Την πρώτη φορά που τυχαία άκουσα το «Pieces» ήμουν σίγουρος πως πρόκειται για κάποιον ξένο καλλιτέχνη. Αποφάσισα πως είναι Γάλλος, από εκείνους τους εναλλακτικούς τυπάδες που δημιουργούν μελωδίες ιδανικές για ένα roadtrip ή το τέλειο μουσικό χαλί για ένα χαλαρό απόγευμα. Οπως αποδείχτηκε, πίσω από αυτό το εθιστικό single βρισκόταν ο Ελληνογάλλος τραγουδιστής και τραγουδοποιός Γκοτιέ Βελισσάρης ή απλά Gautier και το νέο του άλμπουμ «In Limbo». «Οι κύριες επιρροές μου είναι ξένες. Μεγάλωσα με αμερικανική και αγγλική ποπ, ροκ, modern soul και εναλλακτικές σκηνές.
Ωστόσο, δεν κλείνω πόρτες. Ακούω από κλασική μουσική μέχρι τζαζ, αλλά και τοπικές μουσικές από τρίτες χώρες, όπως την Αφρική ή την Αραβία. Αυτή η ποικιλία είναι που καθορίζει την προσωπική μου μουσική πορεία. Νομίζω πως ως ακροατής έχω μάθει να αφομοιώνω τα πάντα, κάτι που μου βγαίνει και ως δημιουργός», μου συστήνεται με την ήρεμη αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει.
«Στο σπίτι δεν ακούγαμε Καζαντζίδη ή Θεοδωράκη. Ενας δίσκος του Vangelis ήταν η μόνη επαφή μου με την ελληνική μουσική. Κατάλαβα μεγαλώνοντας πως αυτό με διαφοροποιούσε αρκετά από τους συνομηλίκους μου.
Οι βάσεις μου ήταν εξαρχής ξένες, κι έτσι η μουσική που δημιουργώ είναι κι αυτή ξένη». Πριν από το ολοκαίνουριο «In Limbo», ο Gautier είχε κυκλοφορήσει άλλους δύο αγγλόφωνους δίσκους («Babylon», «Pink Cinnamon») και έχει πραγματοποιήσει συνεργασίες τόσο σε αγγλικό όσο και σε ελληνικό στίχο. «Εχω γράψει τραγούδια στα ελληνικά, αλλά τα έχουν ερμηνεύσει άλλοι.
Νομίζω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα δοκιμάσω κι εγώ κάτι στη γλώσσα μας. Μου το έχουν ζητήσει αρκετές φορές και, ξέρεις, όσο περνάει ο καιρός αυτή η ιδέα γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική». Συζητώντας για τη διαδικασία τού να γράψει σε μια γλώσσα διαφορετική από τη βασική του, προσθέτει: «Η γλώσσα είναι εργαλείο. Το πώς κουμπώνουν οι λέξεις με τη μελωδία είναι το ζητούμενο. Στα ελληνικά μού είναι λίγο πιο δύσκολο να βρω αυτή την ισορροπία, αλλά όταν συμβαίνει είναι μαγικό».
Στο παρελθόν πήρε την τολμηρή απόφαση να αφήσει πίσω του μια καριέρα σε πολυεθνικές εταιρείες για τη μουσική. «Για να κάνω τη μουσική που φαντάζομαι πρέπει να εργάζομαι όμως. Οπότε μπορεί να εγκατέλειψα την καριέρα μου κάποτε, αλλά σήμερα ακολουθώ μια παράλληλη πορεία στις επιχειρήσεις. Ισως η σωστή κίνηση θα ήταν να φύγω εκτός Ελλάδας, αλλά η αγάπη μου για την κόρη μου με κράτησε εδώ.
Αυτή η απόφαση, αν και δύσκολη, μου έδωσε την ευκαιρία να δω τη ζωή με διαφορετική ματιά», λέει και μιλώντας για την κόρη του φωτίζεται ολόκληρος. Ναι, η πατρότητα τον άλλαξε ριζικά. «Οι εγωισμοί φεύγουν από το παράθυρο. Το παιδί σου γίνεται ο πρωταγωνιστής και εσύ περνάς σε δεύτερη μοίρα. Δεν σημαίνει όμως ότι σταματάς να δημιουργείς.
Απλώς βρίσκεις τρόπους να τα συνδυάσεις όλα, να γίνεις πιο πρακτικός και αποτελεσματικός. Η δημιουργία είναι σαν μια εσωτερική φλόγα που δεν σβήνει ποτέ». Ο Gautier ταξιδεύει συχνά, μια βόλτα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram το επιβεβαιώνει. Το ταξίδι του στο Κάιρο και η εμπειρία της πλατείας Ταχρίρ τις μέρες της αιγυπτιακής επανάστασης το 2011 είναι αναμνήσεις που δεν θα σβήσουν ποτέ. «Ηταν καθοριστικές στιγμές, όχι μόνο για την Ιστορία, αλλά και για μένα προσωπικά. Ζούσα τη δική μου προσωπική επανάσταση. Εκείνη την περίοδο πήρα την απόφαση να τα δώσω όλα για τη μουσική.
Τελικά, τα χρήματα τελείωσαν κι επέστρεψα στη δουλειά, αλλά έκτοτε υιοθέτησα μια τελείως διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή και τη μουσική μου. Πήρα ένα πολύτιμο μάθημα: δεν χρειάζεται να εγκαταλείπεις τα όνειρά σου, αλλά να βρίσκεις τρόπους να τα συντηρείς».
Περιγράφοντας εκείνες τις μέρες, θυμάται: «Η ενέργεια στην πλατεία Ταχρίρ ήταν σαν να μπορούσες να την αγγίξεις. Υπήρχε φόβος, αλλά και ελπίδα. Κάθε στιγμή ένιωθες ότι κάτι μεγαλύτερο από εσένα συμβαίνει. Αυτή η αίσθηση σε αλλάζει, σε γεμίζει δύναμη αλλά και ευθύνη».
Ο νέος του δίσκος «In Limbo» περιγράφει μια δύσκολη περίοδο της ζωής του. «Ηταν μια εποχή όπου όλα ήταν μετέωρα. Κάποια τραγούδια γεννήθηκαν τότε και κατέληξαν στον δίσκο. Το ‘’Pieces’’, για παράδειγμα, είναι ένα κομμάτι που δουλέψαμε μαζί με τον παραγωγό μου, τον Βασίλη Ντοκάκη.
Μιλά για τον θάνατο της ελπίδας σε μια σχέση, αλλά και για τη νέα αρχή που γεννιέται μέσα από αυτό το τέλος. Νομίζω ότι πολλοί θα ταυτιστούν με το συναίσθημα». Οταν τον ρωτώ για τη διαδικασία σύνθεσης της μουσικής του, ο Gautier γίνεται σχεδόν ποιητικός: «Η έμπνευση είναι σαν κεραυνός. Πρέπει να τον κρατήσεις, ακόμα κι αν νιώθεις πως βρίσκεσαι εν μέσω καταιγίδας.
Είναι μια στιγμή όπου υποσυνείδητα μηνύματα γίνονται νότες. Δεν μας ανήκει η μουσική. Είμαστε μόνο αγγελιοφόροι. Από τη στιγμή που γεννιέται, ανήκει στον κόσμο. Κι αν καταφέρεις να κάνεις τους άλλους να νιώσουν κάτι μέσα από αυτή, τότε έχεις πετύχει», λέει, επισημαίνοντας ότι η μουσική είναι πάνω απ’ όλα ένα μέσο επικοινωνίας, ό,τι πολυτιμότερο για εκείνον δηλαδή.
Το πιάνο είναι το αγαπημένο του όργανο, αν και ξεκίνησε θέλοντας να γίνει κιθαρίστας. «Το πιάνο είναι πλούσιο, γεμάτο χρώματα. Μπορώ να εκφράσω συναισθήματα που δεν μπορώ με κανένα άλλο όργανο. Είναι σαν να μιλάς μια γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι, χωρίς να χρειάζονται λέξεις».
Εκτός από τα τραγούδια, ο Gautier φαντάζεται τη μουσική του σε ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. «Η μουσική έχει την ικανότητα να δίνει βάθος σε μια ιστορία. Το να ακούσεις το τραγούδι σου να δένει με μια σκηνή είναι μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις».
Οσο για το μέλλον, ο καλλιτέχνης είναι αισιόδοξος. «Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ μουσική όπως τη φαντάζομαι. Να συνεργάζομαι με ανθρώπους που πονάνε την τέχνη τους. Η μουσική είναι ένα ταξίδι ζωής, κι εγώ θέλω να συνεχίσω να το ακολουθώ». Τι μήνυμα θέλει να περάσει; «Δεν νομίζω πως έχω θαυμαστές. Ελπίζω όμως να έχω ακροατές. Αν καταφέρω να κάνω μερικούς από αυτούς να νιώσουν έστω και λίγη από τη μαγεία και την αγάπη που νιώθω εγώ για τη μουσική, τότε έχω επιτύχει και δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο… Eίμαι ευτυχής».
