GALA: Πώς βρέθηκες να ανταγωνίζεσαι 3.000 ηθοποιούς για τον ρόλο της Ρόξι;
ΝΑΝΤΙΑ ΜΠΟΥΛΕ: Σε αυτές τις μεγάλες παραγωγές οι οντισιόν γίνονται κλειστές. Ζητείται από ατζέντηδες στο εξωτερικό να στέλνουν τους καλλιτέχνες τους. Εμένα με ενημέρωσε η εταιρεία μου. Είχα το πλεονέκτημα ότι είχα υποδυθεί τη Ρόξι ξανά και ήμουν υποψήφια για βραβείο εκείνη τη χρονιά, κάτι που παίζει μεγάλο ρόλο στο εξωτερικό, και απέδειξα ότι τα αγγλικά μου είναι πολύ καλά, οπότε κλήθηκα να πάρω μέρος στις ακροάσεις. Στην πρώτη οντισιόν έστειλα self tape και μετά συναντήθηκα με τον σκηνοθέτη στο Λονδίνο.
G.: Είχες άγχος στην πρώτη συνάντηση;
Ν.Μ.: Εννοείται! Το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι πιθανότατα δεν θα συμβεί. Δεν πας με τη λογική ότι θα σε πάρουν, ακριβώς επειδή είναι πάρα πολύς ο κόσμος που βλέπουν. Το άγχος είναι πολύ μεγάλο, αλλά από την άλλη υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι που δεν μπορείς να το ελέγξεις, και το οποίο εμένα προσωπικά με ξεαγχώνει. Ξέρω ότι δεν περνούν όλα από το χέρι μου.
G.: Πόσες φορές απαιτήθηκε να πας στο Λονδίνο μέχρι να μάθεις ότι τελικά πήρες τον ρόλο;
Ν.Μ.: Τρεις φορές. Υπήρχε πολύ καλό κλίμα. Ο σκηνοθέτης μού είπε ότι του κάνει αυτό που βλέπει, απλώς μετά όλο αυτό περνάει από την έγκριση της αρχικής ομάδας του Μπρόντγουεϊ, στην Αμερική. Οπότε χάνεις πάλι το νήμα. Την τελευταία φορά που έφυγα από το Λονδίνο δεν ήξερα και πάλι τι θα γίνει. Οταν με ειδοποίησαν ότι πήρα τον ρόλο, χάρηκα πάρα πολύ.
G.: Τι σημαίνει για σένα να ταξιδέψεις στην Ευρώπη ως μέλος αυτής της θεατρικής ομάδας;
Ν.Μ.: Καταρχάς, το «Chicago the Μusical» έχει μεγάλη αξία για μένα, διότι ήταν το πρώτο μιούζικαλ που είδα στο Λονδίνο κι έπαθα σοκ. Κι αυτό συνέβη σε μια φάση της ζωής μου που εδώ στην Ελλάδα έκανα χορό, τραγούδι, τηλεόραση, μια περίοδο όπου έπρεπε να αποσαφηνίσω ποια είναι η ταυτότητά μου.
Ημουν κι εγώ κάπως μπερδεμένη. Οταν είδα λοιπόν το «Chicago» -και μετά πολλά ακόμα μιούζικαλ- κατάλαβα ότι υπάρχει ένα μέρος στο οποίο συνδυάζονται όλα αυτά με πολύ αρμονικό τρόπο και που πρέπει να μπορείς να τα ταιριάξεις. Επαθα έρωτα! Εβλεπα το «Chicago» και σκεφτόμουν τι θεϊκό πράγμα είναι αυτό που παρακολουθώ. Για μένα είναι ένα τέλειο έργο. Η αισθητική του, οι χαρακτήρες του, οι χορογραφίες του, το ενδυματολογικό κομμάτι, το πολιτικό και κοινωνικό του σχόλιο είναι τέλεια δοσμένα.
G.: Πρακτικά, πώς θα οργανώσεις αυτά τα ταξίδια;
Ν.Μ.: Υπάρχει ένα logistic κομμάτι που είναι δύσκολο, διότι θα πάρω μαζί μου και την κόρη μου και αυτό θέλει καλή οργάνωση. Δεκαοχτώ χώρες μέσα σε οχτώ μήνες, με ένα τέτοιο έργο. Αν βάλω όμως στην άκρη αυτό το κομμάτι, είναι μια ονειρική κατάσταση.
G.: Πώς αποφάσισες να έχεις το παιδί μαζί σου;
Ν.Μ.: Ηταν κάπως αυτονόητο, δεδομένου ότι η περιοδεία θα διαρκέσει οχτώ μήνες και το παιδί είναι 3 χρόνων. Δεν μπορώ να λείπω μακριά του για τόσο διάστημα. Μέχρι τώρα, πολύ συνειδητά δεν είχα κάνει θέατρο για να μην απουσιάζω τα βράδια από κοντά της. Το συζητήσαμε τόσο οικογενειακώς όσο και με την παραγωγή και αποφασίσαμε το παιδί να είναι μαζί μου. Δεν θα το θυμάται, αλλά από την άλλη με τα ταξίδια σού μένουν πολλά πράγματα.
G.: Μου έκανε εντύπωση ότι τη θήλαζες μέχρι τα δυόμισί της χρόνια. Πόσο σε άλλαξε η μητρότητα;
Ν.Μ.: Η αλήθεια είναι πως όταν ήρθε η μικρή στον κόσμο -χωρίς αυτό να είναι συνειδητό και προγραμματισμένο- πάρα πολύ αυθόρμητα και φυσικά μού γεννήθηκε η ανάγκη να είμαι πολύ κοντά της. Οπότε έκανα πίσω επαγγελματικά. Ημουν συνέχεια δίπλα της κι έτσι προέκυψε ο θηλασμός για τόσο καιρό. Δεν ήξερα ότι θα μου έβγαινε μια τέτοια ανάγκη. Δεν ήμουν από τις γυναίκες που επιθυμούσαν διακαώς να αποκτήσουν παιδί. Από τότε που ήρθε, όμως, άλλαξε πολύ ο τρόπος που έβλεπα κυρίως τη δουλειά. Μέχρι τότε ήμουν εργασιομανής και χωρίς σταματημό σε σχέση με τα ωράρια. Μου έκανε κι εμένα εντύπωση να παρατηρώ τον εαυτό μου ν’ αλλάζει τελείως μπροστά σε αυτό. Μου προέκυψαν επίσης περισσότερες φοβίες. Αυτό από τη μία με θυμώνει και από την άλλη προσπαθώ να το επεξεργαστώ. Φοβάμαι από το να μην αρρωστήσει μέχρι να προσέξω στο αυτοκίνητο, τα ταξίδια με το αεροπλάνο, να τρώει καλά, τα πάντα… Ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου μέσα από την απόκτηση ενός παιδιού.
G.: Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου;
Ν.Μ.: Καταρχάς, αυτές τις φοβίες που ξεπήδησαν και για τις οποίες χρειάστηκε και χρειάζεται λίγη βοήθεια για να τις διαχειριστώ. Επίσης, βλέπω πολύ διαφορετικά όλα τα παιδιά του κόσμου. Πριν δεν είχα ιδιαίτερη επαφή μαζί τους. Θεωρώ, όμως, ότι δεν γίνεται ν’ αγαπάς το παιδί σου χωρίς ν’ αγαπάς πραγματικά και όλα τα παιδιά. Ολα θα μπορούσαν να είναι το παιδί σου και το παιδί σου είναι ένα από αυτά.
G.: Φοβόσουν να γίνεις μαμά;
Ν.Μ.: Οχι, απλώς θεωρούσα ότι δεν ήμουν έτοιμη. Πίστευα και το πιστεύω ακόμα ότι κάθε άνθρωπος οφείλει να περνάει ένα διάστημα προσηλωμένος στον εαυτό του, για να κυνηγήσει τα όνειρά του και για να κάνει δουλειά με τον εαυτό του, ώστε να μην έχει απωθημένα. Το βρίσκω πολύ σημαντικό.
G.: Πότε εσύ αντιλήφθηκες ότι οφείλεις ν’ ανακαλύψεις τις εσωτερικές αλήθειες σου;
Ν.Μ.: Νομίζω ότι ήμουν 23 ετών όταν ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία. Με βοήθησε να βάζω όρια στους γύρω μου, να αυτοπροστατεύομαι και όταν χρειάζεται, να φεύγω από καταστάσεις που μπορεί να με πληγώνουν.
G.: Κατανόησες τι σε κάνει ευτυχισμένη;
Μ.Ν.: Η ευτυχία είναι μια λέξη δύσκολη. Η ψυχοθεραπεία με έμαθε ότι χρειάζεται να παίρνεις και τον χρόνο σου κάποιες φορές και σε αυτό το χρονικό διάστημα μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα. Δεν χρειάζεται μονίμως να τρέχεις. Εμένα εκτός από την ψυχοθεραπεία με βοήθησε και το lockdown. Αυτή η αναγκαστική παύση -που με βρήκε να κάνω το «Chicago» στην Ελλάδα-, παρότι ήταν μια δύσκολη περίοδος για όλους, τη βίωσα καλά μέσα μου. Μου έδωσε χρόνο να ξεκουραστώ σωματικά και ψυχικά. Να πάρω απόσταση. Είδα τι ήθελα να κάνω. Δεν ήθελα να δουλεύω ασταμάτητα. Εκμεταλλεύτηκα αυτό το διάστημα για να δημιουργήσω το wellbe.gr, το οποίο χρειαζόταν χρόνο για ν’ αναπτυχθεί και να πάρει μια μορφή στο μυαλό μου. Ηταν και η περίοδος που έμεινα έγκυος. Σε αυτά τα δύο χρόνια γέννησα την κόρη μου, πήρα πιστοποίηση για να μπορώ να κάνω διαλογισμό σε άλλους και breathwork. Πήρα πιστοποίηση για να είμαι δασκάλα Gyrokinesis, που είναι μια μέθοδος εκγύμνασης. Αντί να αγχωθώ για το πότε θα γυρίσω στη δουλειά, άνοιξα τους ορίζοντές μου σε άλλα αντικείμενα με τα οποία πριν δεν προλάβαινα ν’ ασχοληθώ.
G.: Εχεις το σύνδρομο της «καλής μαθήτριας»;
Ν.Μ.: Εννοείται. (γέλια) Το είχα από μικρή. Μ’ έχει ζορίσει να προσπαθώ να είμαι καλή σε ό,τι κάνω, αλλά, από την άλλη, σε αυτή τη δουλειά πρέπει όντως να είσαι καλή. Δεν περιμένεις ότι κάποιος θα σου ανοίξει την αγκαλιά του και θα σου πει: «Παρακαλώ, περάστε, σας περιμέναμε».
G.: Με τον Γιώργο Ισαάκ είστε μαζί σχεδόν 10 χρόνια. Τι αγάπησες σ’ εκείνον και πότε συνειδητοποίησες ότι είναι ο άντρας της ζωής σου;
Ν.Μ.: Αγαπάω πολλά πράγματα σ’ εκείνον και η σχέση μας χτίστηκε με τα χρόνια. Συνεργαζόμασταν για χρόνια, αλλά ήμασταν σε διαφορετικές προσωπικές φάσεις και οι δύο. Νομίζω ότι κι εγώ ήμουν πολύ διαφορετική ως άνθρωπος πριν από 15 χρόνια που γνωριστήκαμε. Ο Γιώργος είναι ένας πάρα πολύ υποστηρικτικός και γενναιόδωρος συναισθηματικά άνθρωπος. Πολύ ταλαντούχος σε αυτό που κάνει. Είναι ένα μοντέλο άντρα που δεν μου ήταν οικείο στο παρελθόν. Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι είσαι με έναν σύντροφο με τον οποίο συμπορεύεσαι και που είναι ο καλύτερός σου φίλος – πέρα από την ερωτική σας σχέση. Είναι σίγουρα ο άντρας της ζωής μου και τον αγαπώ πολύ.
G.: Πώς νιώθεις που θα ξεκινήσει η ευρωπαϊκή περιοδεία στη χώρα μας;
Ν.Μ.: Eχω ένα σκίρτημα διότι θα παρουσιαστεί στα αγγλικά και νιώθω ότι είναι σαν να το ξαναπαρουσιάζω. Δεν αισθάνομαι τη σιγουριά ότι το έχω ξανακάνει. Θα είμαι και η μόνη Ελληνίδα σε ένα ξένο καστ και μου προκαλεί μια ωραία αναταραχή. Προς το παρόν, φεύγω για το Λονδίνο όπου για έναν μήνα θα κάνουμε πρόβες.
