Τα στοιχεία των ήδη αρκετών μελετών, που έχουν συμπεράνει τις βλαβερές συνέπειες της μοναξιάς, έρχεται να συμπληρώσει ακόμη μια έρευνα, συγκρίνοντας τα αποτελέσματά της με αυτά διαφορετικών καταστάσεων που έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία. Πιο συγκεκριμένα, ερευνητές από Ινστιτούτο Regenstrief και την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα διαπίστωσαν ότι η μοναξιά είναι χειρότερη για τους ηλικιωμένους από τον αλκοολισμό, την παχυσαρκία και το κάπνισμα έως και 15 τσιγάρων την ημέρα.
«Με βάση τη βιβλιογραφία και την έρευνα, η μοναξιά έχει επιπτώσεις στην υγεία που είναι αρκετά σημαντικές και ισχυρές, οπότε με τον ίδιο τρόπο που ρωτάμε τους ηλικιωμένους: “Καπνίζετε; Ή μετράτε το σάκχαρό σας στο αίμα;” θα πρέπει να ρωτάμε και εάν αισθάνονται μόνοι» αναφέρει σε δελτίο τύπου η πρώτη συγγραφέας της μελέτης Δρ Monica Williams-Farrelly, ερευνήτρια Regenstrief και επίκουρη καθηγήτρια έρευνας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα.
Τα δεδομένα για τη μελέτη συλλέχθηκαν από την κλινική δοκιμή COADS (Caregiver Outcomes of Alzheimer’s Disease Screening), υποδεικνύοντας την επιτακτική ανάγκη για παρεμβάσεις που στοχεύουν στη μοναξιά πριν και μετά την παγκόσμια κρίση υγείας.
Μια από τις παρεμβάσεις που στοχεύει στη δημιουργία ουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων είναι και η ιδέα του «Κύκλου των Φίλων». Το ομαδικό αυτό μοντέλο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που διαρκεί τρεις μήνες επικεντρώνεται στην ενίσχυση της αλληλεπίδρασης και των φιλικών σχέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων. Τα αποτελέσματα ήταν θετικά μέχρι στιγμής, καθώς όχι μόνο συνέβαλε στη μείωση των συναισθημάτων μοναξιάς, αλλά και στη βελτίωση διαφόρων αποτελεσμάτων υγείας, όπως η υποκειμενική υγεία, η γνωστική ικανότητα και η θνησιμότητα, ενώ παράλληλα θα μπορούσε δυνητικά να μειώσει το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης.
Τα δεδομένα της μελέτης συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, η οποία ενίσχυσε την ήδη αυξανόμενη τάση της μοναξιάς μεταξύ των ηλικιωμένων ενηλίκων. «Το αίσθημα της μοναξιάς μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπιστεί και να αντιμετωπιστεί. Η πανδημία επιδείνωσε το ήδη υπαρκτό πρόβλημα» σημειώνει η Δρ Williams-Farrelly.
Η μελέτη αυτή όχι μόνο ρίχνει φως στις βαθιές επιπτώσεις της μοναξιάς στην υγεία και την ευημερία των ηλικιωμένων ενηλίκων, αλλά υπογραμμίζει επίσης τον κρίσιμο ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι επαγγελματίες της πρωτοβάθμιας φροντίδας στην άμβλυνση αυτού του ζητήματος. Με την ενσωμάτωση του ελέγχου μοναξιάς στη συνήθη περίθαλψη και την παροχή πόρων και παραπομπών, οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τις ζωές όσων υποφέρουν σιωπηλά.
