Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, έχουμε ανάγκη τον άνθρωπο, την αγκαλιά, το χαμόγελο, το χάδι, τη ζεστασιά, την τρυφερότητα, όλα εκείνα που η μάνα μας μας πρόσφερε απλόχερα όταν ήρθαμε στον κόσμο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή η ελπίδα και η πίστη ήταν το φως στα μάτια της μητέρας μου, που μου έλεγε να βρω τη δύναμη και να μην εγκαταλείψω.
Ξεκινώντας αντίστροφα από το τέλος προς την αρχή στη συνάντηση με τη δημοσιογράφο Λίλιαν Τσουρλή, μαθαίνω για τη δικιά της συμβουλή προς το γιό της· να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Γνωρίζουμε την άλλη οικογένεια που είναι πίσω από τις κάμερες και χωρίς αυτούς δεν υπάρχει τηλεόραση.
Μοιράζεται μαζί μας όλα όσα της εμπιστεύτηκαν οι επαγγελματίες της Υγείας μέσα στην πανδημία και σε αυτό το σημείο ως γυναίκα, εργαζόμενη και μητέρα αναφέρεται στο κράτος και στα αντανακλαστικά που πρέπει να έχει για να στηρίζει όσους έχουν πραγματικά ανάγκη!
Το ταξίδι συνεχίζεται στην Αθήνα της δεκαετίας του 90·μιλάει για τη γενιά που ξεκίνησε να παίζει στα χωράφια των σημερινών προαστίων του Αστικού ιστού και για την οποία η ζωή πέρασε ως νεράκι. Συνεχίζοντας αναφέρεται στις ιδιαίτερες στιγμές της επαγγελματικής της πορείας καθώς και το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Και αυτό που θυμάται με νοσταλγία είναι εκείνες οι αναμνήσεις· της ανεμελιάς, του παιχνιδιού, τα ήθη, τα έθιμα καθώς και τις γεύσεις των χωριών των Τρικάλων.
Γεννηθήκατε στην Θεόπετρα Καλαμπάκας η οποία είναι χτισμένη στις όχθες του Ληθαίου ποταμού και είναι γνωστή για το μοναδικό προϊστορικό μνημείο 130.000 χρόνων· το ομώνυμο σπηλαίο της. Ποιες οι μνήμες από τον τόπο σας που σας συνοδεύουν ακόμα και τώρα που ζείτε στην Αθήνα ;
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή μου μέχρι τα 6 μου ήταν μοιρασμένη σε Αθήνα και τα χωριά των Τρικάλων Θεόπετρα και Αρδάνιο. Οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες στην πρωτεύουσα και εμένα μ’ άρεσε να είμαι στο χωριό μαζί με τους παππούδες μου. Πήγα μέχρι και προνήπιο στο χωριό και οι ελάχιστες αναμνήσεις που έχω από τότε είναι το ατέλειωτό παιχνίδι στα δρομάκια με τους φίλους μου, το ξημέρωμα στα καπνοχώραφα όπου με έπαιρναν μαζί τους οι παππούδες μου. Κουτσό, βόλοι και μιμήσεις με αυτοσχέδιες στολές από σακούλες ήταν τα αγαπημένα μου, όπως και οι μοσχομυριστές πίτες της γιαγιάς μόλις έβγαιναν από τη γάστρα.
Βέβαια από τις καλύτερες στιγμές μου είναι τα ήθη και τα έθιμα που εφαρμόζονταν και εφαρμόζονται πιστά και με ιεροτελεστία στα Τρίκαλα σε όλες τις μεγάλες γιορτές. Ωραίες αναμνήσεις που δυστυχώς το παιδί μου δεν πρόκειται να τις έχει καθώς όλα έχουν αλλάξει στα χωριά.
Πόσο απείχε η δικηγορία που θέλατε να σπουδάσετε από τη δημοσιογραφία & τι ήταν αυτό που σας μάγεψε για να βρεθείτε στο χώρο του ρεπορτάζ ;
Και στη δημοσιογραφία αλλά και στην δικηγορία υπερασπίζεσαι κάτι…μια ιδέα, μια σκέψη, μια άποψη, μια είδηση σε διαφορετικό μετερίζι πάντα. Τώρα μετά από χρόνια που το καλοσκέφτομαι ίσως να μην ήμουν καλή δικηγόρος γιατί το καλό για μένα είναι πάνω από όλα. Όσο φυσικά για την απόφαση της αλλαγής πλεύσης ήταν απόφαση και σκέψη της στιγμής… Δεν μπορούσα να διαβάζω άλλο για να ξαναδώσω πανελλήνιες και πήγα και γράφτηκα κρυφά αρχικά από τους δικούς μου σε μια σχολή δημοσιογραφίας στο κέντρο της Αθήνας.
Βλέπεις δούλευα, είχα τα λεφτά μου και έκανα την κίνηση βλέποντας ένα φυλλάδιο. Όχι δεν είχα σκοπό την τηλεοπτική δημοσιογραφία… μ’ άρεσε να γράφω αλλά η ζωή τις περισσότερες φορές σε ρίχνει εκεί που δε θέλεις. Έγραψα σε τοπικά περιοδικά με ιδιαίτερο ζήλο καθώς ήμουν και αριστούχα στην έκθεση, δούλεψα σε δημοτικά ραδιόφωνα όπου και μαγεύτηκα αλλά ΄΄περπάτησα΄΄ τελικά στα καλντερίμια της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή ή αν απλά κάνω καλά αυτό για το οποίο πληρώνομαι, αλλά 26 χρόνια τώρα δεν έμεινα ποτέ χωρίς δουλειά και δεν επαναπαύτηκα καθώς κάθε μέρα περνάω από εξετάσεις στο χώρο μου…
Έχετε καλύψει αποστολές σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, τα μεγαλύτερα κοινωνικά γεγονότα, σεισμούς, καταστροφές, φωτιές, διαδηλώσεις, πορείες. Αλήθεια η χαρά & το δράμα πόσο απέχουν μεταξύ τους; Είναι παντού το ίδιο; Υπάρχει κάποιο γεγονός που σας συγκίνησε σε όλη αυτήν την πορεία που έχετε διατρέξει ;
Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Όλα τα θέματα τα έκανα δικά μου. Έκλαιγα με το παραμικρό, ξενυχτούσα ή χαιρόμουν σα μικρό παιδί, κινδύνεψε η ζωή μου. Κάθε δημοσιογραφικό λεπτό στη πορεία μου είναι μάθημα ζωής …έχει αφήσει και ένα μικρό λιθαράκι. Βέβαια δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Μέχρι και σήμερα κρατάω επαφές με ανθρώπους που είχα γνωρίσει σε γεγονότα που είχα καλύψει στα πρώτα μου βήματα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον μικρό Παναγιώτη από τη Μυτιλήνη. Την οικογένεια που ξεκληρίστηκε στη Ρικομεξ-στο σεισμό της Αθήνας. Τον έναν μαθητή στους Αρκιούς που τον είδα φέτος και το παιδάκι της τρίτης τότε έγινε ολόκληρος άντρας…τι να πρωτοθυμηθώ…
Αλλά θα σου πω το πιο πρόσφατο…εδώ και χρόνια ήθελα να κάνω ένα θέμα για τον παιδικό καρκίνο. Φέτος λοιπόν η εκπομπή special report στον Αντ1 μου έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Με την εκπομπή είχαμε κανονίσει συνεντεύξεις με γιατρούς και με την φοβερή Αναστασία που έχει νικήσει τον παιδικό καρκίνο. Πήγα λοιπόν στην μονάδα ογκολογίας αιματολογίας στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Κρήτης και η διευθύντρια και καθηγήτρια κυρία Στειακάκη μου επέτρεψε να μπω στους θαλάμους. Εκεί λοιπόν ΄΄στραπατσαρίστηκα΄΄ με την πραγματικότητα. Γνώρισα το Κατερινάκι που πριν ένα χρόνο την ημέρα των γενεθλίων της διεγνώσθη με λευχαιμία. Το πρόσωπο της, αυτά τα τεράστια μάτια και η φωνή της χαράχθηκαν στο μυαλό μου. Ήταν το χειρότερο και συγχρόνως το ωραιότερο θέμα που έκανα στη ζωή μου καθώς είδα από κοντά τον πόνο και τον αγώνα των γονιών και των παιδιών. Είδα την άλλη όψη της ζωής και η μάχη αυτού του παιδιού έγινε παράδειγμα στο παιδί μου…
Ζείτε στην Αθήνα από το 1990 έως και σήμερα, έχοντας μεσολαβήσει η έλευση του ευρώ στη ζωή μας, η ανάπτυξη, η οικονομική κρίση και η πανδημία, ποιες αλλαγές έχετε παρατηρήσει τόσο στο αστικό τοπίο όσο και στο φυσικό ; Πως θα σκιαγραφούσατε αυτές τις αλλαγές ;
Είμαστε μια γενιά που ξεκίνησε να παίζει στα χωράφια των σημερινών προαστίων του Αστικού ιστού και η ζωή μας πέρασε σα νεράκι μέσα από την εξέλιξη, μαζί και ιστορικά γεγονότα που εκείνη τη στιγμή μας φαίνονταν απλά στιγμές της καθημερινότητας μας. Ζήσαμε σε όλα τα βήματα μας μια νέα ιστορία….Το ευρώ ήταν στην αρχή σπαζοκεφαλιά αλλά προσαρμοστήκαμε… οι υπολογιστές έγιναν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητα μας και της ζωής μας ενώ στην αρχή ήταν αγγαρεία…
Η οικονομική κρίση πάντα υπήρχε στην ζωή όλων μας με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, απλά άλλοι την βίωσαν περισσότερο και άλλοι κατάφεραν να προσαρμοστούν πιο εύκολα, αλλά απείλησε ως τυφώνας πολλές ζωές. Είδαμε ολόκληρες πόλεις μεταναστών να στήνονται μέσα σε λίγες ώρες στα νησιά μας…Το φυσικό τοπίο άλλαξε και οι πολυκατοικίες μας έπνιξαν αλλά αυτό που ζούμε τώρα είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο επικίνδυνος αόρατος εχθρός για την ανθρωπότητα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου βγήκε τόσο γρήγορα εμβόλιο, για πρώτη φορά κλείστηκαν έθνη ολόκληρα στα σπίτια τους, τρέμουμε στο άκουσμα του τηλεφώνου, χάσαμε τόσους δικούς μας χωρίς να καταφέρουμε να τους αποχαιρετήσουμε… Ζούμε μια ταινία τρόμου χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε ποιο θα είναι το τέλος της…
Από τα ταξίδια σας στο εξωτερικό, τι ήταν αυτό που «ζηλέψατε» στους συναδέλφους σας που ασκούν ελεύθερο ρεπορτάζ; Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τους Έλληνες από τους Ξένους ρεπορτερ ;
Αν ζήλεψα κάτι ήταν τα μηχανήματα τους και ίσως η οργάνωση τους αλλά οι περισσότεροι ήταν και είναι by the book. Εμείς έχουμε ψυχή… θα κάνουμε το κάτι παραπάνω, θα κάνουμε την κριτική μας με τον τρόπο μας, θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε επειδή το θέλουμε πραγματικά, θα δώσουμε το είναι μας καθώς το κάθε θέμα γίνεται δικό μας… γινόμαστε ένα με αυτό, κάτι που δεν έχουν οι περισσότεροι ξένοι… Ίσως αυτοί έχουν να ζηλέψουν από εμάς το ταπεραμέντο μας
Η γυναίκα του σήμερα αγωνίζεται καθημερινά να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς ρόλους που κατέχει: είναι σύζυγος, μητέρα και εργαζόμενη. Εσείς σε ποιες στιγμές θα θέλατε το κράτος να σταθεί δίπλα σας και να σας βοηθήσει και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να συμβεί αυτό ;
Το κράτος θα ήθελα να με βοηθήσει στο να πάρει με προτεραιότητα το δικό μου το παιδί στο βρεφονηπιακό μιας και εργάζομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ και να έχει περισσότερη ευελιξία στο ωράριο και ίσως να καταφέρω να βγω νωρίτερα σε σύνταξη αφού πληρώνω κανονικά τόσα χρόνια ως στρατιωτάκι όλες τις εισφορές μου, καθώς δε το βλέπω να με θέλει κανείς καναλάρχης μέχρι τα 66 μου …
Πρέπει πλέον να δίνονται με προσοχή τα επιδόματα σε αυτούς που πραγματικά τα έχουν ανάγκη και να μπουν όλα τα επιδόματα και οι συντάξεις στο μικροσκόπιο καθώς ακόμη και σήμερα βρίσκουν κάποιοι τον τρόπο να καρπώνονται ανενόχλητοι πολλά πολλά από αυτά.. Το κράτος πρέπει να έχει τα αντανακλαστικά να είναι δίπλα σε αυτόν που πραγματικά το χρειάζεται…
Τον Οκτώβριο του 2020 βραβευτήκατε από την Ένωση Νοσηλευτών Ελλάδος, για το ήθος και τη διαχρονική προσφορά σας στην έγκυρη δημοσιογραφική ενημέρωση. Κατά τη διάρκεια των ρεπορτάζ τι ήταν αυτό που μοιραστήκανε μαζί σας οι επαγγελματίες της Υγείας μέσα στην πανδημία και θέλανε να το μεταφέρετε στην ελληνική κοινωνία ;
Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς ξημερώματα για να κάνεις μια συνέντευξη τους πριν μπουν στη μονάδα covid-19 μιας και δεν ήξεραν τι ώρα θα ξαναέβγαιναν ή θα μπορούσαν να πιάσουν το κινητό στα χέρια τους; Ή να βλέπεις το χαραγμένο πρόσωπο τους από την πολύωρη χρήση μάσκας, ή να σου λένε ότι πριν από λίγο έφυγε στα χέρια τους ένας συνάνθρωπος τους ή ότι επέλεξαν να μείνουν περισσότερο στο πλευρό κάποιου ασθενή τους την ώρα που το παιδί τους είχαν να το δουν μέρες; Ότι δεν είχαν χρήματα για συμπληρώσουν το νοίκι ή για τα εισιτήρια και έπρεπε όμως να πάνε στο νοσοκομείο;
Ξέρεις πόσοι από αυτούς ξέχασαν τα γενέθλια των δικών τους ανθρώπων αλλά γιόρτασαν των ασθενών τους; Πόσοι από αυτούς πάλευαν με τη λογική για να μην αγκαλιάσουν κάποιον μολυσμένο που τους ζητούσε απελπισμένα την ανθρώπινη επαφή; Πολλές από αυτές ήταν προσωπικές εξομολογήσεις που ποτέ δεν ακούστηκαν προς τα έξω γιατί ήταν τα δικά τους αγκάθια και μυστικά—ήταν οι μεταξύ μας εξομολογήσεις…. αλλά υπήρχαν και πολλά ακόμη παράπονα που δεν κατάφερα να τα βγάλω προς τα έξω αλλά το πάλεψα.
Επίσης όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ υπερήφανοι και για αρκετούς από αυτούς το τόσο καλοπροαίρετο δικό μας χειροκρότημα ήταν ειρωνεία γιατί την ίδια ώρα τους αμφισβητούσαμε …..
Από την Ελληνική δημόσια Τηλεόραση στην Ιδιωτική το 1989, έχουν περάσει 32 ολόκληρα χρόνια, πως αποτυπώνεται μέσα σας όλο αυτό το ταξίδι ως δημοσιογράφος αλλά και ως πολίτης ;
Η δημόσια τηλεόραση είναι το κράτος, η ποιότητα και η κατά γράμμα και η όχι και τόσο αμερόληπτη ενημέρωση…η ιδιωτική τηλεόραση είναι η ποικιλία, η διαφορετικότητα, το άγνωστο, η πολύπλευρη και ΄΄πολύπλοκη΄΄ ενημέρωση…ότι διαλέγεις παίρνεις και βλέπεις, αλλά μη ξεχνάμε ότι πλέον η δημόσια τηλεόραση δεν έχει να κάνει με το παρελθόν και είναι πολύ εύπεπτη και διαφορετικά ευχάριστη …
Θα ήθελα να μου μιλήσετε για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τις κάμερες και αποτελούν σημαντικό συνοδοιπόρο στα ρεπορτάζ σας, ώστε να φτάσουμε εμείς οι τηλεθεατές να δούμε το αποτέλεσμα που όλοι σας έχετε αφιερώσει χρόνο και κόπο…..
Οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες είναι η άλλη μας οικογένεια, η προέκταση μας. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε εμείς, δεν υπάρχουν τα θέματα μας, δεν υπάρχει τηλεόραση. Είναι οι οπερατέρ που κάνουν εικόνα την είδηση μας, οι ηχολήπτες που βάζουν τον ήχο για να μας ακούτε, οι μοντέρ που ολοκληρώνουν το παζλ της εικόνας, οι διευθυντές και οι αρχισυντάκτες που μας δίνουν εντολές, φλιτάρουν τα θέματα μας και δίνουν το ο.κ της ενημέρωσης… τι να πω…φωτιστές, σκηνοθέτες, γραφίστες, παραγωγοί, γραμματείς και όχι φαρισαίοι, καθαρίστριες και ένας ολόκληρος στρατός…
Ποιες ήταν εκείνες οι αρχές που διδαχτήκατε και από ποιους όχι μόνο για τη δημοσιογραφική σας καριέρα, αλλά και για την πορεία σας στη ζωή;
Αλήθεια, σεβασμός και ισορροπία … αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου, αυτά οι καθηγητές μου και αυτό λέω και εγώ στα νέα παιδιά. Πάνω σε αυτό το τρίπτυχο έχω μάθει να κινούμαι τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και στην επαγγελματική μου. Η αλήθεια δεν κρύβεται και ο σεβασμός σε όποιον είναι απέναντι σου είναι ευαγγέλιο…
Ποιο είναι εκείνο το σημείο στην Αθήνα το οποίο αγαπάτε και ποιο εκείνο που σας προξενεί θλίψη ;
Μ’ αρέσουν οι γειτονίες της παλιάς Αθήνας και οι γραφικές παραλιακές της γωνιές και οι συνοικίες της με τις γειτονίες της…δε μ’ αρέσει πια το παλιό εμπορικό κέντρο, δε μ’ αρέσουν τα σημεία της που πλέον εξαιτίας της παραβατικότητας δε μπορείς να περπατήσεις ελευθέρα, βέβαια κάτι τέτοιο συμβαίνει και σε όλες τις μεγαλουπόλεις τόσο του εξωτερικού όσο και της χώρας μας…
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω, τι είναι αυτό που σας δίνει θάρρος και αισιοδοξία μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη καθημερινότητα που ζούμε όλοι μας τον τελευταίο χρόνο ;
Η μαμά μου, στις δυσκολίες μου λέει… Είναι μια κακιά στιγμή θα περάσει…. Αυτό λέω και στον γιο μου όταν ξυπνάει από έναν εφιάλτη…. Αυτό λέω και στο εαυτό μου… Αν σκεφτούμε θετικά, αν εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας και αυτούς που έχουμε δίπλα μας τότε για όλα αυτά τα άσχημα που ζήσαμε και ζούμε, θα βρούμε τη δύναμη να τα ξεπεράσουμε γιατί δεν είμαστε μόνοι… πάντα το καλό υπερτερεί…
