Η Μαρία Κορινθίου και ο Γιάννης Αϊβάζης ταξιδεύουν στην Κύπρο για την θεατρική παράσταση «Ο τελευταίος χορός» στην οποία συμπρωταγωνιστούν.
Με αφορμή αυτή την παράσταση, η Μαρία Κορινθίου και ο Γιάννης Αϊβάζης έδωσαν την πρώτη τους κοινή συνέντευξη μετά τον χωρισμό τους στο Down Town Κύπρου και άνοιξαν τις καρδιές τους στον Γιώργο Πράσινο.
Όταν έσκασε η είδηση του χωρισμού σας, σχεδόν ταυτόχρονα ανακοινώθηκε πως θα δουλέψετε μαζί σε παράσταση. Είχατε δεύτερες σκέψεις γι’ αυτή την παράσταση, με την έννοια ότι εκεί που πάει να απεμπλακεί ο ένας από τον άλλον, πάλι μαζί θα είστε;
Μαρία: Όχι, γιατί δεν αισθάνθηκα ότι πάω να «απεμπλακώ». Ήταν μια απόφαση, κάτω από μεγάλη σκέψη, για το πώς θα οριοθετήσουμε και θα δρομολογήσουμε την προσωπική μας ζωή.
Μαρία: Μέσα σε αυτή την περίοδο που μας είχε γίνει η πρόταση, έπεσε στο τραπέζι η κουβέντα «τώρα τι κάνουμε με
το θεατρικό;», αλλά είμαστε επαγγελματίες και προχωρήσαμε σε αυτό που είχαμε συμφωνήσει, οπότε δεν μπήκαν στη μέση οι ανησυχίες, και το «τι γίνεται μετά».
Γιάννης: Ευτυχώς, και οι δύο σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, και αυτό είναι πρωταρχικής σημασίας.
Μαρία: Ναι, αλλά προτιμήσαμε να αφήσουμε να βγει αυτό στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, ακριβώς για τον λόγο που έγραψε ο σπουδαίος και αγαπημένος Ουμπέρτο Έκο. Για να είναι όλα πιο ήπια και να περάσει πιο «αναίμακτα» για εμάς, για την ψυχική μας ηρεμία, για το παιδί που ήταν λίγο
πριν ξεκινήσει την σχολική χρονιά.
Γιάννης: Σκοπός μας δεν ήταν να ανατρέψουμε τον Ουμπέρτο Έκο, αλλά σε μια περίοδο που όλα είναι -θεωρητικά- πιο ήσυχα, που οι περισσότεροι είναι διακοπές, και τα μοναδικά νέα έχουν να κάνουν με πιο ευχάριστα πράγματα, να βγει το «νέο» αυτό για εμάς, να «φύγει» από πάνω μας, και να προχωρήσουμε. Ήταν συνειδητή απόφαση. Κι η αλήθεια είναι ότι τα Μέσα μας σεβάστηκαν.
Σκεφτήκατε καθόλου μήπως βιαστήκατε να χωρίσετε;
Μαρία: Μα, γιατί το ρωτάνε συνέχεια αυτό;
Ίσως γιατί ήσασταν ένα πολύ ταιριαστό και αγαπητό ζευγάρι, που σχεδόν σας γνωρίσαμε μαζί…
Μαρία: Και η αλήθεια είναι ότι ακόμα είμαστε. Όχι όπως μπορεί να το πάρει κάποιος… Εξακολουθούμε να είμαστε «οικογένεια», ο ένας έχει τον άλλο στην καθημερινότητά του. Απλά πήρε διαφορετική μορφή η σχέση μας. Τολμώ να πω πως η αγάπη μας, έχει δυναμώσει ακόμα περισσότερο. Πήραμε,
όμως, μια απόφαση και οφείλουμε να την σεβαστούμε. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα. Έγινε μυστικά και με πολλή προσοχή. Μέχρι να πάρουμε εμείς μια απόφαση, και να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατεύσουμε τα πάντα…
Γιάννης: Νομίζω ότι για να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο, έχεις περάσει από όλες τις φάσεις, της συζήτησης, της σκέψης, της
κατανόησης, της υποχώρησης. Το μόνο που μετράει είναι να είναι δύο άνθρωποι που να συνεννοούνται και να σέβεται ο ένας τον άλλον – και αυτό το έχουμε καταφέρει. Εμείς πήραμε τόσο σοβαρά -ως δύο ώριμοι ενήλικες άνθρωποι αυτή την απόφαση ζωής -απόφαση «οικογένειας» θα την έλεγα-, που να είσαι σίγουρος, πως με αυτή μας την απόφαση, δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο η αμφιβολία. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα.
Όταν το είπατε στην κόρη σας, την Ισμήνη, θυμάστε την αντίδρασή της;
Μαρία: Δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω για την Ισμήνη. Η Ισμήνη έχει αποφασίσει να μην αναφερόμαστε σε εκείνη, και το σέβομαι απόλυτα. Συγκεκριμένα, την παραδέχομαι γι’ αυτό.
Γιάννης: Είναι αλήθεια πως η Ισμήνη δεν θέλει να μιλάμε για εκείνη δημόσια, και ουσιαστικά μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται ακόμα
προστασία. Αυτό δεν πρέπει να κάνουν οι γονείς, άλλωστε; Να προστατεύουν τα παιδιά τους, όσο κι αν μεγαλώνουν… Αλλά αυτό προσπαθούσαμε να κάνουμε πάντα. Ακόμα και φωτογραφίες της Ισμήνης, σπάνια θα βρεις στα media.
Πλέον πώς είναι η καθημερινότητά σας; Δεν μένετε μαζί;
Μαρία: Όχι, δεν μένουμε μαζί.
Γιάννης: Έχω μετακομίσει σε ένα σπίτι κοντά. Για μένα, είναι πρωτόγνωρο γιατί ήμουν αυτός που έφυγα από το οικογενειακό σπίτι, και ομολογώ πως μου λείπουν πολλά από όσα έχω ζήσει στην προηγούμενη κατάσταση.
Έχετε σκεφτεί πώς θα αντιδράσετε όταν δείτε τον άλλον με άλλον σύντροφο;
Μαρία: Σίγουρα δεν είμαστε «Σουηδία». Οφείλω, φυσικά, να το δεχτώ, δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν ξέρω πώς θα νιώσω. Εξαρτάται από το μέγεθος, τον απόηχο, τον τρόπο που θα το μάθω, την γυναίκα που θα είναι δίπλα του… Πώς να το πω; Θα ήθελα ο Γιάννης να έχει δίπλα του μια γυναίκα «μεγάλων κυβικών». Αλλά δεν είναι νωρίς για να τα συζητάμε για αυτά;
Γιάννης: Συμφωνώ πως είναι νωρίς! Πολύ νωρίς, ίσως. Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα αντιδράσω, από τη μεριά μου. Κι εγώ, θέλω το καλύτερο για την Μαρία. Είμαι σίγουρος πως οι επιλογές της θα είναι μετά από σκέψη. Όταν έρθει η στιγμή, θα σου πω… (γελάνε).
