Η ηπατική νόσος συνήθως σχετίζεται με τον αλκοολισμό ή την ηπατίτιδα, ωστόσο η παχυσαρκία και ο διαβήτης εξελίσσονται σε ολοένα και μεγαλύτερη απειλή για ενδεχομένως θανατηφόρα ηπατική βλάβη, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο New England Journal of Medicine.
Όπως υποστηρίζει η αναφορά, η προχωρημένη λιπώδης νόσος του ήπατος αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου που διατρέχει ένας άνθρωπος κατά σχεδόν επτά φορές. Πρόκειται, όμως, για σιωπηρό δολοφόνο, καθώς από τη στιγμή που θα αναπτυχθούν τα συμπτώματα που σχετίζονται με τη λιπώδη ηπατική βλάβη, το πρόβλημα είναι ήδη μεγάλο, προειδοποιεί η ερευνήτρια, Δρ. Jeanne Clark, διευθύντρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Johns Hopkins.
Η πάθηση εμφανίζεται όταν υπερβολικό λίπος αρχίζει να αποθηκεύεται στο ήπαρ, προκαλώντας φλεγμονή και ανάπτυξη ουλώδους ιστού. Η προχωρημένη λιπώδης νόσος του ήπατος, μάλιστα, έχει ξεπεράσει την ηπατίτιδα C ως βασική αιτία ίνωσης και μεταμόσχευσης του ήπατος.
Στον άνθρωπο, η λιπώδης νόσος του ήπατος συνδέεται με το μεταβολικό σύνδρομο, ένα σύμπλεγμα προβλημάτων υγείας που έχουν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, εγκεφαλικού επεισοδίου και διαβήτη τύπου 2. Περιλαμβάνουν, επίσης, αυξημένη αρτηριακή πίεση, υψηλό σάκχαρο αίματος, πλεονάζον κοιλιακό λίπος και μη φυσιολογικά επίπεδα χοληστερόλης.
«Συχνά υποτιμάται ο αυξανόμενος κίνδυνος προχωρημένης ηπατικής νόσου σε ασθενείς που είναι παχύσαρκοι, νοσούν από διαβήτη τύπου 2 και το λεγόμενο μεταβολικό σύνδρομο. Πολλοί από αυτούς μπορεί να πάσχουν από σιωπηρή αλλά προοδευτική ηπατική νόσο, που πιθανόν τελικά να αποδειχθεί θανατηφόρα», επισημαίνει ο Δρ. Scott Friedman, κοσμήτορας στην Ιατρική Σχολή Icahn του Νοσοκομείου Mount Sinai.
Για τη μελέτη, η Δρ. Clark και οι συνεργάτες της παρακολούθησαν σχεδόν 1.800 ανθρώπους που υπέφεραν από λιπώδη ηπατική νόσο για τέσσερα χρόνια, προκειμένου να δουν πώς η πάθηση επηρέαζε την υγεία τους.
Οι ερευνητές βρήκαν ότι καθώς αυξανόταν η ανάπτυξη λιπώδους ιστού στο ήπαρ, οι ασθενείς ήταν πιο πιθανό να υποφέρουν από επιπλοκές στο ήπαρ, όπως παθολογική συσσώρευση υγρού στην κοιλιά και νοητική σύγχυση λόγω της συγκέντρωσης τοξινών στο σώμα και στον εγκέφαλο.
Καθώς αυξανόταν η λιπώδης διήθηση του ήπατος, οι ασθενείς είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 και διαταραχή της νεφρικής λειτουργίας, σύμφωνα με τους συγγραφείς. Επιπλέον, οι πιθανότητες θανάτου ήταν επταπλάσιες για όσους έπασχαν από επιπλοκές του ήπατος, αποτελέσματα που υποδεικνύουν την ανάγκη επιφυλακής για τους παχύσαρκους και τους διαβητικούς.
«Τόσο οι ασθενείς όσο και οι πάροχοι φροντίδας πρέπει να γνωρίζουν ότι, ειδικά σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, παχυσαρκία και τα χαρακτηριστικά του μεταβολικού συνδρόμου, πρέπει να διερευνηθεί αν υπάρχει επίσης υποκείμενη βλάβη ή νόσος του ήπατος», τονίζει ο Δρ. Friedman.
Σημειώνεται, ωστόσο, ότι δεν θα αναπτύξουν ηπατική νόσο όλοι όσοι έχουν λιπώδες ήπαρ. «Φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν λίπος δεν θα πάθουν ποτέ φλεγμονή και ουλοποίηση, αλλά μια υπο-ομάδα αυτών -περίπου το 20-30%- πράγματι θα τα παρουσιάσει. Δεν γνωρίζουμε γιατί κάποιοι ασθενείς εμφανίζουν μόνο λίπος και τίποτα άλλο, ενώ άλλοι παρουσιάζουν φλεγμονή και ανάπτυξη ουλώδους ιστού», καταλήγει ο ειδικός.
