Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Γιά μιά ἀκόμη φορά, μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός, νά ἑορτάσωμε τήν λαμπρά καί μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, ὡς τήν ὀνομάζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί νά ἀκούσωμε μέ τά ὦτα, οὐχί μόνον τά σωματικά, ἀλλά καί ἐκεῖνα τῆς ψυχῆς, τόν ὓμνον τῆς οὐρανίoυ ἀγγελικῆς χοροστασίας, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
Ὁ οὐράνιος καί ἀγγελικός αὐτός ὓμνος, ἐδόνησε τόν σύμπαντα κόσμον, τήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ σύμπασαν, ὡς δοξολογία καί αἶνος πρός στόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο καί ὡς σάλπισμα τῆς χαρμοσύνου πανηγύρεως ἐπί τῆς γῆς, γιά τήν καταλλαγή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν συνάνθρωπο καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τά λοιπά τοῦ Θεοῦ δημιουργήματα.
Ἡ διασαλευθεῖσα, ἓνεκα τῆς παρακοῆς, ἑνότης, ἀλλά καί ἡ εἰρήνη καί ἡ εὐφροσύνη, ἀποκαθίστανται μέ τήν κένωση τοῦ Θεοῦ, τήν ἑκούσια δηλαδή πτωχεία Του καί τήν ἐπί γῆς θυσιαστική παρουσία Του.
Ἀλλ΄ ὃμως, ἐνῶ οἱ Ἂγγελοι γιά μιά ἀκόμη φορά σαλπίζουν τόν ὓμνο τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης καί τῆ σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, οἱ ἐπί γῆς οἰκοῦντες, ἀδιαφοροῦν γιά τό μήνυμα, κωφεύουν γιά τόν εὐφρόσυνο πανηγυρισμό, ὁδηγοῦνται εἰς πράξεις πολέμου καί βίας, βάφουν μέ αἷμα τήν γῆ τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου καί ἀσεβοῦν εἰς αὐτό τό προσκλητήριο τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης.
Ἡ λαμπρά καί ὑπερκόσμιος πανήγυρις, εὑρίσκει δυστυχῶς ἓνα κόσμον, ὁ ὁποῖος ἒχει εἰδωλοποιήσει τόν ἑαυτό του, θεωρεῖ ὃτι αὐτός ἐξουσιάζει τά σύμπαντα, υἱοθετεῖ τό ἀνήθικον ὡς ἠθικόν, τό παράλογον ὡς λογικό, τό παράξενο καί παράδοξον ὡς φυσιολογικό, τήν πολυποίκιλη ἁμαρτία ὡς δικαιωματισμό, τόν πόλεμο ὡς ὑποχρέωση ἂφρονος ἐπιβολῆς καί καταστροφικοῦ ἐπεκτατισμοῦ, τήν γυναῖκα καί γενικά τό πρόσωπο τοῦ ἂλλου ὡς ἀντικείμενο ἡδονῆς ἢ ποικίλης συμφεροντολογικῆς ἐκμεταλλεύσεως, τό παιδί ὡς ἀποκλειστικό δικό του δημιούργημα καί ἰδιοκτησία καί οὐχί ὡς δῶρον τοῦ Θεοῦ.
Μᾶς θλίβει καί μᾶς πληγώνει ψυχικά ἡ ἐπώδυνη αὐτή κατάσταση, ὃπως διαμορφώνεται, πλέον, σέ παγκόσμιο στερέωμα. Ἡ ἀδικία, ἡ βία, οἱ πόλεμοι καί δυστυχῶς μεταξύ ὀμοδόξων, Ὀρθοδόξων, ἐν προκειμένῳ, Λαῶν, κατέχουν τά σκῆπτρα στούς ἀποστασιοποιημένους καιρούς μας.
Δέν θά εἲμασταν ἐκτός πραγματικότητος, ἐάν γιά τήν ἐποχή μας ἐπαναλαμβάναμε τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἐστί συνιών ἢ ἐκζητῶν τόν Θεόν. Πάντες ἐξέκλιναν, ἃμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἒστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἒστιν, ἓως ἑνός». (Ψαλμ. 13, 2-3)
Δηλαδή, «ὁ Κύριος ἒσκυψεν ἀπό τό ὓψος τοῦ οὐρανοῦ καί ἒρριψε τό βλέμμα Του στούς ἀνθρώπους, διά νά ἲδῃ ἐάν ὑπάρχει κάποιος μεταξύ αὐτῶν, πού νά ἒχῃ ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἢ νά ἐπικαλῆται μέ πίστιν τόν Θεόν καί νά προσπαθῇ νά εὐαρεστῇ εἰς αὐτόν.
Ἀλοίμονον ὃμως, ὃλοι ἐξετράπησαν ἀπό τήν εὐθείαν ὁδόν. Ἐξηχρειώθησαν καί διεφθάρησαν. Οὒτε ἓνας ὑπάρχει πού νά πράττῃ τό ἀγαθόν. Οὒτε ἓνας ὑπάρχει».
Ὃμως ὁ Πανοικτίρμων καί Πολυέλεος, ἐπιμένει καί τούς οὐρανούς κενώνει, τούς ὁποίους βλέπομε σχιζομένους μέ τήν δύναμη τῆς Σαρκωμένης Ἀγάπης. Θεώμεθα τήν οὐράνια δόξα, σήμερον, νά σπαργανοῦται μέσα στή φάτνη τοῦ Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ καί τό ἂστρο (Ἀργάγγελο κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο) νά ὁδηγῇ στήν συνάντηση μέ τόν ταπεινούμενο∙ τούς «σοφούς» νά ὑποκλίνωνται ἐνώπιον τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἀπογοητευμένοι ἀπό τήν κατά κόσμον γνώση καί σοφία∙ τούς ποιμένες νά βεβαιώνουν ὃτι ἡ ἁπλότητα καί ἡ ταπείνωση εἶναι ὁ δρόμος γιά τήν συνάντηση μέ τόν Ἂρχοντα τῆς Εἰρήνης∙ τά ἂλογα ὂντα νά προσκυνοῦν τόν σαρκωθέντα Λόγο∙ τά πάντα νά σαλπίζουν, ὃτι μόνον ἐκεῖ σ’ αὐτή τή γωνιά τῆς ἂκρας κένωσης καί ταπείνωσης καί τῆς ἂφατης θυσίας τῆς σαρκωμένης Ἀγάπης, εὑρίσκει ὁ ἂνθρωπος ὃ,τι ἒχασε διά τῆς παρακοῆς καί ὃ,τι ἀναζητεῖ ἐκ βάθους ψυχῆς του. Εὑρίσκει δηλαδή, τήν θεοείδειά του, τήν ἐσωτερική γαλήνη καί τήν εἰρήνη μέ τόν ἲδιο του τόν ἑαυτό, μέ τόν συνάνθρωπό του καί μέ τόν ἲδιο τόν Θεό.
Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ὃλα τά ἐρωτήματά μας βρίσκουν τίς ἀπαντήσεις τους, μέσα ἀπό τό ἂφατο καί μέγα Μυστήριο, τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ὃλα τά αἰτήματά μας, σήμερον ἐκπληρώνονται. Τήν ἐλευθερία καί τήν υἱοθεσίαν ἀπολαμβάνομε, διότι «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, ἳνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἳνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». (Γαλ.,4, 4-5). Τήν εἰρήνη θαυμαστά καί ὑπερκόσμια βιώνομε, ἀφοῦ ὁ «Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφες. 2, 14). Στήν ἀναζήτηση τῆς χαρᾶς, εὑρίσκομε τήν ἀπάντηση ἀφοῦ, ὁ ἂγγελος σαλπίζει διαχρονικά: «Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρᾶν μεγάλην…ὃτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ». (Λουκ, 2,10). Ἀλλά καί τήν Ἀλήθεια καί τήν Ἀγάπη μυστηριακά ἀπολαμβάνομε, ἀφοῦ οἱ ζῶντες «ἐν σκότει καί σκιᾷ, εὓρομεν τήν ἀλήθειαν καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος» (Ἐξαποστειλάριον Χριστουγέννων) καί «μετέστησεν ἡμᾶς, εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ». (Κολας. 1, 13)
Ὃσοι, λοιπόν, πιστοί, ὃσοι πανηγυρισταί μετά τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί Ἀρχαγέλλων, μετά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, ὃσοι διατηροῦμε στήν καρδιά μας αὐτή τήν σχέση μέ τόν νηπιάσαντα Κύριον, ἂς ἑνώσωμε σήμερα τήν βαθυτάτην ἐσωτερική φωνή μας καί τήν ἱκεσίαν ἂς προσφέρομεν, ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης καί ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας γεννηθέντος καί ἐν χερσί τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου βασταζομένου, Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σᾶς ἀσπάζομαι μέ πατρικήν ἀγάπην, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ ἐνανθρωπήσαντι Θεῷ ἡμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
U Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
