάθος τρόπο. Δυστυχώς, ποτέ δεν υπήρχε σχέδιο.
Και τον ιδιωτικό τομέα, όπως βλέπετε, κανείς δεν θέλει να τον ακουμπήσει… Δεν θα μπορούσε το Ολύμπιον να βοηθήσει σε αυτή τη συγκυρία; Δεν πρέπει κάποιος να το αποφασίσει;».
