Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο Κοσμάς είναι δεσπότης.
Ασφαλής στο κέλυφος του ευσεβισμού του
δεν ημπορεί ν’ ακούσει κοράσια
που πνίγουν τους λυγμούς τους
σ’ ένα πετραχήλι που – φευ! –
ασελγεί κατ’ εξακολούθησιν.
Εξομολόγηση, μυστήριο, σου λέει…
Αλλά ο παπάς του Κοσμά
δεν έχει αναστολές.
Βολές και ριπές εναντίον ανυπεράσπιστων κοριτσιών.
Κι ο Κοσμάς;
Κρατάει το ίσο…
Κι ας καμώνεται πως δεν ήξερε τίποτα.
Μια ζωή κρυμμένος καλά στην υποκρισία του.
Ο παπάς είναι στη φυλακή, κι ο Κοσμάς δεσμοφύλακας.
Μιας ηθικής που δεν γνωρίζει ήθος.
Ενός χριστιανισμού που δεν βιάζει την βασιλεία των ουρανών
αλλά άγουρα κορίτσια
που μια ζωή δεν τους φτάνει για να ξεχάσουν το μαρτύριο.
Κι ο Κοσμάς ανίδεος…
Μυρίζει θανατίλα.
Τάφος κεκονιαμένος.
Έξωθεν φαίνεται ωραίος, έσωθεν γέμει οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας.
