Της Σοφίας Καυκοπούλου
Η συνήθεια είναι έξη, δεύτερη φύση. Πολλές φορές στη σχέση φοβόμαστε ότι αν γίνουμε συνήθεια, ο άλλος θα μας θεωρεί κάτι δεδομένο. Κάτι που όποτε θέλει το βρίσκει, το αφήνει, το ξαναπιάνει. Κατ’ αρχάς δεν χρειάζεται η λέξη δεδομένο να έχει αρνητική σημασία. Όταν αγαπάς τον άλλον και επενδύεις σε μια σχέση είναι φυσιολογικό και συναισθηματικά ασφαλές να τον θεωρείς δεδομένο, να τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο. Όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Είναι λεπτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο να δείξουμε στον άλλο ότι δεν είμαστε δεδομένη κατάσταση, δηλα δή αντικείμενο, αλλά άνθρωπος με δική του βούληση, με δραστηριότητες, εργασία, προσωπικό χρόνο, που έχουμε επιλέξει να είμαστε δίπλα του, να μοιραζόμαστε τον κόσμο μας μαζί του. Συνεπώς, το να κρατάμε αποστάσεις χωρίς να υπάρχει αντικειμενικός λόγος, ή ακόμη και να τον αφήνουμε “στον πάγο”, περισσότερο από όσο πρέπει, όταν έχει δημιουργηθεί κάποια παρεξήγηση, είναι εσφαλμένη κίνηση. Γιατί κάθε άνθρωπος, όσο και αν κάτι τον στενοχωρεί, η φυσική του άμυνα δεν παύει να λειτουργεί. Σε αυτή μάλιστα την περίπτωση ο άλλος συνηθίζει να ζει χωρίς εμάς. Κάτι που δεν το θέλουμε, αν εξακολουθεί να μας ενδιαφέρει.
