Βασίλης, Άννυ, Ανδρέας… Παιδιά που χάθηκαν από τους ανθρώπους που τους έφεραν στη ζωή… Παιδιά που έπρεπε να ζήσουν. Και όμως, ο ίδιος ο γονιός τους στέρησε την ίδια την ζωή.
Πως γίνεται ένας άνθρωπος να σκοτώνει το ίδιο του το παιδί; Πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Πως γίνεται από άνθρωπος να γίνεσαι τέρας;
Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ελλάδα δυστυχώς μετρά αρκετές παιδοκτονίες. Που μας πάγωσαν, μας σόκαραν, μας έκαναν να αναρωτηθούμε σε τι κοινωνία βρισκόμαστε…
ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΟΥΡΗ
Είναι η υπόθεση που κανείς μας δεν θέλει να θυμάται. Που αποκαλύπτει μία απίστευτη κτηνωδία.
Ο πατέρας Μανώλης Δουρής είναι εκείνος που αποκαλύπτεται ότι βασάνισε, βίασε και έπνιξε τον γιο του Νίκο, που ήταν μόλις 6 ετών. Στη συνέχεια για να καλύψει τα όσα φρικιαστικά έκανε κρύβει το πτώμα. Το έγκλημα γίνεται παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1993 στην Ερμιόνη Αργολίδας και αμέσως μετά αρχίζει το θέατρο απέναντι σε όλους που αναζητούν το αγόρι.
Είναι εκείνος που θα το εντοπίσει νεκρό στην… υποτιθέμενη προσπάθειά του ότι το ψάχνει. Είναι η κίνηση που τον προδίδει καθώς οι αστυνομικοί αρχίζουν και τον υποψιάζονται. Και ομολογεί τα όσα αποτρόπαια έκανε στο ίδιο του το παιδί.
Ακόμα και οι αστυνομικοί παγώνουν μπροστά στην περιγραφή. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως έφθασε στο σημείο να κακοποιήσει και να δολοφονήσει το ίδιο του το παιδί.
«Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε» λέει στην κυνική του ομολογία.
Αργότερα αρνείται ότι έκανε εκείνος το έγκλημα. Καταδικάζεται σε ισόβια αλλά μέσα στη φυλακή βιώνει και μία άλλη καταδίκη… την άγραφη. Οι κρατούμενοι δεν συγχωρούν το έγκλημά του. Και τον ξυλοκοπούν.
Ο Μανώλης θα γράψει ο ίδιος τον επίλογο… Αυτοκτονεί μέσα στις φυλακές στις 24 Φεβρουαρίου 1996. Το όνομά του, δεν θα ξεχαστεί ποτέ για ένα έγκλημα που δεν χωρά ανθρώπινος νους.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΝΝΥ
Όταν ακούς από έναν εισαγγελέα την φράση «Δεν μπορούσα να διαβάσω τη δικογραφία» αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι το έγκλημα ξεπερνά κάθε λογική. Αυτό συνέβη στην υπόθεση της δολοφονίας της 4χρονης Άννυ. Από τον ίδιο της τον πατέρα.
Το χαμογελαστό κοριτσάκι δολοφονείται και… τεμαχίζεται το Πάσχα του 2015. Στην αρχή δηλώνεται η εξαφάνισή του αλλά πολύ γρήγορα οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν τον ένοχο τον πατέρα της ο οποίος προχωρά σε μία ανατριχιαστική ομολογία.
Από τη Μεγάλη Παρασκευή μέχρι την Κυριακή του Πάσχα, ο δράστης τεμάχιζε και πολτοποιούσε τα μέλη και τα μαγείρευε, με διάφορα υλικά, για να μοιάζουν με φαγητά, σκορπώντας τα κομμάτια του. Άλλα στην λεκάνη, άλλα σε σακούλες και στη συνέχεια σε διάφορους κάδους, με τρόπο που ακόμα και αν τα ανακάλυπτε κάποιος να νόμιζε ότι ήταν πεταμένο φαγητό. Είχε κρεμάσει πετσέτες σε όλο το σπίτι, για να απορροφούν τους υδρατμούς. Ήθελε να εξαφανίσει κάθε ίχνος της.
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΗΔΕΙΕΣ
Μητέρες που σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά. Μητέρες που γίνονται φόνισσες… Χαρακτηριστικές είναι δυο υποθέσεις.
Η πρώτη, η 47χρονη στο χωριό Κακοτάρι Ηλείας που δηλητηρίασε την 22χρονη κόρη της που ήταν 9 μηνών έγκυος.
Η μητέρα δεν άντεχε την κοινωνική κατακραυγή καθώς η κόρη της ήταν έγκυος αλλά όχι παντρεμένη και προχώρησε στη δηλητηρίαση χωρίς δεύτερη σκέψη, σε μία απόφαση που δεν είχε λογική. Η άτυχη Κωστούλα θα μείνει στη μνήμη όλων.
Το 1979 η Ελλάδα παγώνει όταν μια 32χρονη μητέρα βρίσκεται νεκρή μαζί με τα δύο παιδιά της στην Ανάβυσσο.Έφθασε εκεί μετά από έναν καυγά με το σύζυγό της και αποφάσισε να σκοτώσει τα δύο παιδιά και να δώσει τέλος και η ίδια στη ζωή της. Πρώτα τα τάισε και στη συνεχεια έβαλε πέτρες στις τσέπες τους και δέθηκε μαζί τους πέφτοντας στη θάλασσα.
(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Η τελευταία υπόθεση που μας πάγωσε. Αυτή του μικρού Ανδρέα στην Κυψέλη. Τον σκότωσε και τον έθαψε ο πατριός του. Και η μητέρα του, γνώριζε.
Ο Πολωνός έδωσε τέλος στη ζωή του όταν μπήκε στη φυλακή. Επί πέντε χρόνια όμως πίστευε ότι έκανε το τέλειο έγκλημα. Η μητέρα τον κάλυπτε, δεν τον κατήγγειλε ποτέ. Αν και γνώριζε τι συνέβη. Αδιαφόρησε λες και δεν έγινε κάτι. Λες και δεν δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια της το αγοράκι. Λες και ο Ανδρέας δεν υπήρξε ποτέ.
Η φρίκη κυριαρχεί σε κάθε παιδοκτονία. Δεν γίνεται να σκοτώνεις το παιδί σου. Το παιδί σου το αγαπάς, το φροντίζεις, το προστατεύεις. Δεν το δολοφονείς.
Οι ειδικοί σε κάθε έγκλημα κάνουν λόγο για ψυχολογικά προβλήματα, για σύνδρομα, για εμμονές. Το θέμα είναι να προλαμβάνουμε. Να εντοπίζουμε αν υπάρχει πρόβλημα.
Για να μην θρηνούμε παιδιά δολοφονημένα…
