Μία από τις πιο σκοτεινές πλευρές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν οι αδιανόητες λεηλασίες που διέπραξαν οι Ναζί σε όσες χώρες κατακτούσαν. Λεηλασίες που είχαν ως κύριο στόχο τις περιουσίες των Εβραίων, αλλά και ό,τι άλλο έβρισκαν πρόσφορο οι κατοχικές δυνάμεις, από ανεκτίμητα έργα τέχνης μέχρι το περιβόητο «Κεχριμπαρένιο Δωμάτιο» της Αικατερίνης στην Αγία Πετρούπολη. Μικρό μέρος από όλα αυτά επέστρεψαν στους ιδιοκτήτες τους μετά το τέλος του πολέμου.
Ομως υπήρξαν και περιπτώσεις που οι Ναζί είχαν φροντίσει να κρύψουν καλά τα κλεμμένα πολύτιμα αντικείμενα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολλοί αστικοί μύθοι για διάσπαρτους ανά την Ευρώπη θησαυρούς που περίμεναν να αποκαλυφθούν από φανερούς ή -κυρίως- κρυφούς τυχοδιώκτες χρυσοθήρες.
Ο Γιoχάνες Έρβιν Όιγκεν Ρόμελ, στρατάρχης της Ναζιστικής Γερμανίας και ίσως ο πιο δημοφιλής στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο θρύλος του «χρυσού του Ρόμελ»
Σε αυτό το ιδιότυπο «star system» των χαμένων θησαυρών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εξέχουσα θέση έχει ο λεγόμενος και «χρυσός του Ρόμελ». Μία υπόθεση που απασχολεί τη λαϊκή φαντασία εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες, έχοντας περάσει πλέον στη σφαίρα του μύθου, που όπως όλα δείχνουν θα πάρει μαζί του στον βυθό της Μεσογείου κάποια καλά κρυμμένα μυστικά. Και μαζί του αντικείμενα υψηλής αξίας, που κάποιοι τα υπολογίζουν να φθάνουν και κοντά στα 50 εκατομμύρια ευρώ σημερινής αξίας. Η συγκεκριμένη υπόθεση έχει όπως βλέπουμε και ονοματεπώνυμο. Το όνομα του Ερβιν Ρόμελ, του στρατηγού που συνέδεσε το όνομά του με τη δράση των Γερμανών στη Βόρεια Αφρική και του οποίου οι αναμφισβήτητες ικανότητες του έδωσαν το προσωνύμιο «Η Αλεπού της Ερήμου». Παρά τη φοβερή και τρομερή φήμη του, ο Ρόμελ δεν ήταν ο πιο φανατικός Ναζί. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς δεν υπήρξε ποτέ ένθερμος υποστηρικτής του Χίτλερ. Κάτι που πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή, καθώς παρά την τεράστια φήμη που συγκέντρωσε για τις στρατιωτικές του επιτυχίες και τη δημοφιλία του, κατηγορήθηκε, χωρίς όμως στοιχεία, ότι συμμετείχε στη συνωμοσία για την -αποτυχημένη τελικά- δολοφονία του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου του 1944. Υποχρεώθηκε να αυτοκτονήσει με μία κάψουλα υδροκυανίου στις 14 Οκτωβρίου του 1944, με αντάλλαγμα την προστασία της οικογένειάς του από αντίποινα.
Η παρουσία του στην Αφρική συνοδεύτηκε με ακρότητες εναντίον των Εβραίων, για τις οποίες την κύρια ευθύνη είχε ο υπαρχηγός του, και έμπιστος του Χίμλερ, Βάλτερ Ράουφ, που ήθελε να εφαρμόσει τακτικές Ολοκαυτώματος και στην Αφρική. Στην περίοδο που οι χώρες της Βόρειας Αφρικής ήταν υπό γερμανική κατοχή, οι Εβραίοι κυρίως από την Τυνησία και τη Λιβύη πέρασαν από μεγάλους διωγμούς με χιλιάδες να πεθαίνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ και οι περιουσίες τους έγιναν αντικείμενο λεηλασιών από τους Γερμανούς. Οσα πολύτιμα συγκεντρώθηκαν κλείστηκαν σε έξι μεταλλικά κουτιά και ετοιμάστηκαν για αποστολή στη Γερμανία. Κάπου εκεί αρχίζει η μυθιστορηματική πορεία του λεγόμενου και «Χρυσού του Ρόμελ», έστω κι αν η «Αλεπού» δεν είχε και τόσο μεγάλη ανάμειξη στη συλλογή του.
Kατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Τυνησίας, η μονάδα του Ρόμελ λέγεται ότι συγκέντρωσε χρυσό και άλλα πολύτιμα αντικείμενα αξίας δεκάδων εκατομμυρίων.
Ο Ερβιν Ρόμελ, διασχίζει την έρημο μεταξύ Τομπρούκ και Σίντι Ομάρ στη Λιβύη.
Η κυρίαρχη αφήγηση θέλει τα έξι αυτά μεταλλικά κουτιά να φορτώθηκαν μυστικά σε ένα πλοίο και να ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς την Κορσική, που θα αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό για τη Βόρεια Ιταλία κι από εκεί με φορτηγά θα μεταφέρονταν στη Γερμανία. Το σχέδιο αυτό αποκαλύφθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον Τσέχο Πέτερ Φλάιγκ, ο οποίος το 1954 αποκάλυψε ότι είχε σταλεί στην πόλη Μπαστιά της Κορσικής, με την ιδιότητά του ως δύτης για μία μυστική αποστολή. Εκεί, μαζί με τέσσερις άλλους αξιωματικούς, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του Φλάιγκ, έκριναν ότι το ταξίδι προς τη Γερμανία ήταν ριψοκίνδυνο. Αποφάσισαν λοιπόν να τον βυθίσουν στη θάλασσα, έτσι ώστε να έρθουν να τον πάρουν σε μεταγενέστερη φάση, όταν θα το επέτρεπαν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Ο νεαρός δύτης ανέλαβε να βρει ένα ασφαλές μέρος, μία υποθαλάσσια σπηλιά, περίπου ένα μίλι έξω από τις ακτές της Κορσικής. Οι ακριβείς συντεταγμένες καταγράφηκαν με τη μορφή κώδικα από τους αξιωματικούς των SS, οι οποίες σύμφωνα με τις φήμες γράφτηκαν πίσω από μία φωτογραφία που ανήκε σε έναν από αυτούς.
Μετά το τέλος του πολέμου πολλοί ήταν εκείνοι που άρχισαν να ψάχνουν τη θαλάσσια περιοχή έξω από την Μπαστιά, προς αναζήτηση του διαβόητου θησαυρού. Χωρίς όμως αποτέλεσμα, κάνοντας αρκετούς να υποθέτουν ότι επρόκειτο για μυθεύματα του Φλάιγκ. Ή ότι ο θησαυρός ήταν όντως υπαρκτός, αλλά δεν βρισκόταν σε εκείνο το σημείο ανοιχτά της Κορσικής. Το πιθανότερο είναι ότι τα πολύτιμα αντικείμενα των άτυχων Εβραίων είχαν μεταφερθεί αρκετά νωρίτερα από τον Ράουφ, κάτω από τη μύτη του Ρόμελ, ο οποίος φορτώθηκε να κουβαλά στην πλάτη του την ιστορία ενός θησαυρού με το όνομά του. Μάλιστα το παράδοξο είναι ότι η μοίρα επιφύλαξε στον σκληρό Ράουφ μία πιο ευτυχή κατάληξη από την υποκινούμενη αυτοκτονία του Ρόμελ, αφού κατάφερε να επιζήσει από τις δίκες των Ναζί, να περάσει μεγάλο μέρος στη Χιλή του Πινοσέτ και να πεθάνει το 1984 από καρδιακή προσβολή χωρίς να πληρώσει ποτέ για τις χιλιάδες εκτελέσεις Εβραίων.
ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ;
Ο θρύλος του «Χρυσού του Ρόμελ» έχει περάσει αναπόφευκτα και στη μαζική κουλτούρα μέσα από ταινίες, μία εκ των οποίων και ένας από τους πρώτους Τζέιμς Μποντ, με τον τίτλο «Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος» του 1963, όπου δύο δύτες φέρεται να έχουν σκοτωθεί αναζητώντας τον θησαυρό. Επίσης έχουν γραφτεί πολλά βιβλία που δίνουν το κάθε ένα τη δική τους εκδοχή, έχουν γυριστεί αμέτρητα ντοκιμαντέρ, ενώ το YouTube είναι γεμάτο από σύγχρονους Ιντιάνα Τζόουνς όπου ο κάθε ένας τοποθετεί τον θησαυρό σε πλείστα όσα σημεία της Μεσογείου, από την Κορσική και την Ιταλία, μέχρι τις ακτές της Αφρικής και την -πανταχού παρούσα- Ελλάδα. Μάλιστα οι φήμες για τη χώρα μας οργιάζουν, καθώς πολλοί θέλουν το πλοίο που έφυγε από την Αφρική να λοξοδρόμησε και να βυθίστηκε στη Ζάκυνθο, ή να κατέβασε τον θησαυρό στην Πάτρα, ή -στο πιο ακραίο σενάριο- να έφθασε μέχρι το Αιγαίο όπου βρίσκεται θαμμένος σε κάποιο νησί των Κυκλάδων.
Οι πιο ψύχραιμοι επισημαίνουν ότι ακόμα και αν υπήρξε ο θησαυρός, μοιάζει εξαιρετικά απίθανο να βρεθεί καθώς είναι αδύνατον να έχουν αντέξει τα έξι μεταλλικά κουτιά επί τόσες δεκαετίες. Ενώ και τα βαριά πολύτιμα αντικείμενα που περιείχαν θα έχουν σκεπαστεί από την άμμο του βυθού, απαιτώντας πιο εξειδικευμένες και πολυδάπανες τεχνικές για να έρθουν στην επιφάνεια. Υπάρχουν όμως και οι επίμονοι τυχοδιώκτες που επιμένουν ακόμα και σήμερα να αναζητούν αυτό το υποθαλάσσιο Ελντοράντο, με τις έρευνες να συνεχίζονται και στις μέρες μας από φανατικούς χρυσοθήρες, που με σύγχρονα μέσα αναζητούν όχι τόσο τα 50 και πλέον εκατομμύρια της αξίας του φορτίου. Οσο πολύ περισσότερο την τιμή και τη δόξα της ανεύρεσης του πιο διάσημου κρυμμένου θησαυρού στην πρόσφατη ιστορία, του θρυλικού «Χρυσού του Ρόμελ».
