Έφυγε σε ηλικία 91 ετών ο Λάμπρος Κωνσταντόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία του υγρού στίβου στην Ελλάδα.
Αθλητής και πρωταθλητής με την ομάδα πόλο του ΝΟΠ, υπηρέτησε στην συνέχεια από νεαρή ηλικία και μέχρι το τέλος, σε διάφορες υπηρεσιακές και διοικητικές θέσεις, υποστηρίζοντας ακατάπαυστα την ανάπτυξη της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης στην Ελλάδα .
Ο ΝΟΠ και η Πάτρα αποχαιρετά ένα σπουδαίο άνθρωπο του αθλητισμού που η παρουσία του συνέβαλε στον αληθινό μύθο της πατρινής κολύμβησης και καταγράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΝΟΠ και του υγρού στίβου πανελλήνια.
Γεννήθηκε στην Πάτρα τον Ιούνιο του 1931, στα Ψηλά Αλώνια. Γόνος μιας σπουδαίας πατρινής οικογένειας με πρωτοπόρα πολιτική δράση και σημαντική κοινωνική προσφορά και έργο (όπως το Κωνσταντοπούλειο Ίδρυμα) .
Διαβάζουμε σε πρόσφατη συνέντευξη στον Ν. Χαραλαμπόπουλο:
«… Από 15 ετών βρίσκεται στον υγρό στίβο, αρχικά ως αθλητής, κολυμβητής του ιστορικού ΝΟΠ. Μάλιστα, αμέσως μετά τον πόλεμο αναδείχθηκε νικητής σε πανελλήνιους αγώνες, ως κολυμβητής στο πρόσθιο. Κατέκτησε μετάλλια ως παις και αργότερα ως έφηβος, στο αγώνισμα του προσθίου στο Ζάππειο κολυμβητήριο.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με το πόλο, όπου αγωνίστηκε από το 1948 μέχρι το 1951 στον ΝΟΠ και στη συνέχεια σταμάτησε τον αθλητισμό σε ηλικία μόλις 20 ετών. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «ένιωθα ότι είχα τις δυνατότητες να είμαι πρωταγωνιστής, δεν είμαι ο καλύτερος», και έτσι ξεκίνησε να ασχολείται με τα διοικητικά.
Έτσι, φτάνοντας στην Αθήνα το 1952 ξεκίνησε να εργάζεται σε μια μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση της εποχής, την Εταιρεία Οδών και Οδοστρωμάτων. Ήταν από το 1951 κριτής, χρονομέτρης και επόπτης γραμμών στο πόλο, ενώ από το 1955 και έπειτα ήταν διαιτητής…
… Ο Λάμπρος Κωνσταντόπουλος είχε να θυμηθεί αρκετές ανέκδοτες ιστορίες. Αμέτρητες φωτογραφίες στο αρχείο του, για άλλες εποχές. Θυμάται τη δεκαετία του ’40 και του ’50 στην Πάτρα, τότε που ξεκινούσε την καριέρα ως αθλητής.
Αναφορικά με τον τρόπο που κολυμπούσαν τότε οι αθλητές στην Πάτρα, θυμάται «οι προπονήσεις μας γίνονταν στο λιμενοβραχίωνα της Αγίου Νικολάου. Υπήρχε μια πλωτή εξέδρα που χρησιμοποιούσαμε για την αφετηρία και τον τερματισμό στην κολύμβηση. Δεν θα ξεχάσω το 1952 όταν κάποια στιγμή ο Ανδρέας Γεωργιάδης, πρόεδρος του ΝΟΠ χρειάστηκε τον Γιάννη Τούμπα, Ναύαρχο και μετέπειτα πρόεδρο της ΚΟΕ, να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των κάκιστων καιρικών συνθηκών και του αέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
