Από τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή, ο David Bowie πυροδότησε έναν προσωπικό του χορό με την έννοια της θνησιμότητας. Έφτιαξε έναν ιστό λυρικών και ηχητικών στοχασμών για τον θάνατο, δημιουργώντας μια όμορφη ταπετσαρία που εξηγεί όλα όσα γνωρίζουμε ότι είναι αληθινά για τη μετά θάνατον ζωή.
Το ταξίδι του στη δισκογραφία μας προσφέρει ένα παράθυρο σε ένα μυαλό που ασχολείται διαρκώς με τις σκιές, δημιουργώντας έναν υποβλητικό και διαρκώς εξελισσόμενο διαλογισμό σχετικά με το τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις το άγνωστο.
«Πρέπει να έρθουμε σε επαφή με ένα πτώμα τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας», είπε ο «Starman» στο Esquire το 2004. «Η απόλυτη απουσία ζωής είναι η πιο ανησυχητική και προκλητική αντιπαράθεση που θα έχεις ποτέ».
-
- Η απόκοσμη περσόνα του, αμείλικτη στην αναζήτησή του για βελτίωση και γνήσιο επαναπροσδιορισμό των ρόλων του, τράβηξε χιλιάδες ανθρώπους να ακούσουν τη μουσική του.
Η πιο προφανής αντιπαράθεση του Bowie με τον θάνατο ήρθε στο τέλος της καριέρας του μέσω του πιο οδυνηρού του άλμπουμ, Blackstar, ενός μακάβριου δίσκου που ήθελε να ανάγει τον θάνατο σε μια μορφή τέχνης. Με αυτό το άλμπουμ, ο μαέστρος της ποπ μουσικής επιμελήθηκε ένα κύκνειο άσμα που όχι μόνο επέτρεψε μια ματιά στις τελευταίες στιγμές του πιο μυστικιστικού στοχαστή της μουσικής, αλλά έφερε στο τέλος του το μακροχρόνιο ενδιαφέρον του για τον θάνατο.
Για να κατανοήσουμε τη γοητεία του Bowie, ωστόσο, ο «χορός» του με τη σκοτεινή πλευρά ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν ο Major Tom εγκλωβιστεί στο διάστημα το 1969, με μια σειρά τραγουδιών που αφορούσαν τον θάνατο με διάφορους, αν και άμεσους, τρόπους. Για παράδειγμα, τα προηγούμενα κομμάτια του «Please Mr Gravedigger» και «We Are Hungry Men» δείχνουν τη σχέση του με την εξερεύνηση των σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης κατάστασης, το πρώτο εκ των οποίων αναπτύσσει μια αφήγηση για έναν παιδοκτόνο που σχεδιάζει να σκοτώσει έναν τυμβωρύχο.
Μετά το Space Oddity του 1969, ο Bowie είχε καθιερωθεί ως πρόδρομος στη μετατροπή της εξερεύνησης του θανάτου σε τέχνη, με έννοιες και χαρακτήρες που υπήρχαν έξω από τη σφαίρα της ρεαλιστικής, γνωστικής σκέψης. Το The Man Who Sold The World είχε πιο βαρύ πλεονέκτημα από τον προκάτοχό του, αλλά οι στίχοι του ήταν επίσης πολύ πιο σκοτεινοί, με θέματα που αντιμετώπιζαν το θανάσιμο μυστήριο, τη βία, την κατοχή και άλλες πτυχές της ύπαρξης.
Το να ενσωματώνουν οι μουσικοί τον θάνατο στη δουλειά τους δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά το έργο του Bowie με το θέμα του θανάτου ήταν τόσο συνεπές και πρωταγωνίστησε σε όλα όσα δημιούργησε που είναι αδύνατο να αγνοηθεί από τον λίγο πιο «ψαγμένο» ακροατή.
Ωστόσο, η προσήλωση του Bowie με τον θάνατο χρησίμευσε ως μεταφορά για σύνθετα υπαρξιακά και κοινωνικά θέματα, μια έμπνευση για διάφορες φάσεις ή καταστάσεις ύπαρξης και ως αγωγός για την αιτιολόγηση της. Ο Bowie ήξερε πώς να παίζει με φαινομενικά μονοδιάστατα θέματα και τι είναι τελικά πιο μονοδιάστατο από τον θάνατο, όταν πρόκειται να εξηγήσει τι σημαίνει να βιώνεις τη ζωή;
